Δεδομένης της πρόσφατης αλλαγής λειτουργίας της Womanlandia, κρίναμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε κάποια κείμενα στις διακοπές του Πάσχα ώστε να μας γνωρίσουν καλύτερα οι καινούργιες αναγνώστριες που θα έχουν πλέον πρόσβαση σε όλο το γραπτό μας περιεχόμενο. Καλώς σας βρήκαμε.

“Ήμουνα δουλειά και λέει ο μαθητής μου “φάγαμε του πούστη” . Του λέω  “γιατί λες “του πούστη” κι όχι “του ετεροφυλόφιλου;””. Παγώσανε. Τους λέω “εγώ ως καθηγήτριά σας θα ήθελα να μην τρώτε αμάσητο ό,τι σας σερβίρουν. Θα ηθελα να έχετε κριτική σκέψη.”

Έτσι ξεκίνησε η συζήτησή μου με την Πόρτα ένα βράδυ στα Εξάρχεια όταν τη ρώτησα πώς ήταν η μέρα της. 

Η Πόρτα του BEqueer όταν δεν εξασφαλίζει ότι το vibe του μαγαζιού παραμένει άψογο είναι καθηγήτρια σε φροντιστήριο. Είναι μια γυναίκα που μιλάει γρήγορα, φλογάτα και σίγουρα. 

Μιλάει πολύ για δικαιώματα, για ισότητα, είναι αστεία, περήφανη, κράζει την πατριαρχία, ξέρει τι θέλει να πει και το λέει. Μου έκανε εντύπωση που ένα άτομο τόσο γνωστό στη νύχτα, ένα ατομο ταυτισμένο πια με το μαγαζί, με το πάρτι, με τη νυχτερινή διασκέδαση, διδάσκει τα πρωινά σε παιδιά γυμνασίου και λυκείου. 

Βγήκαμε να μιλήσουμε για τη νύχτα, για τη διασκέδαση, για το πώς την παλέψανε με τον covid. Στην κουβέντα όμως βγήκε η ελληνική επαρχία, η στενή παρέα με το Ζακ, η σημασία της οικογένειεας που επιλέγεις. Είναι πολλά που λέγονται σε συνεντεύξεις και δεν μπορούν να γραφτούν. Δεν μπορεί να γραφτεί με κάποιο σημείο στίξης ο χειμαρρώδης λόγος ή το στόμα που είναι μονίμως έτοιμο να γελάσει. Ούτε μπορεί ν’αποτυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο κάνει κάποια παύσεις πριν απαντήσει κάτι, πριν σκεφτεί καλά, πριν καταλήξει με καθαρότητα σ’ένα συμπέρασμα. Η Πόρτα βέβαια δεν είχε παύσεις. Σχεδόν μια ανάσα απ’την πρώτη πρόταση ως την τελευταία. Τέτοια σιγουριά. 

Παρακαλώ χειροκροτήστε την Πόρτα του Bequeer, τον Ρουβά των φτωχών, τη γυναίκα που κάνει ποδαρικό στις συνεντεύξεις του Womanlandia. 

Πρώτα πρώτα. Πώς έγινες η Πόρτα του BΕqueer; 

Έμπλεξα με το BΕqueer λόγω Ζακ. Τον γνώρισα το 16’, είχαμε επαφή ιντερνετική, ουσιαστική από κοντά αρχίσαμε να έχουμε το καλοκαίρι του 17’. Τον Οκτώβριο του 17’ μου είπε ότι θ’ανοίξει έναι καινούργιο μπαρ για ΛΟΑΤΚΙ άτομα και ότι θα κάνει σόου. “Να έρθεις μωρή” είπε, το μωρή όπως μόνο ο Ζακ το λέει. Εγώ τότε ήμουν εντελώς άσχετη, δεν είχα καμία σχέση ούτε με το μέικ απ ούτε με την κοινότητα. Ο Ζακ ήξερε ότι εγώ είχα αρχίσει να ενδιαφέρομαι αισθητικά για το ντραγκ και το μέικ απ και μου πρότεινε να βαφτούμε μαζί. Έτσι αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Εγώ λοιπόν πήγα στα εγκαίνια του BΕqueer κι έπαθα σοκ. Έπαθα σοκ με όλα τα υπέροχα πλάσματα που γνώρισα και με το ότι ένιωσα ότι σ’αυτό το χώρο είμαι πραγματικά safe. Ότι μπορώ να βγω με το σουτιέν και να μην με κοιτάξει κανείς σαν ένα κομμάτι κρέας. Πηγαίναμε λοιπόν BΕqueer με Ζακ ως θαμώνες, γνώρισα τα παιδιά που το έχουν, γίναμε οικογένεια και την επόμενη χρονιά λίγο πριν τη δολοφονία, μου έκαναν πρόταση να γίνω πόρτα στο μαγαζί γιατί με είχαν μάθει πια και μ’εμπιστεύονταν. 

