«Μας κατηγορείτε ότι είναι κάτι σκοταδιστικό, αλλά κατ΄ουσίαν είναι πρωτοποριακό. Έχουν μιλήσει επιστήμονες γι΄ αυτό το θέμα και τη σχέση του παιδιού με τη μητέρα, η οποία δημιουργείται από την σύλληψη. Δεν φορτώνουμε κανέναν με τα λεγόμενά μας, το τί θα συμβεί στο παιδί μετέπειτα στη ζωή του, ευθύνεται ο πατέρας και η μητέρα του παιδιού», ανέφερε η κ. Μαρή.

«Είμαι και εγώ μητέρα και είχα και εγώ αυτά τα άγχη. Ωστόσο, δεν μείναμε στην ενοχή αυτού που δε γνωρίζαμε αλλά φροντίσαμε να μεταδώσουμε στον κόσμο αυτά που γνωρίζουμε. Είναι μείζονος σημασίας της εμβρυικής ωής στην μετέπειτα ψυχική και σωματική υγεία ενός ανθρώπου. Συνεργαζόμαστε με επιστήμονες. Είναι επιστημονικά αυτά που υποστηρίζουμε»

Απαντάει η Ιωάννα Μαρή, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής,  υποστηρίζοντας πως αυτό που υπηρετούν ως Εταιρεία είναι επιστημονικά και όχι αναχρονιστικά.

Επιστημονικοποιώντας την προκατάληψη

Οι υποστηρικτές της νέας σχεδόν ολοκληρωτικής απαγόρευσης των αμβλώσεων στο Τέξας, αποκαλούν το νομοσχέδιο που απαγορεύει τις εκτρώσεις μετά την 6η εβδομάδα κύησης, “νομοσχέδιο του χτύπου της καρδιάς” ή του “καρδιακού παλμού”.

Το όνομα αναφέρεται στο χρονικό σημείο της κύησης περίπου έξι εβδομάδων, όταν η καρδιακή δραστηριότητα του εμβρύου μπορεί να ανιχνευθεί για πρώτη φορά με υπερηχογράφημα – το οποίο σύμφωνα με το νέο νόμο πρέπει να προκαλεί αποκλεισμό κάθε δυνατότητας έκτρωσης, γιατι αυτό είναι η επιστημονική, αντικειμενική αντίληψη της ύπαρξης ανθρώπινης ζωής πριν από τη γέννηση. 

Τι και αν ειδικοί στην ιατρική και την αναπαραγωγική υγεία λένε ότι η αναφορά σε καρδιακό παλμό σε αυτό το στάδιο της εγκυμοσύνης είναι ιατρικά ανακριβής, καθώς ένα έμβρυο δεν έχει αναπτυγμένη καρδιά στις έξι εβδομάδες κύησης;

Τι κι αν άλλοι γιατροί υποστηρίζουν ότι η δραστηριότητα που μετράται σε υπερηχογράφημα στην αρχή της κύησης είναι ηλεκτρικά εξωθούμενη και όχι αληθινός καρδιακός παλμός;

Ομάδες για τα δικαιώματα των αμβλώσεων και οι υποστηρικτές της αναπαραγωγικής υγείας των γυναικών τονίζουν ότι η ετικέτα του “καρδιακού παλμού” είναι σκόπιμα παραπλανητική από ορισμένες μερίδες επιστημόνων, προκειμένου να ταιριάζει στην ρητορική για την προστασία της ζωή του εμβρύου, που πλέον με καρδιά θα ονομάζεται “αγέννητο παιδί”. Για ακόμα μια φορά, ο τρόπος που προωθείται ο περιορισμός του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση είναι μέσω μιας ρητορικής που βαφτίζεται επιστημονική.

Η άποψη ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άνδρες έχει βιολογικοποιηθεί ίσως περισσότερο από καμία άποψη στον κόσμο, μαζί με την άποψη ότι οι μαύροι είναι ένα υποείδος των λευκών. 

