1.Αγαπημενη Λενα,

Ο χωρισμος μου πριν 1,5 χρονο με τραυματισε βαθια, αφου εκανα σχεδια με αυτο τον ανθρωπο να παντρευτουμε και πιστευα οτι ειχα βρει τον ανθρωπο μου (ειχαμε μακροχρονια σχεση απο τα 23 μας). Εκεινος βεβαια ειχε αντιθετη αποψη και εκανε σχεδια με αλλη οσο ημασταν ακομη μαζι.

Απο τοτε με εχει προσεγγισει καποιες φορες για να μιλησουμε, και καποιες φορες για να κανουμε σεξ, εν αγνοια της νεας του γυναικας. Φυσικα δε δεχτηκα τιποτα απο ολα αυτα.

Το θεμα μου ειναι οτι θελω να προχωρησω αλλα δε μπορω. Τον εχω βγαλει απο το βαθρο που τον ειχα ως τωρα, αφου ειδα οτι ειναι ενας ανεντιμος ανθρωπος που κερατωσε εμενα και κατοπιν θελησε να κερατωσει και τη νεα του γυναικα με μενα (μαλιστα μου στελνει ακομη λογια αγαπης στα οποια απανταω πολυ σπανια, ενω οταν τον ρωταω τι ξερει η συζυγος του μου λεει ‘δε χρειαζεται να ξερει, εμεις εχουμε την αγαπη μας που ειναι πανω απο ολα’).

Δε μπορω να προχωρησω οχι γιατι ειμαι κολλημενη σ αυτον, αλλα επειδη σκεφτομαι οτι και με τον επομενο ετσι θα γινει. Ενω θελω πολυ να κανω νεα σχεση, νιωθω οτι μου ειναι αδυνατο λογω της προδοσιας που εζησα και που δεν περιμενα ουτε στον πιο τρομακτικο μου εφιαλτη. Νιωθω οτι με εκανε ανικανη να ξανααφεθω τοσο πολυ, με εκεινον ειχα χασει μερος του εαυτου μου γιατι ημασταν πολυ δεμενοι. Σιγουρα μπορω να κανω ξεπετες, αλλα δε μου λεει κατι αυτο, θα ηθελα μια πιο σοβαρη σχεση και δυστυχως νιωθω οτι δε μπορω.

Υπαρχει περιπτωση να ξαναεμπιστευτω καποιον? Ειμαι 35 αν εχει σημασια και νιωθω οτι η ζωη μου εχει ηδη τελειωσει και δυσκολευομαι ακομη και τωρα να ειμαι πληρως λειτουργικη στην καθημερινοτητα.

