Tα Χριστούγεννα μου λείπει η διατροφική μου διαταραχή

No account yet? Register

Τrigger Warning: το κείμενο αναφέρεται σε βουλιμία, ανορεξία και εμετό.

Έχω διαβάσει, όλο τον καιρό που διαβάζω τη Λένα, ιστορίες από γυναίκες που έχουν χωρίσει, είναι αποφασισμένες να μην ξαναπάνε στο κρεβάτι μαζί του, του’χουν κόψει την καλημέρα και τον έχουν μπλοκάρει αλλά κλαίνε τα βράδια γιατί τους λείπει, σωματικά νιώθουν την έλλειψη κι αναρωτιούνται πότε θα τους περάσει.

Είναι Χριστούγεννα. Αδύνατον να μην σκέφτομαι τον δικό μου χωρισμό με την κακοποιητική πρώην μου που την αγαπούσα όσο τίποτα. Είναι κάπως να γράφω για τη βουλιμία μ’αυτόν τον τρόπο αλλά αυτή είναι η αλήθεια και θέλω να το γράψω, να το πω, να φύγει.

Είμαι βουλιμική. Έχω κόψει τον εμετό πάνω κάτω εφτά χρόνια αλλά θα είμαι πάντα βουλιμική, είναι κομμάτι της ψυχής μου. Έκανα εμετό σχεδόν καθημερινά δεκατρία χρόνια. Μερικές μέρες έκανα έξι, μερικές μέρες κανέναν. Ήξερα απ’την πρώτη στιγμή τι θα μου προκαλέσει σωματικά και έκανα ό,τι έκανα με πλήρη γνώση του τι συμβαίνει στον οργανισμό μου κάθε φορά που κάνω εμετό.

Πέφτω πάνω σε ιστορίες γυναικών που “ξεπέρασαν” τη διαταραχή. Που λένε ότι θυμούνται την ανορεξία ή τη βουλιμία με αποστροφή, φόβο και χαίρονται που είναι υγιείς. Η δική μου εξομολόγηση πάει αλλιώς.

Είναι μέρες που μου λείπει. Κυρίως τα Χριστούγεννα. Ήταν σχεδόν τελετουργικό να τρώω μέχρι θανάτου και μετά συμβολικά να “καθαρίζω” αφαιρώντας τα πάντα. Πρωτοχρονιά το ίδιο, κατανάλωση τροφής ακριβώς 11:55, αφαίρεση ακριβώς 12:05, έπαιρνε δυο λεπτά να πάω στο μπάνιο. Ένιωθα νικήτρια, ότι ξεκινάω καθαρά το νέο έτος.

Αυτές τις μέρες, αναρωτιέμαι όπως κάθε Χριστούγεννα γιατί μου λείπει τόσο πολύ. Σωματικά, όπως φαντάζεστε, με διέλυσε. Ακόμη μετράω πληγές κι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Δεν μπορούσα να ξυπνήσω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να σκεφτώ, σηκωνόμουν απ’τον καναπέ κι έβλεπα όλο το γαλαξία σε πίξελς, δεν μπορούσα να χωνέψω, είχα βγάλει τρίχες στο πρόσωπο, ο οισοφάγος μου έκαιγε, μου’μεινε το κουσούρι της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, τα δόντια μου καταστράφηκαν. Γι’αυτό το’κοψα κιόλας, ήταν ή συνεχίζουμε ή πεθαίνουμε. Κάθε βουλιμικής ο φόβος είναι η καρδιακή προσβολή πάνω στην τουαλέτα.

Γιατί μου λείπει;

Την έχω συνδέσει με επιτυχία και έλεγχο. Φέτος μου λείπει παραπάνω γιατί συνέβη η πανδημία και έχασα κάθε έλεγχο. Έχασα τον έλεγχο του χρόνου μου, έχασα το πρόγραμμά μου που ήταν ρυθμισμένο, έχασα τον έλεγχο των εξόδων μου, άλλαξε η τιμολόγηση του ρεύματος κι έχασα τον έλεγχο του προσεχτικά σχεδιασμένου προϋπολογισμού μου, έχασα δυο συγγενικά μου πρόσωπα λόγω covid και δεν πήγα στην κηδεία, έχασα τον έλεγχο της διατροφής μου αφού το’ριξα στα κρακεράκια και τις πίτες για να διαχεριστώ το πένθος. Κι αυτή είναι εκεί, ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, να μου κλείνει το μάτι κάθε φορά που χρειάζομαι στήριξη. Ξέρω ότι θα πω όχι, πάντα λέω. Σκέφτηκα όμως ότι εδώ μέσα θα καταλάβουν μερικές πόσο πολύ θέλω να πω ναι κι ας ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξανακάνω εμετό.