Μια πόρτα πρέπει να είναι άνθρωπος. Δεν πρέπει να είναι απλά μια πόρτα.

Είσαι κάτι σαν προδιασκεδαστικό στάδιο; 

Ναι, ακριβώς αυτό θα έλεγα. Μιλάω, γελάω, κάνω κάτι σαν σταντ απ. 9/10 έχω καλή ενέργεια εκτός κι αν έχει γίνει κάτι ακραίο. Σκέφτομαι ότι εγώ αν ήμουν ΛΟΑΤΚΙ άτομο θα ήθελα πριν μπω να με καλωσορίσει κάποιος ένθερμα. Το πρώτο άτομο που βλέπει κάποιος είμαι εγώ. Γι’αυτό δεν θέλω να είμαι απλώς μια πορτιέρισσα, μια τύπισσα παγερή που σου δίνει το εισιτήριο και σε βάζει μέσα. Όχι. Η σχέση μου με τα άτομα που έρχονται είναι διαφορετική. Είναι φίλα μου, είναι παιδιά μου, είναι αδέρφια μου. Υπάρχει τεράστια αγάπη κι έχουν γίνει σκηνικά που μ’έχουν κάνει να κλαίω. Πρόσφατα ήρθανε δυο μωράκια από Θεσσαλονίκη και φεύγοντας μου λένε “μπορούμε να σε πάρουμε μια αγκαλιά;”. Αγκαλιαζόμαστε και λένε “δεν μας ξέρεις αλλά σ’έχουμε στο ίνστα, βλέπουμε αυτά που κάνεις, βλέπουμε αυτά που ανεβάζεις” κλαίγανε, έκλαιγα κι εγώ, να’ναι καλά η αδιάβροχη μάσκαρα, και λέγανε πόση δύναμη τους δίνουν αυτά που ανεβάζω. Ο κόσμος έρχεται και μου λέει τον πόνο του, την καψούρα του, το πρόβλημά του κι όταν γυρνάω σπίτι ναι μεν είμαι πάρα πολύ κουρασμένη σωματικά αλλά συναισθηματικά ρε φίλε είμαι τόσο γεμάτη. Ειδικά όταν έρχονται παιδιά και μου λένε ότι ξεκίνησαν το drag μέσω της Zackie κι ότι εκείνη τους έμαθε να είναι τα εαυτά τους, εκεί κι αν πέφτει συγκίνηση. 

Η δική σου ευαισθητοποίηση ξεκίνησε λόγω της γνωριμίας με τον Ζακ ή ήσουν έτσι από πριν; 

Ήμουν πάντα έτσι. Ήμουν πάντα αντίφα. Ήμουνα πάντα φεμινίστρια. Ήμουνα πάντα σ’αυτό το δρόμο. Η Ζackie όμως μ’έκανε να αισθανθώ καλύτερα με μένα, με την εαυτή μου γιατί δεν είχα την αυτοπεποίθηση που έχω τώρα. Δεν είχα την αυτοπεποίθηση να βγω έξω και να φοράω ό,τι θέλω γιατί σκεφτόμουν το fat shaming, το body shaming, το slut shaming. Οπότε η Zackie ήταν αυτή που μ’έπιασε και μου είπε “είσαι αυτή που είσαι, είσαι μουνάρα, είσαι κουκλάρα, πάμε να τους φάμε, είμαστε περηφανες τσούλες και ναι γουστάρουμε το σώμα μας, γουστάρουμε τη σεξουαλικότητά μας, αυτές είμαστε”. 

Εσύ σαν εργαζόμενη έρχεσαι αντιμέτωπη με δυο λογιών κοινά όπως το βλέπω. Απ’τη μια έχει να διαχειριστείς τον κόσμο που έρχεται στο Bequeer κι απ’την άλλη τους γονείς που έρχονται στο φροντιστήριο. Πώς διαχειρίζεσαι επικοινωνιακά αυτές τις δύο -σίγουρα ανόμοιες- κατηγορίες; Και πώς αντιμετωπίζεις τα παιδιά σου; 

