Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς αλλά δεν πάνε πολλά χρόνια που άρχισα να αναλογίζομαι πόσες ιστορίες παρενόχλησης και σεξουαλικής κακοποίησης είχα ζήσει, πόσες φορές αφέθηκα σε ένα κρεβάτι ενώ δεν ήθελα να συνεχίσω γιατί τι θα έλεγαν για εμένα και άραγε έχω τη δύναμη να το σταματήσω ή θα επιμείνει ο άλλος να συνεχίσει και δεν θα μπορέσω μετά να αρνηθώ ότι ήταν βιασμός;

Την πιο βαθιά γραμμένη, και θαμμένη, μέσα μου ιστορία τόλμησα να την διηγηθώ μόλις πριν λίγους μήνες στην ψυχολόγο μου.

Την ρώτησα πρώτα αν είναι έτοιμη γιατί έχω κάτι βαρύ να μοιραστώ. Βλέπεις, σε δύο προηγούμενες προσπάθειες να το πω σε δικούς μου ανθρώπους, άλλαξαν συζήτηση αμέσως. Η ψυχολόγος όμως, αυτή η υπέροχη γυναίκα, ήταν εκεί. Και άκουσε μια ιστορία δυστυχώς καθόλου ασυνήθιστη. Ήμουν λιγότερο από 10 χρονών. Ήταν έμπιστος φίλος της οικογένειας. Πώς κατάφερνε να με ξεμοναχιάζει σε ένα δωμάτιο, να με ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι και να με χαϊδεύει; Ούτε την πόρτα δεν έκλεινε. Οι ενήλικοι που υπήρχαν σε εκείνο το σπίτι, πώς δεν κατάλαβαν τίποτα; Μόνο μια φορά, πέρασε η γυναίκα του έξω από το δωμάτιο. Και τι έκανε;

Είπε αυστηρά το όνομά μου και μετά, τι κάνεις με τον άντρα μου;

Τι ήταν αυτό; Άρρωστο αστειάκι; Η αυτόματη αντίδραση μιας γυναίκας που η κοινωνία την έχει μάθει να κατηγορήσει, όχι τον άντρα της τον πασά, αλλά μια άλλη γυναίκα, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι γυναίκα ακόμα αλλά παιδί;

Θυμάμαι αυτή τη φράση με φρίκη.

Διπλή φρίκη γιατί πράγματι, μου άρεσε που ο άντρας της με είχε αγκαλιά. Ήταν ωραίος τύπος, φτάνει να μην με χάιδευε στα απαγορευμένα σημεία. Μου άρεσε όμως που ασχολιόταν μαζί μου. Το παιδικό μου μυαλό ίσως θεωρούσε ότι τα χάδια που δεν μου άρεσαν ήταν το αντίτιμο για την προσοχή του. Το παιδί που ήμουν δεν είχε τρόπο να προστατευτεί από αυτά τα χάδια και να τα σταματήσει, δεν είχε τρόπο αντίδρασης στην αυθεντία του έμπιστου φίλου της οικογένειας.

Κι αντί οι ενήλικοι να το προστατεύσουν, το κατηγόρησαν. Αντί οι ενήλικοι να φροντίσουν να δημιουργήσουν ένα δίχτυ ασφάλειας γύρω του για να μοιραστεί αυτό που συνέβαινε, οι ενήλικες επέλεξαν να κρατήσουν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά. Θυμάμαι σε ένα τραπέζι στο σπίτι του, μία κοπέλα μεγαλύτερη από εμένα, κόρη κάποιων φίλων του ζευγαριού. Ενώ τρώγαμε στο τραπέζι, την άρπαξε μπροστά σε όλους, την τράβαγε πάνω του.

Η κοπέλα προσπαθούσε να τραβηχτεί μακριά του, έβλεπα στο πρόσωπο της και την δική μου απόγνωση. Στο δικό του πρόσωπο έβλεπα τα μάτια του να έχουν σβήσει, είχε σκληρύνει, δεν τον ένοιαζε τίποτα, ήθελε να την αρπάξει παρά την θέλησή της. Τα μάτια των υπόλοιπων ενηλίκων ήταν ερμητικά κλειστά. Εγώ ήξερα τι της κάνει. Οι άλλοι δεν ήθελαν να μάθουν. Κάτω από το χαλί η κακοποίηση.

