Γράφει ο Johnyb

Έχουμε φτάσει στα μέσα του 2022, το ελληνικό MeToo ξέσπασε πρίν περίπου ενάμιση χρόνο, του εξωτερικού πριν πέντε χρόνια.

Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, σχεδόν όλα με θύτες άντρες εμφανίζονται καθημερινά στην ειδησεογραφία και εγώ ακόμα ψάχνω γύρω μου απεγνωσμένα έναν άντρα να εκφράσει έτσι από μόνος του, αυθόρμητα, χαλαρά, με τον δικό του τρόπο, λέξεις, ύφος την οργή, την αγανάκτηση, τον αποτροπιασμό, τον προβληματισμό του για όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν και συμβαίνουν ακόμα. Να τα πει όπως θέλει, λόγια, λαϊκά, μάγκικα όπως λένε, έστω βρίζοντας αν γουστάρει.

Όμως τίποτα, σιωπή.

Προφανώς, δεν εννοώ άντρες αρθρογράφους σε μέσα ενημέρωσης-αυτούς τους βρίσκω, δεν εννοώ πολιτικούς ή οτιδήποτε συνάδει με εξουσία αλλά εννοώ ξέρετε ποιους, αυτά τα πολλά καλά αγαπημένα παιδιά της διπλανής πόρτας που μπορεί να είναι φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι μας κτλ. οποιουδήποτε μορφωτικού-κοινωνικού – εισοδηματικού επιπέδου. Όλοι κάνουν την πάπια. Αν το φέρει η κουβέντα καταδικάζουν μονολεκτικά το οποιοδήποτε έγκλημα γυναικοτονίας ή βιασμού διότι είναι νομοταγείς και μπράβο τους, αλλά ως εκεί.

Μετέπειτα, άλλοι θα το γυρίσουν στο victim blaming και άλλοι απλά θα σωπάσουν πιστεύοντας “Not all men”.

Όλοι αυτοί οι άντρες γύρω μου δεν είναι ούτε incels, ούτε μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, ούτε γυναικοκτόνοι, ούτε βιαστές, ούτε παρενοχλούν σεξουαλικά. Είναι, όπως προείπα, τα mainstream καλά παιδιά.

Κάποιοι από αυτούς μάλιστα προάγουν με τη συμπεριφορά & στάση ζωής τους τις αξίες του πολιτισμού, του αθλητισμού-ευ αγωνίζεσθαι, του εθελοντισμού, της περιβαλλοντικής συνείδησης, της συνδικαλιστικής δράσης. Πολλά μπράβο έχουν ολόψυχα ξανά από εμένα για αυτή τη διαθεματική κοινωνική οπτική τους. Όμως στο θέμα σεξισμός/πατριαρχία/Metoo και τα συνεπακόλουθα, είναι δυστυχώς αυτοί που σάς περιέγραψα παραπάνω.

Έχουμε φτάσει στα μέσα του 2022 και ακόμα, όταν τυγχάνει σε μία συζήτηση να αναδύεται το θέμα περί μιας γυναίκας που αδίκησε-έθιξε- έβλαψε έναν άντρα σε διαπροσωπικό επίπεδο ή φέρθηκε αντιεπαγγελματικά στη δουλειά ότι και να σημαίνει αυτό ή ως οδηγός να έκανε μια οδική παράβαση ασήμαντη ή σοβαρή, τότε, όχι βέβαια πάντα αλλά συχνά, ξεσπά από το πουθενά , σε κλάσματα δευτερολέπτου, ένας αντρικός μισογυνισμός, ένας αντρικός σεξιστικός βόθρος που μπορεί να περιλαμβάνει χυδαίες εκφράσεις μπορεί όμως να εκφράζεται και με καλές λέξεις ώστε να μην γίνει η μπόχα του άμεσα αισθητή εις τα ρουθούνια των από γύρω.

Συχνά σε αυτά τα αντρικά πηγαδάκια όπου ο σεξισμός ξεχειλίζει, είτε στη δουλειά, είτε στην παρέα, οι γυναίκες απουσιάζουν, ειδικά σε ηλικιακά group άνω των 35-40. Αυτά λέγονται έτσι όπως λέγονται μόνο παρουσία ανδρών διότι η ωριμότητα, η εικόνα, τα προσχήματα, η τήρηση της επαγγελματικής δεοντολογίας, το προφίλ του οικογενειάρχη πρέπει να διαφυλάσσονται, δεν πρέπει να διακυβευτούν, χρειάζεται προσοχή. Αν πάλι τούς ξεφύγει κάτι με γυναίκα μπροστά, σπεύδουν να το μπαλώσουν όπως-όπως.

Αν τυχόν εκφράσω και εγώ μια γνώμη με τη δικιά μου υποκειμενική οπτική που τυγχάνει να υπερασπίζεται τον άνδρα και να εναντιώνεται στη γυναίκα, τότε χωρίς να το αντιληφθώ καλά καλά, αστραπιαία θα έλεγα, αυτοί με έχουν ήδη προσκαλέσει και βάλει μέσα στο αντρικό σεξιστικό κλάμπ τους μόνο και μόνο λόγω της γνώμης μου. Εγώ μπορεί να βγω άμεσα διατηρώντας την ίδια γνώμη υπέρ του άνδρα στο θέμα που προέκυψε, αυτοί ήδη όμως με έχουν πολιτογραφήσει ως δικό τους.