Η επιστημονική «πρόοδος» γνωρίζουμε ότι βασίστηκε στις διακρίσεις και στον ρατσισμό σε πολλές περιπτώσεις. Ο Ronald Fisher, πρωτοπόρος της στατιστικής, είναι επίσης πρωτοπόρος της ευγονικής. Τα κύτταρα HeLa που χρησιμοποιούνται τόσο ευρέως σε εργαστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες κλάπηκαν από την Henrietta Lacks χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ο τομέας της γυναικολογίας γεννήθηκε από πειράματα που έγιναν σε σκλάβες γυναίκες και παιδιά. Επιστήμονες και αξιωματούχοι δημόσιας υγείας απέκλεισαν τη θεραπεία εκατοντάδων Μαύρων στην Αλαμπάμα που είχαν σύφιλη, στο διαβόητο πλέον «Πείραμα Tuskeegee, μόνο και μόνο για να παρακολουθήσουν τι θα συνέβαινε καθώς αυτή η καταστροφική ασθένεια θα εξελισσόταν. 

Τον 19ο αιώνα, εμφανίστηκε ένα πατριαρχικό άγχος ότι η έκθεση στις απαιτήσεις της επιστημονικής εκπαίδευσης θα έβλαπτε την ευάλωτη βιολογία των γυναικών. Το 1886, ο Γουίλιαμ Γουίδερς Μουρ, τότε πρόεδρος της Βρετανικής Ιατρικής Ένωσης, προειδοποίησε για τους κινδύνους της εκπαίδευσης των γυναικών καθώς θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια διαταραχή που έκανε τις γυναίκες ανήθικες και φυσικά τρελές. 

Η πιο συναρπαστική ήταν η πεποίθηση ότι το σχολείο θα εμπόδιζε τις γυναίκες από το να αναπτύξουν υγιή αναπαραγωγικά όργανα. Ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Δρ. Έντουαρντ Κλαρκ, έγραψε ένα δημοφιλές βιβλίο το 1873, το οποίο ισχυριζόταν ότι «το σώμα μιας γυναίκας μπορούσε να διαχειριστεί μόνο έναν περιορισμένο αριθμό εργασιών ταυτόχρονα – ότι τα κορίτσια που ξόδεψαν πολύ ενέργεια για να αναπτύξουν το μυαλό τους κατά την εφηβεία θα καταλήξουν με υποανάπτυκτα ή άρρωστα αναπαραγωγικά συστήματα».

Οι μύθοι για τον γυναικείο οργασμό, τη γυναικεία μήτρα, την γυναικεία περίοδο, την υστερία και τη γυναικεία νευρωτικότητα ήταν όλοι απόψεις, ενδεδυμένες με τον μανδύα της επιστήμης, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές ως η αντικειμενική τάξη των πραγμάτων. Με την επιστήμη ιστορικά να έχει υπάρξει πολύ μακριά από την αντικειμενικότητα, οι άντρες του κλάδου την χρησιμοποιούσαν μόνο για να επιβεβαιωθούν εκ των υστέρων στις προκαταλήψεις τους. 

Τον 20ο αιώνα, οι εξηγήσεις επικεντρώθηκαν περισσότερο στα γυναικεία βιολογικά ελλείμματα σε συγκεκριμένα σύνολα δεξιοτήτων που υποτίθεται ότι απαιτούνται για την εξοικείωση με την ίδια την επιστήμη – όπως η ικανότητα αντίληψης του χώρου. Οι ανδρικοί εγκέφαλοι λόγω “τροφοδοσίας τεστοστερόνης” φάνηκε να είναι συνδεδεμένοι για την επιδίωξη της επιστήμης. Το μήνυμα ήταν σαφές: οι γυναίκες δεν γίνονται επιστήμονες επειδή δεν μπορούν.

Τον 20ο αιώνα επίσης εμφανίστηκε και πρώτη φορά ο όρος νευροσεξισμός, που αναφερόταν στις ανεδαφικές, αντιεπιστημονικές νευρολογικές εξηγήσεις για την κατωτερότητα του γυναικείου μυαλού και της γυναικείας ικανότητας σκέψης, με γυναίκες επιστήμονες αυτή τη φορά να παίρνουν τα ηνία της έρευνας, για να αποδείξουν ότι όχι. Αυτό που λέτε δεν είναι πρωτοποριακό και δεν έχετε ιδέα τι σας γίνεται. 