Πριν μερικά χρόνια πέθανε. Πήγα στην κηδεία του για να βεβαιωθώ ότι τον χώνουν τρία μέτρα κάτω από την γη και δεν θα μπορεί να βλάψει άλλη γυναίκα.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι μπροστά στο θάνατο, μηδενική συμπάθεια για τον νεκρό. Με θυμάμαι να κοιτάζω το φέρετρο που το κατέβαζαν στο λάκκο και να σκέφτομαι «τώρα πας με τα σκουλήκια, εκεί που σου αξίζει σιχαμένε, τώρα δεν μπορείς να κάνεις άλλο κακό».

Τον έφαγαν τα σκουλήκια αλλά η κληρονομιά του είναι εδώ. Καμιά φορά θέλω να πιάσω την γυναίκα του και να την ρωτήσω πώς τόλμησε να με κατηγορήσει, να πιάσω τον γιο του και να τον ρωτήσω αν έχει ιδέα τι μου έκανε ο πατέρας του. Αφού ο ίδιος δεν μπορεί να λογοδοτήσει πλέον, αφού μπόρεσα να μιλήσω για αυτό, θέλω να διαμαρτυρηθώ, να διεκδικήσω το δίκιο μου. Υπάρχει σε μια σελίδα στο διαδίκτυο ένας επικήδειος, γραμμένος από συνεργάτη του. Γράφει πόσο ξεχωριστός άνθρωπος ήταν, πόσο αγαπούσε τη σύντροφό του. Χα! Δεν ήξερε ο συνεργάτης ότι το ξεχωριστό σε αυτό τον άνθρωπο ήταν χούφτωνε παιδικά κορμάκια. Θέλω και σε αυτόν καμιά φορά να γράψω, να τον ενημερώσω ότι ο εκλιπών ήταν ένας παιδεραστής, ένας εγκληματίας ήταν. Με ενοχλεί που μιλάνε ακόμα για αυτόν με εκτίμηση, που ακόμα κάνουν σαν να μην ξέρουν.

Φεύγω από αυτούς, επιστρέφω σε εμένα, μέσα μου. Από την ώρα που μπόρεσα να μιλήσω για αυτό, σαν να είδα για πρώτη φορά διάφανα μπροστά μου το μοτίβο των ερωτικών μου περιπετειών. Έχω υπάρξει τυχερή, έχω κάνει πολύ και καλό σεξ που δεν το έσκιαζε αυτή η εμπειρία.

Έχω όμως βρεθεί και σε πολλά κρεβάτια που δεν ήθελα, παραχωρώντας το κορμί μου σε αντάλλαγμα για μία αγκαλιά.

Δεν χρειαζόμουν να με παραθυμιάσω ότι είμαι ερωτευμένη για να ξαπλώσω με κάποιον, μου έφτανε ο πόθος της στιγμής, αλλά πόσες φορές δεν ξάπλωσα μόνο για την αγκαλιά ή την προσμονή μιας αγκαλιάς πριν ή μετά. Πόσο παρέμενε η ψυχή μου στερημένη από αγάπη…

Θυμάμαι, με έναν άντρα που κάναμε μετά μακροχρόνια σχέση, στην πρώτη μας ερωτική συνεύρεση, τον σταμάτησα, του είπα όχι τώρα, όχι έτσι. Επέμεινε, κι εγώ γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι να μην τον βλέπω, κι άφησα το σώμα μου στις διαθέσεις του. Το σώμα μου αντίδωρο για την αγκαλιά, η ψυχή μου πάλι πατημένη.

Η μόνη σκέψη στο κεφάλι μου «όχι και με εσένα έτσι…». Αυτός το κατάλαβε και σταμάτησε. Ανακούφιση, γίνεται και έτσι λοιπόν! Αυτός όμως ήταν επίσης ο ένας από τους δύο ανθρώπους στον οποίο είπα «πάω στην κηδεία ενός σιχαμένου που με χούφτωνε όταν ήμουν μικρή». Απάντησε μόνο εντάξει, εντάξει. Κι άλλα μάτια ερμητικά κλειστά.

Είμαι ακόμα θυμωμένη και απογοητευμένη από τα ερμητικά κλειστά μάτια.