Καλά, είμαι άλλος άνθρωπος. Εννοείται. Εγώ όπου πάω να δουλέψω θέτω ως όρο ότι αν μες στην αίθουσα ειπωθεί οτιδήποτε σεξιστικό, ομοφοβικό, ρατσιστικό θα έχω δικαίωμα να επέμβω. Μέχρι τώρα μου δίνουν το πράσινο φως. Δεν ξέρουν ακριβώς ποια είμαι και τι κάνω, ξέρουν γενικά ότι είμαι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπέρ των προσφύγων, υπέρ του φεμινισμού, υπέρ των μεταναστών, υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ. Προσπαθώ να κλείνω τρύπες όσο μπορώ. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι απλό να διαχειριστείς ένα παιδί που έρχεται στην τάξη με ήδη διαμορφωμένες απόψεις απ’το σπίτι του. Αλλά κοίτα. Διδάσκω 13 χρόνια, Νομίζω ότι σιγά σιγά έχω λίγο σκάψει τα θεμέλια από μέσα. Πριν έρθω Αθήνα δίδασκα επαρχία-στάχτη και μπούρμπερη. Εκεί είχα ν’αντιμετωπίσω παιδιά που δεν είχαν την ελάχιστη ιδέα απ’όλ’αυτά που λέμε. Είχα παιδιά από άλλες χώρες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία στην οποία η Χρυσή Αυγή λύνει και δένει. Οπότε εγώ όλο έσκαβα έσκαβα μπας κι αλλάξει κάτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ περιπτώσεις παιδιών που ήταν από Αλβανία και αργότερα μου είπαν ότι τα βοήθησα, σιγά σιγά, να πάρουν δύναμη απ’αυτά που έλεγα μέσα στην τάξη. Ή μου έχουν στείλει μήνυμα μαθήτριές μου όταν μεγάλωσαν και μου είπαν ότι όταν τους έλεγα για το fat shaming και το slut shaming δεν ήξεραν τι είναι αλλά όταν το είπα, το έψαξαν και ότι τώρα μπορούν ν’αντιμετωπίσουν σκηνικά ευκολότερα. Ότι δεν αφήνουν κανέναν να τους πει τι να κάνουν και ποιες είναι. Εμένα αυτό με κάνει πάρα πολύ περήφανη. Μόνο και μόνο που έχω βάλει ένα μικρό λιθαράκι. Γιατί κι εκεί δεν θα είμαι μια απλή καθηγήτρια που τους μαθαίνει γραμματική. Πάνω απ’όλα, παντού, θέλω να είμαι άνθρωπος. 

Πώς ξέρεις ποιος δεν κάνει για το μαγαζί; Ποιος τρώει πόρτα; 

Εγώ κι η Βανέσα έχουμε κάτι σα ραντάρ κι όταν μας κλωτσήσει κάτι, έχουμε πέσει μέσα. Δε μας νοιάζει αν είναι γκέι, στρέιτ ή οτιδήποτε. Βέβαια, ντάξει, είναι προτιμητέο να είναι ΛΟΑΤΚΙ τα άτομα που έρχονται γιατί τα στρέιτ πάνε παντού. Αν κι υπάρχουν κι οι σύμμαχοι. Αυτό που μας νοιάζει στην τελική είναι η ενέργεια κάποιου ατόμου. Όταν κάποιος είναι στην αναμονή και βγάζει ματσίλα, τοξική αρενωπότητα, παραβατικότητα, έχει πάρει πόδι. Έχουν γίνει πολλά σκηνικά με κόσμο που απλώνει χέρι. Ή έχουν γίνει σκηνικά με κόσμο που δεν ξέρει πώς λειτουργεί το μαγαζί οπότε πάμε εγώ με τη Βανέσα και λέμε ότι πχ. σ’αυτό το μαγαζί δεν αγγίζουμε κανέναν χωρίς συναίνεση. Δεν κοιτάμε κανέναν σαν εξωτικό παγώνι. Όταν κάποιο άτομο λοιπόν παραβαίνει τους κανόνες και δημιουργεί πρόβλημα, πάω, το πιάνω και το βγάζω έξω. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός και απέναντι στον κόσμο και απέναντι σ’εμάς που δουλεύουμε εκεί. Προσπαθώ καμιά φορά να εξηγήσω, κυρίως σε γκέι αγόρια, ότι παιδιά, το άτομο που είναι εκεί κι εργάζεται δεν είναι ούτε δούλα ούτε σκλάβα. Νιώθω λίγο σαν την Παπαρήγα του BEqueer. 

Εγώ κι η Βανέσα είμαστε τα μαντρόσκυλα. Κόλαση, πύλες, Βανέσα από δω, εγώ από κει. 

