Το Superstore είναι η πρώτη φορά που βλέπω απεικόνιση ατόμου με αναπηρία χωρίς αφηγηματικά μπλιμπλίκια ηρωοποίησης ή λύπησης. 

Και μ’αυτή την εισαγωγή να σας πω μερικούς λόγους να επιλέξετε την συγκεκριμένη σειρά.

1. Dina. Ο χαρακτήρας αυτός είναι απλώς καλογραμμένος. Καθόμουν και σκεφτόμουν “είμαι τόσο συνηθισμένη σε ρηχότητα που έχω σκαλώσει επειδή έφτιαξαν μια γυναίκα που είναι άνθρωπος και έχει ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση”. Είναι εξαιρετικά ισχυρή προσωπικότητα και πιστεύω ότι οι περισσότερες σειρές θα προτιμούσαν να κάνουν μια γυναίκα που της αρέσουν τα όπλα, οι μπότες, οι εξοπλισμοί, τα αεροπλάνα, τα τανκς, που οδηγεί φορτηγό και συμπαθεί οτιδήποτε σχετίζεται με ξύλο τουλάχιστον μη στρέιτ. Εκτίμησα την επιλογή  αποσύνδεσης ενδιαφερόντων από την σεξουαλικότητα. Συχνά τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα μιας γυναίκας σε μια σειρά είναι κλείσιμο ματιού στο queer κοινό και υπονοούν queer σεξουαλικότητα (μια γυναίκα σαν τη Dina θα διαβαζόταν ως butch λεσβία). Για μένα είναι ένας ακόμη τρόπος να χτιστούν γυναικείοι χαρακτήρες των οποίων το ενδιαφέρον έγκειται στις προτιμήσεις και τα ρομάντζα τους γιατί οι σεναριογράφοι δεν ενδιαφέρονται να τους δώσουν οτιδήποτε άλλο. Στην Dina όλα ένα ενδιαφέροντα, απ’τη σχέση της με τα πουλιά της μέχρι τον τρόπο που διαχειρίζεται την πατρική απόρριψη. 

2. Ο πολιτικός σχολιασμός είναι νυστερικός και ανάλαφρος. Έχουν διαχειριστεί πολύ γουστούζικα μεγάλα προβλήματα είτε αμερικάνικα είτε παγκόσμια όπως η ύπουλη προσπάθεια των εταιρειών να αποφύγουν τη δημιουργία σωματείων εργαζομένων, το αν μπορεί να συμπορευθεί η χριστιανική πίστη με την αποδοχή, το τι συμβαίνει με τους μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά και προσπαθούν να ζήσουν, τι συμβαίνει όταν άτομα από πολύ διαφορετικά backrounds εργάζονται κάθε μέρα μαζί, τι συμβαίνει όταν ο πολιτισμός του ενός είναι το μάρκετινγκ του άλλου. 

3. Υπάρχει ένας ομοφυλόφιλος χαρακτήρας που δεν κάνει coming out, δεν έχει δράμα, δεν έχει πόνο και οδύνη και του οποίου οι γονείς ανυπομονούν να μάθουν ότι αρραβωνιάστηκε το αγόρι του. Και δεν πεθαίνει. 

4. Δίνει πραγματικό χώρο σε όλο το καστ. Eίναι δύσκολο σειρές με τόσους ηθοποιούς να φτιάξουν αφηγήσεις που κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού και δεν φαίνονται σαν γεμίσματα και ξεπέτες για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος. Ειδικά ο χαρακτήρας της Sandra εξελίσσεται απρόσμενα στην πορεία της σειράς. 

5. Κανείς δεν είναι ξεχωριστός. Κανείς δεν είναι υπεράνω. Κανείς δεν “έχει δίκιο”. Είναι το ακριβώς αντίθετο vibe απ’το “After Life” στο οποίο ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ricky Gervais είναι πάντα λίγο πάνω απ’τους υπόλοιπους και κάπως τους ανέχεται μέχρι να μάθει να συμβιώνει μαζί τους. Κανείς δεν είναι το επίκεντρο. Πώς να μεταφράζεται το “decentralized narrative”; Η αφήγηση πετυχαίνει να μην καταστήσει ένα άτομο τον ήλιο και τα υπόλοιπα πλανήτες. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν υπάρχουν για να εξυπηρετούν αυτούς με τον περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο. 

6. Δείχνει έναν χαρακτήρα που είναι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου χωρίς να μας πει το πώς, χωρίς να υπάρχει σκηνή που καθιστά την αναπηρία το επίκεντρο, ο χαρακτήρας έχει ενεργή σεξουαλική ζωή και τα ζητήματα που αντιμετωπίζει με τις σχέσεις δεν σχετίζονται με την αναπηρία του. Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχη απεικόνιση σε άλλες σειρές, εμένα ήταν η πρώτη μου και θέλω να δω κι άλλες.

7. Τα επεισόδια είναι 20λεπτα που σημαίνει ότι μπορούν να σας συνοδεύσουν σε φαγητό, διάλειμμα ή μέσα μεταφοράς.

Το ξεκίνησα γιατί ήθελα κάτι για τις συγκοινωνίες πιστεύοντας, απ’την αισθητική, ότι είναι sitcom χαμηλού επιπέδου, ευχάριστη φασαρία στ’ακουστικά. Άλλαξα γνώμη απ’το πρώτο επεισόδιο. Πιστεύω ότι αν το τελειώσετε, κάποιος χαρακτήρας θα σας λείψει. Έτσι μετράω την επιτυχία μιας σειράς. 

11

9

1

Error happened.