Επιλέγω όμως και μπορώ πλέον αντί για αυτό να επενδύσω ενέργεια αλλού, σε εμένα, να αναγνωρίσω τα τραύματα που μου προξένησε αυτή η κακοποίηση και η έλλειψη προστασίας από την κακοποίηση. Εντοπίζω εκεί την πηγή του άγχους μου, της έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό μου, της βαθιάς ανασφάλειας που κουβαλάω. Οι φροντιστές μου όταν κινδύνευα έκλεισαν τα μάτια. Με απογοήτευσαν. Μόνο σε εμένα μπορώ να βασίζομαι.

Και πώς να με αγαπάω όταν εγώ η ίδια σχεδόν επιζητούσα να με ξεμοναχιάσει και να παίξουμε, κι ας κατέληγε το παιχνίδι σε αυτά τα περίεργα χάδια που με δυσαρεστούσαν; Πώς θα μου το συγχωρήσω; Πώς θα εμπιστευτώ τον εαυτό μου όταν δεν κατάφερα σε κάτι τόσο σημαντικό να τον προστατεύσω, να σταματήσω εκείνα τα σιχαμένα χάδια;

Και φυσικά, μήπως υπερβάλλω;

Ευτυχώς ήταν μόνο χάδια. Άλλα κορίτσια, κι αγόρια, βιάστηκαν κανονικά. Μήπως δεν θα έπρεπε να το κάνω τόσο θέμα;

Τώρα πια όμως ξέρω ότι εκείνο το παιδάκι που ήμουν δεν έφταιξε σε τίποτα και ότι η γυναίκα που είμαι σήμερα δεν υπερβάλλει σε σχέση με το τραύμα που βιώνει. Σιγά σιγά και με πολύ κόπο χτίζω αγάπη για τον εαυτό μου και την βάζω στη θέση της ανασφάλειας και των κατηγοριών, στη θέση των τραυμάτων και της στέρησης.

Καμιά φορά μου έρχεται η εικόνα του και νιώθω τα σωθικά μου να ανακατεύονται, νιώθω αηδία να με κυριεύει, σαν να έχει πέσει πάνω μου μια γλίτσα που βρωμάει. Θα σταματήσει ποτέ να με κυνηγάει αυτή η εικόνα; Δεν ξέρω, αλλά χαίρομαι γιατί τολμώ πλέον να την αντικρίσω. Δεν με στοιχειώνει βουβά και ύπουλα πλέον, τολμώ να την βγάλω στο φως. Κι εδώ στο φως θα καταστραφεί, ενώ εγώ θα πάρω καινούρια ζωή.

Θέλω κάποια στιγμή να τολμήσω αυτή την ιστορία να την μοιραστώ με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, μερικούς αγαπημένους φίλους που είναι το στήριγμα και το φως στη ζωή μου.

Δεν θέλω να τους κρύβω κάτι τόσο καθοριστικό για εμένα, δεν ντρέπομαι πια να μιλήσω για αυτό. Στους γονείς μου, που είναι ακόμα εν ζωή, δεν σκοπεύω να πω τίποτα. Σε κάποιο βαθμό επιλέγω να τους προστατεύσω από αυτή την ιστορία, μεγάλωσαν πια, τους ταλαιπωρούν θέματα υγείας.

Σε μεγαλύτερο βαθμό όμως μάλλον επιλέγω να προστατεύσω εμένα από μία ακόμα απογοήτευση που πιθανότατα θα φέρει η αντίδρασή τους αν τους το έλεγα.

Για την ώρα τολμώ να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας γιατί ξέρω ότι εδώ θα είναι ασφαλής.

Την μοιράζομαι ακόμα γιατί αυτή εδώ η παρέα έβαλε το λιθαράκι της για να τολμήσω να την αντικρίσω και να την βάλω σε λόγια ώστε να πάψει να είναι μόνο πνιγμένα συναισθήματα.

Την μοιράζομαι ελπίζοντας να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες να βρουν τη δύναμη να αντικρίσουν παρόμοιες ιστορίες, που δυστυχώς είναι πιο συχνές από όσο θα θέλαμε. Και μόνο που βρίσκω το θάρρος να την μοιραστώ, έστω και ανώνυμα, παίρνω ακόμα παραπάνω δύναμη για να συνεχίσω πέρα από αυτή, με λιγότερα σημάδια.

Σας ευχαριστώ όλες!

48

19

8

1

Error happened.