Όταν αποφάσισα να σταματήσω ήταν Χριστούγεννα. Ήμουν τόσο κουρασμένη παιδιά. Τόσο κουρασμένη, δεν είχα βιταμίνη μέσα μου, δεν είχα ιχνοστοιχείο. Είχα κακοποιήσει τον εαυτό μου σε σημείο διάλυσης. Σκεφτόμουν πόσο πολύ πρέπει να μην με νοιάζομαι για να είμαι τόσο σκληρή μαζί μου. Είχα καταρρεύσει στο κρεβάτι εκείνη τη μέρα γιατί δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ, να μπω στ’αμάξι να δω τους δικούς μου. Ένιωθα ότι αν έπιανα τιμόνι θα έστριβα εγώ αντί γι’αυτό. Είχα ξαναπεί τέρμα ένα σωρό φορές. Εκείνη τη φορά το εννοούσα. Εκείνη τη μέρα σκεφτόμουν τόσα πολλά, έκλαιγα τόσο πολύ, δεν ήξερα πόση ανάγκη είχα αυτό το κλάμα. Αναρωτήθηκα τι θα έκανα αν δικός μου άνθρωπος έκανε τόσο κακό στον εαυτό του. Αναρωτήθηκα γιατί μου το κάνω αυτό, στ’αλήθεια γιατί. Πρόχειρα δήθεν γιατί είχα πολλά αλλά ήταν όλα ψέματα. Μου άρεσε. Μου άρεσε να παθαίνω κακό, πίστευα ότι είναι σαν ομοιοπαθητική. Κάνε εσύ κακό στον εαυτό σου για να διαχειριστείς το κακό που θα σου κάνουν οι άλλοι. Για χρόνια πίστευα ότι δεν θα σταματήσω ποτέ. Όταν σταμάτησα ήταν τόσο απρόσμενο που ούτε εγώ δεν το πίστευα. Δεν ξέρω αν ο εγκέφαλος έχει κάποιο μηχανισμό διάσωσης που σε κάνει να ξεχνάς γρήγορα κάτι που έκανες χρόνια. Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, μου λειτούργησε εκείνα τα Χριστούγεννα.

Είχα πάει σε ψυχίατρο. Σε τρεις. Δεν βοήθησαν καθόλου εμένα γιατί δεν καταλάβαιναν τους λόγους που το έκανα. Άλλα λέγανε οι άνθρωποι, άλλα εξηγούσα εγώ. Είχα πάει σε ψυχολόγο τρεις βδομάδες, ήταν απελπισία. Έβρισκα ανακούφιση σε φόρουμς βουλιμικών που τα λέγανε όπως είναι και σε βίντεο βουλιμικών που έκαναν καταγραφή της καθημερινότητας μετά τον εμετό. Άλλαξαν πολλά μέσα μου όταν διάβασα για την πατριαρχία, τον έλεγχο, την υποχρέωση των γυναικών να είναι τέλειες, όλ’αυτά. Όλ’αυτά ήρθαν μαζεμένα εκείνα τα Χριστούγεννα. Εκείνο τον καιρό είχα διαβάσει ένα βιβλίο με θέμα την ριζική αγάπη του εαυτού. Αγάπη το έλεγε το βιβλίο, για μένα ήταν περισσότερο θέμα συμπάθειας. Κατάλαβα ότι μου έλεγα μπράβο μόνο όταν υπάκουα στα αυστηρά μου όρια και όταν αποτύγχανα μου “θύμιζα” τον έλεγχο μέσω εμετού. Να νιώσω καθαρή, ν’αρχίσω απ’την αρχή. Κλείστο και ξανάνοιξέ το στο σώμα μου.

Δεν έκοψα τον εμετό σε μια μέρα. Τον έκοβα χρόνια στο μυαλό μου. Είπα πολλές φορές στοπ. Μια μέρα το είπα στ’αλήθεια.

Ξεκίνησα το κείμενο για να πω πόσο μου λείπει. Τελειώνω νιώθοντας περήφανη που σταμάτησα. Θα μου ξαναλείψει. Το ξέρω. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Δεν ξέρω καμιά βουλιμική και αν ήξερα σιγά μην παραδεχόμασταν δυνατά ότι μας λείπει. Αλλά έτσι είναι. Και ξέρω ότι δεν είμαι παράλογη, ξέρω ότι κι άλλες νιώθουν έτσι. Δεν είστε μόνες, το περνάμε μαζί. Κι άμα κυλίσετε, θα ξανασηκωθείτε. Εγώ το’ψα καμιά τριανταριά φορές μέχρι να το κόψω.

Όταν με πιάνει άγρια στέρηση, σκέφτομαι αυτό, ότι “μην το κάνεις για να γίνεις παράδειγμα” στο φανταστικό πληθος γυναικών στο μυαλό μου που θα πάρουν κουράγιο απ΄την αντίστασή μου.