Γράφει ανώνυμα η Κ.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία για να που πείτε συμβουλές, αν κάποια την έχει ζήσει. 

Πρόσφατα μετακόμισα για πρώτη φορά μόνη μου στα Εξάρχεια. Είμαι 28 χρονών και διάφορες συνθήκες με οδήγησαν στο να μένω με τους γονείς μου και τον (μικρότερο) αδελφό μου μέχρι και πάρα πολύ πρόσφατα οπότε μπορεί η ηλικία αυτή να σας φαίνεται μεγάλη για να μείνω μόνη μου πρώτη φορά, αν κρίνω και από τις φίλες μου που σπουδάσανε επαρχία. 

Είχα έναν σύντροφο μέχρι και πριν λίγους μήνες αλλά έφυγε για δουλειά στο εξωτερικό και αποφασίσαμε να χωρίσουμε γιατί ήταν το καλύτερο για εμάς, οπότε έχω καταλήξει να μένω όντως, τελείως μόνη μου. Φυσικά έρχονται φίλες στο σπίτι και η μάνα μου καμιά φορά και μ’αρέσει η αυτονομία μου πάρα πολύ, και όταν χώρισα μπορώ να πω ότι το ξεπέρασα σχετικά εύκολα ακριβώς επειδή ένιωθα ότι ενηλικιώνομαι και αλλάζω επίπεδο και φάση ζωής και ήμουν πολύ οκ με το ότι θα βρω καινούργιο σύντροφο και πολύ αισιόδοξη με το ότι όλα θα πάνε μια χαρά. 

Όλα αυτά σας τα λέω για να ξεκαθαρίσω ότι πραγματικά μ’αρεσει να μένω μόνη μου και δεν έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα προβλήματα ούτε φόβους σχετικα με την ασφάλειά μου.

Στην αρχή της μετακόμισης παρήγγελνα πολύ απ έξω επειδή προφανώς δεν είχα τίποτα σπίτι -δουλεύω τηλεργασία- και τώρα που έχω μειώσει πολύ το delivery, παραγγέλνω μόνο καμια μέρα της εβδομάδας καφε.

Ε λοιπόν,παραγγέλνω από ένα καφέ κοντά μου που ξέρω ότι έρχεται γρήγορα και έχει καλό καφέ, μια δυο τρεις και ο ντελιβεράς καταλαβαίνω ότι με κοιτάζει περίεργα. Δεν είναι ότι μου είπε κάτι ούτε ότι έκανε κάτι, αλλά ρε παιδιά είναι αυτό το βλέμμα το επιθετικό, το απειλητικό, που ξέρεις ότι πρεπει να κλείσεις την πόρτα κατευθείαν και να κάτσεις να δεις αν έφυγε.

Σταμάτησα με τα πολλά να παραγγέλνω από αυτό το μαγαζί και άρχισα να παραγγέλνω από ένα άλλο, μια δυο τρεις, αλλάζανε οι ντελιβεράδες, όλα μια χαρά μέχρι που μου τυχαίνει πάλι ένας που όταν μου έδωσε τον καφέ έκανε ένα σχόλιο για το ότι θυμάται την παραγγελία μου την ώρα που έψαχνε τους καφέδες και ότι “είναι της κοπέλας που μένει στον τρίτο _μόνη_” και κάπως μου γύρισε.

Που ξέρει ότι μένω μόνη; Και τα βαλα κάτω. Το όνομά μου είναι στο κουδούνι, ξέρει όροφο, διεύθυνση, διαμέρισμα, τα πάντα. Γιατί να αισθάνομαι ασφαλής; Πάγωσα δεν είπα τιποτα, πήρα τον καφέ και πήγα μέσα. Μιλώντας με μια φιλη στο τηλέφωνο τη μέρα εκείνη και εξηγώντας τις ανησυχίες μου μου είπε ότι είμαι υπερβολική, και ότι αυτός μπορει να το υπέθεσε από το μέγεθος του διαμερίσματος, επειδη ξέρει την περιοχή ή ό,τι και να μην το σκέφτομαι. 

Την επόμενη φορά που παρήγγειλα καφε, παρήγγειλα από άλλο μαγαζί και παρήγγειλα δύο καφέδες. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, φυσικά μπορεί να εμενα μονη και πάλι να παρήγγελνα δυο καφέδες, οπότε μπορεί να ήταν και χαζή κίνηση αλλά αισθάνθηκα μια ασφάλεια. Ότι όποιος έρθει θα ξέρει ότι παίζει να μένω με κάποιον, κάποια, ότι δεν είμαι μόνη μου. 

Με έχω δει να κάνω κι άλλες κινήσεις “αυτοπροστασίας” από τότε. Αν είναι πολύ πρωί, κάνω ότι ψιθυρίζω γιατί κοιμάται κάποιος στο άλλο δωμάτιο, κάνω ότι μιλάω στο τηλέφωνο με τον σύντροφό μου, λέω “ναι, τώρα ήρθαν οι καφέδες, σε περιμένω”, μια φορά έκανα ότι με φώναξε κάποιος από το μέσα δωμάτιο.

Δεν παραγγέλνω κάθε φορά δύο καφέδες- δεν βγαίνει και το πορτοφόλι πια- αλλά το κάνω καμια φορά από ένστικτο και δεν ξέρω αν μπορώ να το σταματήσω. Μου βγαίνει μια ασφάλεια. Να πω εδώ ότι δεν έχω πρόβλημα να μένω μόνη και να κοιμάμαι μόνη μου τα βράδια, απλά έχω έναν φυσιολογικό νομίζω φόβο διάρρηξης επειδή μένω κέντρο και η πόρτα δεν είναι ασφαλείας, οπότε έχω το νου μου, αλλά τίποτα παραπάνω. Νομίζω ότι αυτές οι κινήσεις, η διπλή παραγγελία δηλαδή, με κάνουν να αισθάνομαι αυτη την ασφάλεια ότι πιστεύουν ότι κάποιος είναι μέσα μαζί μου και ότι δεν είμαι “η κοπέλα που μένει μόνη στον τρίτο.”

Δεν έχω ακόμα γνωρίσει συνένοικους πολλούς στην πολυκατοικία, μιας και είναι μεγάλη, αλλά μετά από συμβουλή άλλης φίλης που διαφώνησε με την πρώτη φίλη και μου είπε ότι καλά κάνω και ανησυχώ και να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, πήρα κάτι παλιά παπούτσια του πατέρα μου και τα έβαλα έξω απ’την πόρτα. Ένιωσα στην αρχή ότι είναι πολύ παλιακό και μη πιστευτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα μια ασφάλεια. Επίσης καμια φορά αφήνω πάνω στον καναπέ- που είναι φάτσα κάρτα αν ανοίξεις την πόρτα- ρούχα αντρικά-πουκάμισα ας πούμε ή καμια μπλούζα που είναι δικά μου ή του πρωην ή φίλων και έχω στο νου μου ότι σε όποιον και να ανοίξω- ένοικο ή ντελίβερι ή ό,τι- θα δει ότι δεν είμαι μόνη μάλλον. 

Μπορώ να ζήσω μόνη μου χωρίς να παραγγέλνω διπλούς καφέδες, χωρίς να κάνω ότι μιλάω στο τηλέφωνο ή ότι ψιθυρίζω, χωρίς να φοβάμαι να πω σε παρέες ότι “α μένω εδώ μόνη, λίγο πιο πάνω”; Πιστεύετε ότι είναι θέμα ηλικίας;

1

1

12

5

5

Error happened.