Τρομάζεις κόσμο; 

Φουλ. Υπάρχει κόσμος που με λέει σκύλα, ακούω κάτι τίτλους τύπου “η πιο τρομακτική πόρτα της Αθήνας” και τέτοια. Αλλά παιδιά, ξέρετε κάτι; Έτσι πρέπει να είναι. 

Μπορεί μια cis straight γυναίκα να κάνει drag; Έχουμε τέτοια σόου στην Αθήνα; 

Φυσικά και μπορεί. Λέγονται afab queens ή hyper queens. Εγώ γουστάρω πάρα πολύ μ’αυτό γιατί η μόδα είναι να κάνουν drag τα amab άτομα οπότε μ’αρέσει να βλέπω και afab άτομα στη σκηνή. Ο κόσμος του drag είναι μαγικός, είναι μαγική η στιγμή που θα κάτσω μπροστά στον καθρέφτη, θα δω τα καλλυντικά, θα κοιτάξω τη μούρη μου και θα πω “λοιπόν απόψε εγώ θα κάνω αυτό”. Δεν είμαι βέβαια drag queen ωστόσο υπάρχουν χώροι στην Αθήνα που φιλοξενούν afab queens για σόου. Το drag είναι για όλα και θα’πρεπε να είναι για όλα ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Το drag είναι πολιτική δήλωση, ανήκει σε πολιτικά υποκείμενα. 

Κεφάλαιο ματσίλα και γκέι άντρες. Σχόλια; 

Koίτα. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό. Έχω παρατήρησει ότι μερικά γκέι αγόρια έχουν αρκετό εσωτερικευμένο μισογυνισμό ειδικά προς τις cis γυναίκες. Εξαρτάται βέβαια αλλά υπάρχουν θέματα και τα βλέπω και στην πόρτα ειδικά με το τουπέ και την αγένεια μερικών. 

Αυτή την περίοδο παίζει το εξής. Απ’τη μια μιλάμε πολύ για χώρους που είναι καθαρά για γυναίκες, καθαρά για λεσβίες, καθαρά για γκέι άτομα και λοιπά. Απ’την άλλη μιλάμε για το ότι στόχος είναι η συμπερίληψη παντού. Κάποιοι βρίσκουν σ’αυτό μια αντίφαση. Εσύ τι λες; 

Καλά κάνουν και βρίσκουν. Θα ήθελα να είναι εδώ η Zackie να στα πει γιατί είχε όνειρο ν’ανοίξει ένα μπαρ που θα το έλεγε “Μπαράξενο” και ήθελε να είναι στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Αμερικής ή κάποιο αλλού-πάντως όχι στο Γκάζι- και δεν θα ήταν ούτε μόνο για γκέι, ούτε μόνο για λεσβίες. Θα ήταν για όλα. Για πρόσφυγες, για προσφύγισσες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αναρχικούς. Για όλους εκτός από ματσίλες. Χωρίς διαχωρισμούς. Γιατί κι εγώ έχω νιώσει το κομμάτι του διαχωρισμού ως στρέιτ γυναίκα σε γκέι μαγαζί πριν μάθουν ότι είμαι η πόρτα του BΕqueer. H Zackie είχε γράψει ένα κομμάτι κάποια στιγμή στο Antivirus σχετικά με τον σεξισμό των γκέι αντρών που έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν γυναίκες που είναι φίλες σας, που είναι σύμμαχοί σας, που παλεύουν για σας κι εσείς να τους κάνετε slut shaming και να τις λέτε τσούλες ή ν’απλώνετε χέρια και να πιάνετε κώλους και βυζιά χωρίς τη συναίνεσή τους επειδή νομίζετε πως έχετε το ακαταλόγιστο επειδή είστε γκέι. Εδώ φαντάσου ο ίδιος κάποια στιγμή στο BEqueer είχε δει κάτι να πετάει-γιατί πετάει-, μου το’πιασε σαν παιδί που πιάνει ένα παιχνίδι και την άλλη μέρα μου λέει “ρε, σόρι για χθες”. Του λέω “ρε πας καλά, είσαι ο καλύτερός μου φίλος, έχεις φουλ consent” και λέει “όχι, δεν είναι αυτονόητο και δεν θα’πρεπε να’ναι αυτονόητο.” Πάντως, για να επιστρέψω στην ερώτηση, πιστεύω ότι είναι αντιφατικό το να μιλάμε για συμπερίληψη και να υπάρχουν χώροι που διαχωρίζουν τον κόσμο. Νομίζω ότι τώρα τελευταία έχει αρχίσει να υπερισχύει η συμπερίληψη, πρόσφατα πήγα σε λεσβιάδικο κι είχε μέσα πολλά γκέι αγόρια. Απ’την άλλη, ο διαχωρισμός μέχρι ένα σημείο είναι κατανοητός γιατί για παράδειγμα οι γυναίκες και ειδικά οι λεσβίες έχουν φάει άπειρη διάκριση κι εκφοβισμό οπότε όταν πλησιάζει το χώρο τους μια αρρενωπότητα μπορεί να νιώθουν απειλή. Εξαρτάται. Γι’αυτό εγώ κρίνω την ενέργεια του κόσμου.