2.Δεν είναι ακριβώς ερώτηση αυτο που θέλω να κάνω.Ειναι απλώς πράγματα που θέλω να πω σε ένα ασφαλές μέρος.Ειμαι 26 ετών και εδώ και 8 μήνες έχω φύγει απ’ το πατρικό μου και συγκατοικω με δύο κοπέλες (για μοίρασμα εξόδων)Απο τότε που γεννήθηκα γνώρισα μόνο φρίκη και στενοχώρια.Η μητέρα μου,με κακοποιούσε από μικρό παιδί σωματικά, συναισθηματικα και νοητικά.γυρω στα 19-20 σταμάτησε η σωματική κακοποίηση γιατί είδε δεν την παίρνει αλλά μέχρι και πέρσι που εμενα στο πατρικό,συνέχιζε να με κακοποιεί συναισθηματικα.εχω ψυχολογικά με όλα αυτά που έχω περάσει και νιώθω σαν να είμαι 60 ετών.οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και μεγάλωσα με την μάνα μου και τον πατριο μου.η μητέρα μου(ο θεός να την κάνει)με σεξουαλικοποιουσε από την εφηβεία μου και ζηλεύει παθολογικά όλες τις γυναίκες που κάνουν σχεσεις και έχουν ελευθερία επιλογών.εχω μεγαλώσει με μια αηδία να κουβαλάω και να ντρέπομαι να κάνω σχέση λόγω του περιβάλλοντος που μεγάλωσα.δεν με άφηναν να βγαίνω κυριολεκτικά απ’ το σπίτι.γυρω στα 19 έπαθα κατάθλιψη επειδή δεν έβγαινα απ’ το σπίτι παρά μόνο σχολείο που πήγαινα.μου έβαζαν εμπόδια να μην δουλέψω, κάνοντας μου ψυχολογικό πόλεμο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.λογω της άσχημης κατάστασης δεν μπόρεσα να βγάλω την σχολή μου.απορω με τέτοιες συνθήκες πως πέρασα κιόλας.και η μάνα μου χαιρόταν.ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν πάντα μήπως και παντρευτώ γιατί ήθελε να την γηροκομησω και δεν άντεχε στην ιδέα πως θα διάλεγα κάποιον που μου αρέσει.σεξουαλικοποιουσε μέχρι και την αναπνοή μου και τρελαινοταν και ορμούσε στο δωμάτιο μου μαζί με τον πατριο φωνάζοντας πως δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα με κανέναν.δεν υπάρχει τίποτα πιο σιχαμερό από μια μάνα να ζηλεύει παθολογικά το ίδιο της το παιδί και να θέλει το κακό του.
Έχω έναν μικρότερο αδερφό που κι αυτός έχει υποφέρει αλλά σε μικρότερο βαθμό.καθε φορά που θα της έβαζα όρια πχ να δουλέψω μου έλεγε αν δεν κάνω ο,τι της πω θα σκοτώσει τον μικρό μου αδερφό.υπηρχε μια φορά που είχε πει στον πατριό μου να με εξετάσουν σε γιατρό για να βεβαιωθούν πως δεν έχω κάνει σεξ!και να παίρνει ο πατριός θάρρος σε κάτι τόσο προσωπικό.τους διαολοστειλα και τους είπα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο αλλά και να υπήρχε δεν θα σας αφηνα να έρθετε σε γιατρό μαζί μου για καμιά εξέταση.δεν έχω κάνει ποτέ σχέση γιατί πάντα ένιωθα μια απίστευτη ντροπή και αηδία αλλά δεν είχα και την ελευθερία να κρατήσω μια σχεση.ουτε καν φιλες.εχοντας φύγει έχω ηρεμήσει κάπως αλλά και πάλι αν σκεφτώ να κάνω κάτι με κάποιον,μου έρχεται στο νου η εικόνα του πατριου να με σεξουαλικοποιει μαζί με την μάνα μου,νιώθω τόση οργή για το θράσος τους, τόσο αηδιασμένη.
Ο βιολογικός μου πατέρας είναι στον κόσμο του και ποτέ δεν νοιάστηκε.καταφερα με νύχια και με δόντια να φύγω.δουλευω με βασικό μισθό για αυτό βρήκα συγκατοίκους.ευτυχως που ακόμα και έτσι έφυγα.
Θρηνω τα παιδικά μου χρόνια,τα εφηβικά μου,την χαμένη ευκαιρία να τελειώσω σπουδές επειδή έπαθα κατάθλιψη με όλα αυτά που βίωνα.με έβαζε από 5 χρονών να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού και νιώθω τόσο κουρασμένη γιατί κυριολεκτικά δουλευω απ’ τα 5.με την διαφορά πως τώρα πληρώνομαι.δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κάνω μια υγιή σχέση.νιωθω αηδιασμένη και παραβιασμενη.μου έρχονται μνήμες κακοποίησης και δεν μπορώ να ηρεμήσω.ο αδερφός μου δεν πέρασε όλα αυτά που πέρασα αλλά και αυτός έχει υποφέρει.νιωθω τύψεις που δεν τον προστάτεψα αλλά και εγώ παιδί ήμουν.τους έχω μπλοκάρει όλους και μέρα με την μέρα νιώθω καλύτερα.αλλα νιώθω μια απέραντη κούραση μέσα μου..είχε απευθυνθεί μέχρι και σε “μάγισσες” να μου κάνουν μαγια για να μου πάνε όλα στραβά στην ζωή μου.η ίδια μου η μάνα.και όχι δεν πιστεύω στα μαγια,αλλά η πρόθεση να θέλει να πάθω όλα τα δεινά του κόσμου με εξοργίζει.ειχα διαβάσει μηνύματα που έλεγε σε διάφορες χαρτοριχτρες να μου δέσουν τα ερωτικά και τα επαγγελματικά.μια φορά είχε προσπαθήσει να με προξενεψει σε έναν 70χρονο και γυαλιζαν τα μάτια της και έλεγε”το μόνο σεξ που θα χαρείς είναι με έναν παππού”φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει γιατί είναι παράνομο χωρίς την θέληση μου.ειμαι σίγουρη πως αν δεν ζήλευε παθολογικά στην σκέψη να κάνω σχέση,θα έλεγε στον πατριό να με βιάσει και εκείνος θα το έκανε.και οι δύο είναι σιχαμενοι.πλεον έχω απομακρυνθεί αλλα
το μυαλό μου κάνει παιχνίδια.θελω απλώς να δω στα σχόλια ότι όλα αυτά που πέρασα ΔΕΝ είναι φυσιολογικά.το ξέρω ότι δεν είναι αλλά το μυαλό μου ώρες ώρες με μπερδεύει.θελω κάποιος να μου πει πως είναι άρρωστο να με σεξουαλικοποιει η μάνα μαζί με τον πατριο και να φέρουν λόγο σε πραγματα που δεν τους αφορούν όπως η προσωπική μου ζωή.πως δεν ήταν φυσιολογικό να είμαι κλεισμένη μέσα σαν ζώο και να δέχομαι ψυχική κακοποίηση.πως δεν τους αφορά τι κάνω στην ζωή μου.
Δεν έχω κάποια ερώτηση.χρηματα για ψυχολόγο δεν έχω αλλά όταν κάπως ορθοποδήσω θα πάω και μάλιστα σε ψυχίατρο.
Έχασα την μισή μου ζωή και θα μου πάρει χρόνο τα άλλα μισά μου χρόνια να βρω μεσα μου την ισορροπία.

