Στα πλαίσια μινι αφιερώματος της Womanlandia στο γυναικείο burn out πριν και κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αναγνώστριες απαντάνε σε ερωτήσεις και καταθέτουν εμπειρίες σχετικά με τα συμπτώματα, τους τρόπους αντιμετώπισης, την ψυχολογική και ψυχιατρική επέμβαση καθώς και το πόσο καιρό χρειάζεται για να ξεφύγεις από τη σύγχρονη επιδημία της εξουθένωσης, που φαίνεται να πλήττει εν καιρώ κοβιντ δυσανάλογα πολλές γυναίκες.
Από πλευράς μου τα συμπτώματα τα κατάλαβα γιατί ένιωθα μία παραίτηση σε πράγματα που για χρόνια μου άρεσαν (δουλεία, γυμνασιακή, χόμπι) καθώς επίσης είχα ένα αίσθημα ματαίωσης για τα πάντα, ενώ ποτέ σαν άτομο δεν θεωρούσα ότι τα πράγματα είναι μάταια.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με εξτρίμ άγχος. Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν ένα χρόνο περίπου, όπου και πήγα στον τότε ψυχολόγο μου και μου επιβεβαίωσε το ότι μιλάμε για burnout (εργασιακό).
Από τότε μου πήρε μισό χρόνο περίπου όπου προσπαθούσα να βάλω σε μία τάξη το πρόγραμμα μου κυνηγώντας αυτή τη “ξεκούραση” που αναφέρεις, μέσα από διακοπές, αναλαμβάνοντας λιγότερες ευθύνες (περιορίζοντας δηλαδή τις δουλειές που δέχομαι να κάνω ως freelancer, και βάζοντας σε κουτάκια τις δουλειές που έχω να κάνω στην in house δουλεία μου), και ψάχνοντας να κάνω κάποιο χόμπι.
Παρόλα αυτά, έχω δυσκολευτεί πολυ και δεν μπορώ να πώς πώς έχω ξεκουραστεί δυστυχώς, πολλές φορές μάλιστα έχω νιώσει πώς έχω κάνει μία τρύπα στο νερό.
Στο διάστημα αυτών των έξι μηνών είδα και μία άλλη ψυχολόγο για να συζητήσουμε το θέμα, καθώς το άγχος με κατέλυε. Εκείνη θεωρούσε πώς δεν είναι απαραίτητα εργασιακό burnout, θεωρούσε πώς θα μπορούσε να προκύπτει και από διάφορες οικογενειακές καταστάσεις.
Η διάγνωση της ήταν πώς ίσως είναι καταπιεσμένα σημάδια κατάθλιψης που βγαίνουν με τη μορφή του άγχους στην επιφάνεια καθώς λόγω ζωής και απαιτήσεων δεν μπορώ να πάρω τον χρόνο να αφεθώ στο συναίσθημα της “παραίτησης” και άρα αυτό γυρνάει σε άγχος.
Δεν έχω απάντηση στο πώς αντιμετωπίζεται, καθώς ακόμη προσπαθώ να το καταπολεμήσω. Προσπαθώ να κάνω φακούς σε αυτές τις “πηγές ξεκούρασης” και π.χ. όσον αφορά ας πούμε τις διακοπές, να μη τις βλέπω ως “πρέπει να πάω διακοπές για να καταπολεμήσω το burnout μου” αλλά ως “θέλω να πάω διακοπές για να δω τη φίλη μου που μου έχει λείψει”. Να αλλάζω πρίσμα στη σκέψη μου δηλαδή. Tην ίδια αντιμετώπιση προσπαθώ να έχω και για τη γυμναστική και για τα χόμπι μου. Δεν ξέρω αν θα με βγάλει κάπου.
3
2
1Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