Κλισέ ερώτηση alert. Τι να κάνουμε για να πάμε πιο μπροστά σαν κοινωνία; 

Για μένα πρέπει να ενώσουμε τα προνόμια και τα υπονόμιά μας και να πάμε μπροστά. Όταν εγώ είμαι έξω και φιλάω ένα αγόρι δεν θα γίνει τίποτα. Αν είναι έξω ένα γκέι αγόρι και κάνει το ίδιο θα φάει εκφοβισμό. Εγώ έχω προνόμιο και αυτός έχει υπονόμιο, αυτό σημαίνει υπονόμιο για όποιο δεν ξέρει. Ένας γκέι άντρας λοιπόν δεν μπορεί να ξέρει τι περνάω εγώ απ’την πατριαρχία και το slut shaming. Εγώ όμως δεν μπορώ να ξέρω τι περνάει αυτός όταν είναι δημόσια αγκαλιά με το αγόρι του. Και κανείς απ’τους δύο δεν μπορεί να ξέρει τι περνάει ένα τρανς άτομο ειδικά τώρα με τον έλεγχο των πιστοποιητικών. Γι’αυτό σκέφτομαι ότι πρέπει να αγκαλιάσουμε το ένα το άλλο γιατί ο εχθρός είναι ένας. Η πατριαρχία. Είναι ο εχθρός όλων. Ο καθένας παλεύει όπως μπορεί απ’το δικό του μετερίζι. 

Το BEqueer έφαγε κράξιμο επειδή έκανε έλεγχο πιστοποιητικών. Σχόλια; 

Παιδιά, ειδικά το BEqueer έπρεπε να κάνει. Δηλαδή θα έρθει οροθετικό άτομο μέσα ή άτομο που ανήκει σ’ευπαθή ομάδα και θα κινδυνεύσει ενώ κάπως μπορούμε να προσφέρουμε μια ασφάλεια;  Ποιος θα ευθύνεται μετά; Πάμε καλά; 

Τι έχεις να πεις στα παιδιά που δεν την παλεύουν καθόλου στο σπίτι τους και δεν βλέπουν διέξοδο; 

Ότι δεν είναι μόνα τους. Καθώς μεγαλώνεις, άμα θες τα πράγματα να γίνουν καλύτερα, γίνονται. Και το λέω αυτό έχοντας ζήσει μέχρι τα 20 μου σ’ένα πολύ σκοτεινό μέρος που τότε δεν υπήρχε ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, δεν υπήρχε η Zackie, δεν υπήρχε το Bequeer. Υπήρχε μόνο ο Freddie Mercury κι οι Queen. Ήμουν σ’ένα πηγάδι και πίστευα ότι δεν θα δω ποτέ φως. Άρχισα να βλέπω ότι υπάρχει φως ακούγοντας Queen και Nirvana. Oπότε, ξέροντας τι σημαίνει να νιώθεις μόνη και να βρίσκεις δύναμη σε κάτι, για μένα ήταν η μουσική, υποσχέθηκα στην εαυτή μου ότι θα είμαι πάντα δίπλα σ’όποιο άτομο ζει στη μαυρίλα. Έχω να πω λοιπόν στα παιδιά που νιώθουν έτσι, ειδικά αν ζουν σε μικρές πόλεις, να βρουν δύναμη να κάνουν ένα βήμα προς τη φυγή όσο μικρό κι αν είναι. Και να’ρθουν να με βρουν, τι να σου πω, εγώ ιδανικά θα τους βοηθούσα όλους. 

H φωτογράφιση της Πόρτας έγινε στο πάρτι γενεθλίων για τα 4 χρόνια BEqueer. 

Οι φωτογραφίες είναι της @Jo_tragano αποκλειστικά για το Womanlandia. 

Προτρέπω κάθε καλόγουστο άτομο να την ακολουθήσει στο Ιnstagram. 

Το Insta της Πόρτας είναι τούτο δω και γίνεται ο κακός χαμός στα stories της κάθε Παρασκευή. 

Ακολουθήστε το Womanlandia για όσα δεν χώρεσαν σ’αυτή τη συνέντευξη. 

[modula id=”14441″]