Αν μας διαβάζεις, στείλε ένα μέιλ στο [email protected] να σε φέρουμε σε επαφή με δομές ψυχικής υγείας.
 
 
3.Λενα μου, μετα το χωρισμο μου εκανα πολυυυ καιρο να το ξεπερασω, περασαν σχεδον 2 χρονια. Μετα απο αυτα τα 2 χρονια ξεπερασα το συναισθηματικο κομματι, δηλαδη πλεον εκλεισε αυτο το κεφαλαιο, αλλα μου εμεινε μια αισθηση numbness, ελλειψη ενθουσιασμου για ο,τιδηποτε, ακομη και συναυλιες που ηθελα να παω προ κοβιντ και ακυρωνονταν και τωρα επανηλθαν, αντι να ειμαι υπερενθουσιασμενη, δε μου λεει τιποτα πλεον…Τα κανω αλλα νιωθω οτι δε με ευχαριστουν ιδιαιτερα ενω εστιαζω παντα στις αρνητικες ειδησεις που βλεπω στο φιντ μου.

Οσο το να ξαναβγω ραντεβου, μου φαινεται κ αυτο ματαιο. Σκεφτομαι τη διαδικασια να γνωριζω καποιον, να απογοητευομαι σιγα σιγα (ή και αμεσως), το αγχος να κρατησει η σχεση και να μη ληξει στο εξαμηνο, και με πιανει ακομα χειροτερη απελπισια γιατι κ αυτο μοιαζει ανηφορος.

Νιωθω ενα τεραστιο κενο, σα να μην εχει τιποτα ιδιαιτερο νοημα και ολα μου μοιαζουν αχαρα, αχρωμα και βαρετα. Ισως επειδη περασα μεγαλο πονο δυο χρονια τωρα να μου βγαινει ετσι, αλλα σκεφτομαι, θα περασει ή θα μεινω παντα ετσι, αδυναμη να νιωσω ενδιαφερον ή χαρα για κατι, εστω και προσωρινη? Ειμαι 34 αν εχει σημασια.

Πήγαινε σε ειδικό, μην το καθυστερείς. Πρέπει να πας.

4.Ο χωρισμος μου (με δικη του πρωτοβουλια φυσικα) με κανει να αισθανομαι αποτυχημενη. Εκεινος δεν ηταν πια ερωτευμενος και νιωθω πως φταιω γ αυτο.

Εκανα σχεδια μαζι του, ημασταν χρονια μαζι, και εκεινος ξενερωνε ολο και πιο πολυ με τον καιρο μεχρι που με βαρεθηκε, με αφησε και προχωρησε.