H πλειοψηφία των γυναικών που υποφέρουν από αρρώστιες συνοδευόμενες από χρόνιους πόνους δηλώνουν ότι οι γιατροί δεν λαμβάνουν υπόψη τον πόνο τους γιατί είναι γυναίκες.

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το National Health Institute, οι γυναίκες περιμένουν 16 λεπτά περισσότερο από τους άντρες σε αίθουσες αναμονής Επειγόντων Περιστατικών για να λάβουν τα παυσίπονα που ζητάνε, ενώ οι πιθανότητες πράγματι να τους δοθούν είναι 13-25% λιγότερες από ό, τι οι ίδιες πιθανότητες για τους άντρες. Γιατί είναι γυναίκες και ο πόνος τους είτε αμφισβητείται ως ανύπαρκτος είτε υποβιβάζεται ως ήπιας έντασης. 

Και δεν είναι μόνο η διαχείριση του ανύπαρκτου πόνου. Μόνο πρόσφατα έχουν αρχίσει να συζητούνται ευρύτατα στον ιατρικό κόσμο αρρώστιες που πλήττουν τα γυναικεία γεννητικά όργανα, γνωστές μέχρι τώρα απλά ως «γυναικεία προβλήματα». Η ενδομητρίωση, για παράδειγμα, είναι μια από τις πιο συνήθεις αρρώστιες γυναικείου φύλου καθώς υπολογίζεται ότι πλήττει περίπου 176 εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη. Πολλοί γιατροί αγνοούν την ενδομητρίωση και τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί. 

Το μέγεθος του γυναικείου πόνου που έχει αγνοηθεί ανά τα χρόνια είναι κατά πάσα πιθανότητα απροσμέτρητο. Όπως απροσμέτρητες είναι και οι αρρώστιες που μπορεί να πλήττουν την θηλυκή φυσιολογία, για τις οποίες δεν έχουμε την κατάλληλη βιβλιογραφία, τις αντίστοιχες εξετάσεις, δοκιμές και θεραπείες για να τις αντιμετωπίσουμε.

Το μοναδικό σώμα που εξετάστηκε ποτέ την ολότητα του, το μοναδικό σώμα που θεωρήθηκε ανθρώπινο και αποτέλεσε το αρχέτυπο του είδους μας, ήταν πάντα το ανδρικό λευκό. 

Η βιολογική υποπλασία των μαύρων, η κατωτερότητα του γυναικείου φύλου κατά Δαρβίνο μάλιστα, μπορούσαν ανα τους αιώνες και από όλους τους άντρες επιστήμονες να εξηγηθούν “αντικειμενικά”. 

Οι επιστήμονες ζουν σε κοινωνίες που εσωτερικεύουν και αντικατοπτρίζουν ευρύτερους κοινωνικούς κανόνες, όπως ο οποιοσδήποτε άνθρωπος σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Το ότι η επιστήμη θα έπρεπε να είναι ένας τομέας αντικειμενικός δεν τον καθιστά απαραίτητα τέτοιον τομέα. Δέον δεν σημαίνει και είναι.

Έχουμε πληροφορηθεί, διαβάσει και μεγαλώσει αρκετά, σαν πολιτισμός, για να συνεχίσουμε να ακούμε να δικαιολογούνται μισογυνιστικές πρακτικές με την πρόφαση των επιστημονικών ευρημάτων. Η επιστήμη έχει αγνοήσει τις γυναίκες, όσο και οι υπόλοιποι ανθρώπινοι θεσμοί, τόσο σαν πρωτοπόρους, όσο και σαν σώματα και φυσιολογίες προς διερεύνηση. Η επιστήμη δεν είναι ο θεσμικός φαροφύλακας της αντικειμενικότητας, γιατί η επιστήμη συνεχίζει να αγνοεί την πραγματικότητα του μισού πληθυσμού του πλανήτη.

27

2

Error happened.