-Έχουμε φτάσει στα μέσα του 2022 και μία έκτακτη είδηση εδώ και καιρό σκάει παντού σε διάφορα μέσα ή έστω σε καθημερινές casual συζητήσεις, σε σημείο που να μην είναι πια έκτακτη αλλά να έχει γίνει σταθερή ενότητα κάτι σαν το δελτίο καιρού ή τα αθλητικά νέα.

Ποια είναι αυτή;

” Η πατριαρχία βλάπτει τους άνδρες”.

ΟΚ, ναι ισχύει, ναι είναι αλήθεια σε λίγες, αρκετές ή πολλές περιπτώσεις. Απλά αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η είδηση να εισχωρεί ως ενότητα , ουσιαστικά ως αντεπιχείρημα σε πλαίσια διαλόγου που έχουν ως αφετηρία τους την ανισότητα των φύλων, τη δυσχερή θέση της γυναίκας στην πατριαρχική/σεξιστική κοινωνία; Γιατί καταλήγει τελικά να αποπροσανατολίζει τη συζήτηση σε σχέση με τα δικαιώματα των γυναικών αντί να την ενισχύει; Γιατί δεν αναφέρεται ως ξεχωριστή ενότητα με τίτλο “οι βλαβερές συνέπειες της πατριαρχίας στους άνδρες” σε χώρους-έντυπα φυσικούς και διαδικτυακούς, ανδροκρατούμενους όπως πχ αθλητικές εφημερίδες, ανδρικά lifestyle περιοδικά ή ιστοσελίδες/κανάλια στα social media;

Δεν εννοώ να υπάρχει ένα άρθρο έτσι σποραδικά, αλλά να αποκτήσει τη θέση ενός μόνιμου διαλόγου αφού είναι πια τόσο σοβαρό για αυτούς; Μήπως γιατί δεν είναι η πατριαρχία τόσο βλαβερή όπως λένε; Μήπως γιατί δεν είναι το ίδιο βλαβερή για όλους, αφορά λίγους και δυστυχώς οι πολλοί δεν νοιάζονται για τους λίγους; Μήπως γιατί καλά – καλά και οι ίδιοι δεν έχουν ακόμα κατανοήσει περί τίνος πρόκειται αυτό που βρωντοφωνάζουν; Ή μήπως, λέω εγώ τώρα και μην με πείτε κακοπροαίρετο, γίνεται όλο αυτό εκ του πονηρού για να αποδυναμώσουν τη φωνή των γυναικών & θηλυκοτήτων που καθεμιά μια με τον τρόπο της – όπως μπορεί – είτε ατομικά είτε συλλογικά παλεύει για την ισότητα με τους άνδρες σε όλο το φάσμα του ιδιωτικού και δημόσιου βίου της χωρίς να βουλώνει πια το στόμα της.

Σημείωση: επιτρέπεται η επιλογή και άνω της μία απάντησης.

Έχουμε φτάσει μέσα του 2022 και ίσως, ίσως ξαναγράφω, υπάρχουν σήμερα κάποιοι άντρες, λίγοι-αρκετοί που να το ξέρουμε, που μπορεί πράγματι & αντικειμενικά να έχουν πληγεί από την πατριαρχία, λίγο, πολύ ή ανεπανόρθωτα και να παλεύουν να μαζέψουν τα σπασμένα που άφησε πίσω της.

Όμως αυτοί οι άντρες δεν ζητούν ειδική θέση ή συμπερίληψη στη φεμινιστική ατζέντα.

Δεν ζητούν λόγω των βιωμάτων τους restart – upload – remote access του φεμινιστικού software, απλά κάνανε οι ίδιοι restart – upload το software τους, για το καλό το δικό τους αρχικά και στη συνέχεια για τον καλό της κοινωνίας συνολικά ή έστω του μικρόκοσμου τους ειδικά στον οποίο κινούνται ο οποίος περιλαμβάνει πολλές γυναίκες. Έχουν καταλάβει, και ας άργησαν κάπως, τι πρεσβεύει ο φεμινισμός, τί εστί επακριβώς σεξισμός/πατριαρχία/μισογυνισμός ακόμα και αν κάποιες από αυτές τις λέξεις βάρυναν και τους ίδιους για χρόνια χωρίς να το συνειδητοποιούν. Μάθανε και νέες αγγλικές λέξεις όπως stalking, mansplaining, slutshaming, fatshaming, gaslighting και αντιλήφθηκαν τον τρόπο που αυτες πονάνε & πληγώνουν πολλές γυναίκες. Το γεγονός ότι και οι ίδιοι είναι θύματα της πατριαρχίας, δεν τούς αφορά ούτε στο ελάχιστο στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί πιστεύουν ότι ο φεμινισμός αφορά τα αυτονόητα δικαιώματα μόνο των γυναικών για τα οποία ακόμα αυτές παλεύουν στο 2022, δεν αφορά τα δικά τους. Επιπλέον, όταν ακούνε το σλόγκαν, hashtag ή όπως αλλιώς διατυπώνεται “Notallmen” απλά γελάνε, όχι μόνο γιατί γνωρίζουν σε ποιο πλαίσιο λέγεται αλλά γιατί επίσης γνωρίζουν ότι είναι απλά μια λεκτική έκφραση ενός αριθμητικού ποσοστού, δηλαδή “δεν είναι το 100% έτσι”.

Ε, καί; Τί σημαίνει αυτό;

Μα απολύτως τίποτα.

Καλό καλοκαίρι σε όλες, όλους και όλα 😎

2

17

Error happened.