Ειμαι 34 ετων και εχει καταρρευσει ο κοσμος μου. Νιωθω ντροπη που με βαρεθηκε, ανεπαρκης, και νιωθω και ματαιωση για οσα μελλοντικα σχεδια εκανα μαζι του και διαψευστηκαν. Νιωθω πολυ αποτυχημενη και συνεχεια βλεπω ζευγαρια γυρω μου. Και κεινος ειναι ζευγαρι με καποια δεκα επιπεδα καλυτερη μου.

Με ποναει παρα πολυ και αυτο και το οτι βλεπω μια ζωη με μοναξια μπροστα μου. Το οτι με αφησε επισης με γεμιζει αμφιβολιες για το αν αξιζω σαν προσωπικοτητα και με κανει να αισθανομαι βαρετη και αχρωμη. Ξεκαθαρα μου ειπε πως μαζι μου δε νιωθει ενθουσιασμο αλλα ανια. Παραλληλα εκανα καποιες κινησεις για τις οποιες ντρεπομαι, τον παρακαλεσα δηλαδη ξαναειμαστε μαζι, για την ακριβεια στα ποδια του συρθηκα, ακομη θυμαμαι ποσο χαλια ενιωσα, και εκεινος εκνευρισμενος επειδη το ειχα φτασει στα ακρα, μου ειπε οτι προτιμαει να κοιταει το ρολοι και να μετραει προβατακια απο το να ειναι μαζι μου.

Εδω βλεπω πως ολες και ολοι ειτε σχολιαστες ειτε θεματοθετες εχετε μια καλη σχεση η/και γαμο. Και συνειδητοποιω πως μονο εγω δεν ειμαι σε σχεση. Νιωθω αποτυχημενη και αναξια να αγαπηθω ξανα. Ολοι γυρω μου αγαπιουνται. Η αν δεν αγαπιουνται, χωριζουν οι ιδιοι τον αλλο, δεν τους χωριζουν επειδη δεν ειναι πια ερωτευμενοι οπως εμενα. Βλεπω τοσες ενδιαφερουσες σχολιαστριες που δεν πιστευω οτι θα αφηνε ποτε κανεις καποια εδω επειδη δεν ηταν πια ερωτευμενος η επειδη βαριοταν.

Η ερωτηση λοιπον ειναι, ο χωρισμος δεν ειναι αποτυχια αντικειμενικη για αυτον που τον αφηνουν; Ειδικα οταν τον αφηνουν επειδη δεν ειναι πια ερωτευμενοι; Το βλεπω λαθος;

5.Λενα, με ενοχλει κατι και δεν ξερω αν ειμαι υπερβολικη.

Με την πρωην μου παντα υπηρχε μια συγκριση, απο τη δικη μου πλευρα, επειδη εγω ενιωθα ανεπαρκης και γενικα ημουν αντικειμενικα κατωτερη της (επαγγελματικα, οικονομικα, εμφανισιακα, ερωτικα, κοινωνικα, σε ολα). Αυτη τη διαπιστωση περι κατωτεροτητας την επισημαιναν και δυο φιλες μου και δεν ειναι δικη μου μονο απο ανασφαλεια, που οντως την εχω μεγαλη (αποτυχημενο αστειο).

Η πρωην με χωρισε (μετα κερατου βεβαιως), διαλυοντας μου για πολυ μεγαλο διαστημα τον κοσμο μου, αλλαξα δεκαετια μεχρι να συνελθω καπως και να δω οτι τελικα δεν ταιριαζαμε οπως νομιζα και πως υπηρχαν προβληματα αλυτα και πως μαζι δεν καναμε χωριο, οπως φωναζε διαρκως εκεινη.

Μετα το χωρισμο και δυστυχως επειδη ειχαμε κοινους φιλους, φυσικα εξακολουθουσαν οι συγκρισεις, αφου εκεινη ανεβαινε δεκα δεκα τα σκαλια της καριερας, των μισθολογικων απολαβων, των φλερτ, απεκτησε και μια ιδανικη σχεση, πηραν και κατοικιδιο, κανανε συμφωνο, γενικως ιδανικη ζωη.

Εγω το ακριβως αντιθετο (what else?). Δε με ηθελε καμια, δεν ηθελα ουτε και γω καμια ιδιαιτερα, η δουλεια πολυ ασχημα, επειδη δουλευα στην εστιαση ο κορονοιος το εκανε δεκα φορες χειροτερο, για καλη ζωη ουτε λογος λογω της καταθλιψης που περασα χρονια λογω του χωρισμου.

