Αγαπητές μου Womanlanders, γραφω εδώ γιατί δεν ξέρω αν παει σε καζουαλ σεξισμό ή σε προσωπική ιστορία.
Είμαι 37 ετών και έχω μια κόρη που πια έχει φτάσει τα 4. Μεγαλώνω την μικρή κατα κύριο λόγο μόνη, χώρισα λίγους μήνες μετά τη γέννα τον άντρα που είχαμε ξεκινήσει να χτίσουμε μια ζωή μαζί, δεν ταιριάζαμε, ήμασταν μέσα στην τοξικότητα και δυστυχώς το καταλαβα μετά τη γέννηση της μικρής. Tην περίοδο εκείνη πίστευα ότι δεν θα καταφέρω να ξανασταθώ στα πόδια μου ποτέ, αλλά τα κατάφερα, με πολλή θεραπεία, πολλές συνεδρίες και με πλήρη αποδοχή ότι πρέπει τώρα να φροντίσω το παιδί μου αλλά για να φροντίσω το παιδί μου πρέπει πρώτα να φροντίσω τον εαυτό μου. Μεγάλη κατραπακιά αλλά αποφάσισα να κοιτάξω μπροστά.
Ξεκινάω λέγοντας ότι όταν ήμουν μικρή, έφηβη, είχα πολλά προβλήματα με το σώμα μου. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έβλεπα την κοιλιά μου κάθε νύχτα, την μετρούσα να δω πόσο είχε πάει και μετά έκανα πλάνο για έναν μήνα για το πόσα κιλά θέλω να χάσω ενώ έλεγα στη μάνα μου ότι αποφάσισα να τρωω πιο υγιεινά, εννοώντας ότι δεν έτρωγα τίποτα για μεγάλα χρονικά διαστήματα για να φτάσω σε έναν στόχο, που συνήθως ήταν τα κιλά κάποιας πολύ λεπτής φίλης. Γλίτωσα από αυτό όταν μια τέτοια καλή μου φίλη νοσηλεύτηκε λίγα χρόνια μετά με ανορεξία, έτσι φοβήθηκα και άρχισα να το σκέφτομαι αλλιώς. Όταν σταμάτησε ο φόβος ότι η κοιλιά μου θα μεγαλωσει απ το πάχος, άρχισε ο φόβος ότι η κοιλιά μου θα μεγαλώσει από ένα μωρό. Η μάνα μου μου έλεγε ότι η έκτρωση είναι αμαρτία, την κάνουν οι παστρικές και χωρις κουβεντα για το σεξ, έλεγε ότι αν ποτέ εμένα έγκυος θα κρατούσαν το παιδί αλλα θα διώχναν εμενα. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο και περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα.
Όταν μετακόμισα για σπουδές αλλαξαν τα μυαλά μου, έγινα πραγματικά άλλος άνθρωπος και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει, το να φύγω από το πατρικό μου. Fast forward γνωρίζω σύντροφο, χρόνια μαζί, αποφασίζουμε για παιδί, θέλουμε και οι δυο. Η εγκυμοσύνη σχετικά καλή, η κοιλιά να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και εγω καθε βραδυ να την κοιτάζω και να σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 14, στο χωριό, να εύχεται να μην μεγαλώσει ποτε η κοιλιά και να κατακλύζεται από έναν από τους πιο βαθείς φόβους της ζωής του.
Τα λέω αυτά για να εξηγήσω γιατί ένιωσα έτσι παρακάτω.
Προχθες ήμουν με μια παρέα φίλων που έχω να δω καιρό. Η μια εκ των φιλων μένει εξωτερικό και είχε κατέβει και συναντηθήκαμε όλες μαζί. Είχε να με δει δύο χρόνια κι εγώ επίσης.
Σχολίασε ότι πάχυνα, συγκεκριμένα στην κοιλιά.
Ρώτησε “πως και δεν έχω χάσει τα κιλά της γέννας”- που τα έχω χάσει. Και μετά είπε ότι σίγουρα δεν έπρεπε να φορέσω το τάδε παντελόνι που φαίνεται ότι με σφίγγει αλλά το είπε σε στυλ “το λέω χαμογελαστά, μην το πάρεις κάπως”.
Και εκείνη την ώρα για μένα σαν να σταμάτησαν όλα. Ήμουν πάλι έφηβη, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και ευχόμουν να μην μου πει κανείς τίποτα για την κοιλιά μου. Εγω, η 37χρονη γυναικα που τώρα είμαι και μάνα και πρέπει να δώσω το παράδειγμα αντι να απαντήσω ότι είναι αγενής ή να μην την νοιάζει, δεν απάντησα τίποτα.Έχω αλλάξει τόσο, έχω σταματήσει να είμαι παιδί, είμαι ενήλικη, φεμινίστρια, οικονομικά ανεξάρτητη και κάνω θεραπεία, κι όμως δεν έχω καταφέρει να κλείσω αυτό το μεγάλο τραύμα του σώματος και της αυτοεικόνας μου. Φυσικά το συζητησα με την ψυχολόγο μου και μου είπε ότι αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο. Και να κάνω υπομονή με τον εαυτό μου στη διαχείριση αυτών που θα ονόμαζα κοινά γυναικεία τράυματα.
Ενώ έχουμε καλή σχέση, εδώ μου κλώτσησε. Δεν νομίζω ότι θ’αλλάξει αυτό. Δε νομίζω ότι θα “διαχειριστώ” κάτι με το “χρόνο”. Πιο τίμιο δεν θα ήταν να λέμε και στη θεραπεία ότι κάποια πράγματα δεν θ’αλλάξουν ποτέ; Μετά όμως σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιες άλλαξε; Αλλά εγώ δεν ξέρω γυναίκα που είναι καλά με το σώμα της.
Είμαι θυμωμένη. Όχι μόνο με τον εαυτό μου, αλλά και με τους άλλους.
Είμαι θυμωμένη που ενώ σκίζομαι στην καθημερινότητα με χίλιους τρόπους για μένα και το παιδί μου, δεν μπορώ να βγω γυμνή απ’το μπάνιο χωρίς να μην μ’αρέσει κάτι.
Είμαι θυμωμένη που δεν είμαι τελείως ενήλικη και από παιδί ως τώρα τα ίδια πράγματα σκέφτομαι. Είμαι θυμωμένη που κάποια έχει να με δει τόσο καιρό και αντί να ρωτήσει για το παιδί μου ή τη ζωή μου ή τι έφαγα ή τι σχέδια έχω για το καλοκαίρι ή τι θέλω να πιω, μου την είπε για μια εγκυμοσύνη πριν τέσσερα χρόνια. Σα παιδί που ντύνεται μεγάλη και το παίζει μεγάλη μ’έκανε να νιώσω. Η ερώτηση που θέτω είναι, μάλλον, τι κάνετε με αυτόν τον τόσο προσωπικό θυμό;
Ευχαριστώ που με διαβάσατε, σας διαβάζω όλες καθε μερα και ελπίζω να δημοσιευτεί.
25
8
10
6Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