Μου εχει περασει η πικρια και το ερωτικο συναισθημα προς αυτο το ατομο, δε θελω επαφες, αλλα εξακολουθω να συγκρινομαι. Ειναι νορμαλ αυτο? Ειναι φυσιολογικο να συγκρινομαι με ενα φαντασμα απο το παρελθον (δε μιλαμε) για να διαπιστωνω την αποτυχια μου σε ολα? Δειχνει συναισθηματα που εχουν απομεινει ή κατι αλλο?

Ζηλευω ειδικα το θεμα της σχεσης καθως στα επαγγελματικα ημασταν σε αλλα επαγγελματα και δε μπορουσα να συγκριθω τοσο ευκολα. Ουτε σεξ δε μπορω να κανω ποσο μαλλον σχεση.

Ειμαι υπερβολικη?

6.Καλημέρα !
Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι που με εχει προβληματίσει τουε τελευταιους μήνες τρομερά !
Έκανα μια σχέση πριν μήνες με έναν άνθρωπο που τον ηξερα φυσιογνωμικά πριν χρόνια απο το σχολείο
Είχε αλλάξει πάρα πολύ σαν να είχε αφεθεί στον χρόνο
Απο το πρωτο ραντεβου άρχισε τα εγω ψαχνω κάτι σοβαρο γάμο παιδια κτλπ
Ίσως μου φάνηκε γρήγορα αλλά υποσυνειδητα μέσα μου λειτούργησε γιατι ήθελα να με δει ένας άνθρωπος σοβαρά
στο 2ο ραντεβού αρχίζει τα περι εκκλησιας κ οτι εχει πνευματικό κ τον εχει συμβουλέυεσει για να πετυχει ο γάμος δεν πρέπει να χει προγαμιαιαες σχέσεις
ειχε μια σχεση πριν 10 χρονια 8 χρόνων κ αφου χώρισε δεν ξανα κανε σχεση δηλ 10 χρόνια ειναι χωρίς έρωτα
Έπαθα ενα σοκ δεν το χα ξανα ακουσει ποτέ
αλλά το δεχτηκα δυστυχώς υπέθεσα οτι θα αλλάξει οτι οκ μπορεί να του βγει το ερωτικό κ να μην ειναι τόσο κολλημένος αλλά μπα
Ολο κ χειρότερα έβγαζε θέματα με γονείς κόλλημα τρομερό πήγαινε κάθε μερα μαζι τους για μπάνιο
Εν τω μεταξυ ηταν άνεργος κ ποτέ δεν βρήκε εργασία
κ μετά ολο έλεγε δεν είμαι έτοιμος για σχεση κ για σοβαρά κ να κάνουμε παρέα κ με έριχνε στον πάτο
Κ φυσικά μετα απο λιγο διάστημα κατάλαβα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά κ τελιλά ειχε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή κ έπαιρνε φάρμακα αλλά χωρις κάποια άλλη βοηθεια
Με πήρε μαζι του με βυθισε σε έναν βουρκο κ ένιωθα ολο να βυθιζομαι μαζι του σε μια θλίψη
φυσικά με ολα αυτά ειχε μεγάλο θέμα υγιεινής κάθε φορά που συναντιομασταν ηταν σαν άπλυτος
Τα εχω βάλει με μενα γιατι τα δέχτηκα όά αυτά
Γιατι ένω έφυγα ποσες φορές με έκανε να ξαναγυρισω κ να μη βάλω ενα στοπ κ να το ξεχασω
Με χειριζόταν τόσο που καθε φορα που εφευγα άρχιζε τα φυγε να πας στον επομενο να σε εκμεταλλευτει σεξουαλικα κ να σε πετάξει
Έχει κολλήσει στο μυαλο μου
Ενω δεν τον θέλω γιατι πια με αποθει πηγαινω κάθε φορα που θα στειλει κ στο τελος καταλήγω απογοητευμενη με με μενα για ακομη μια φορα
Γιατί το κανω στον εαυτο μου;
Πως θα βαλω ενα τοιχος να μη μπορει να με ξανα αγγιξει πια;
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου !!!

5

10

Error happened.