1) Καλησπέρα σε όλα. Σας γράφω γιατί έχω παρατηρήσει κάτι που μου συμβαίνει κάθε φορά που διαβάζω ιστορία παρενόχλησης όταν δεν περιλαμβάνει βία με τη στενή έννοια. Νιώθω ζήλεια και θλίψη για τον εαυτό μου.Έχει πάρα πολλά χρόνια που δεν μου την πέφτει ούτε κουνούπι, έχω παχύνει και έχω αφήσει τελείως τον εαυτό μου. Όταν ακούω ιστορίες αντρών που πχ έψαξαν και βρήκαν τα τηλέφωνα γυναικών χωρίς την άδειά τους, και αυτές παραπονιούνται για παραβίαση, νιώθω σαν ένας πεινασμένος άνθρωπος που παρατηρεί χορτασμένους ανθρώπους να σχολιάζουν ότι το φιλέτο τους δεν έχει καλοψηθεί. Για να τα πούμε και όλα, κατά βάθος μέσα μου αισθάνομαι ότι διηγούνται αυτές τις ιστορίες κατά ένα μέρος για να περηφανευτούν ότι έχουν πέραση, τύπου ‘τι τραβάμε κι εμείς οι κουκλάρες’. Ντρέπομαι που σκέφτομαι έτσι, αλλά από την άλλη η ζωή μιας γυναίκας που είναι αόρατη και αδιάφορη στο φύλο που την ενδιαφέρει είναι πολύ επώδυνη και άχαρη, φαντάζομαι ξέρετε πως είναι όταν σκέφτεστε κάποιες από τις φοβίες σας.
Δεν ξέρω γιατί σας γράφω, ίσως νιώθω και θυμό με όλες αυτές τις ιστορίες όπου γυναίκες δεν αντέχουν πια το τόσο πέσιμο, όταν εγώ νιώθω τόσο άσχημη και δεν έχω πάρει επιβεβαίωση σχεδόν ποτέ τα τελευταία χρόνια. Αλήθεια δεν υπάρχει μέσα σας έστω και μια μικρή ικανοποίηση όταν κάποιος γίνεται φορτικός (χωρίς να νιώθετε κίνδυνο) ή δεν καθησυχάζεστε ότι είστε ορατές? Δεν έχω κάνει παιδιά, δεν είμαι μητέρα, ούτε καλή νοικοκυρά, ούτε είμαι πετυχημένη επαγγελματικά, ούτε έχω κανένα ταλέντο ή στάτους. Για τον κόσμο είμαι πραγματικά ένα τίποτα από κάθε άποψη. Ακόμα και να μου κόρναραν στο δρόμο και να μου μιλούσαν χυδαία, ίσως να ήταν κάτι που να με έκανε να νιώθω ότι ο κόσμος με βλέπει ως κάτι.

2) Λενα, γεια σου! Καθομαι στο γραφειο, ειναι μια σχετικα ηρεμη μερα, μονο κατι σπαστικα τηλεφωνα. Ωρες ωρες θελω να το σπασω αυτο το τηλεφωνο που ο καθε ενας καλει σε μια υπηρεσια να πει το μακρυ του και το κοντο του! Και σκεφτομαι, μεχρι τα 18 πηγαινουμε καθε πρωι σχολειο μετα αγγλικα χορο κινεζινα ο,τι φανταζεσαι, περναμε ολα αυτα τα χρονια ετσι. Μετα πανεπιστημιο, παλι ωρες ατελειωτες σε εδρανα. Δεν κολλησα κιολας με καμια κοπελια, ημουν και σε κακοποιητικη σχεση. Δλδ οχι ακριβως αλλα ο τυπος με χειριζονταν κοριτσακι επαρχιας γαρ. Δεν εζησα κατι ολα αυτα τα χρονια, ουτε διακοπες ουτε ταξιδια ουτε αγαπη. Μετα να κανω το μεταπτυχιακο σε αλλη πολη, γιατι δουλευα αλλου, εφαγα 2 χρονια σε λεωφορεια. Τωρα δουλευω 8ωρο, ολη η μερα ειναι δουλεια γιατι οταν σηκωνεσαι στις 6 και γυρνας 4, τι ορεξη να εχεις να βγεις; Απορω με αυτους που παρατανε δουλειες και ζωες και γυρνανε τον κοσμο. Ποσο εφικτο ειναι αυτο; Τι κανεις χωρις λεφτα; Πως αναθεωρεις, πως ζεις εν ετη 2022 με πολεμο, φτωχεια, 2€ βενζινη, γαλα και σιτηρα στα υψη; Θελω να φτιαξω τη διατροφη μου, αλλα με τι λεφτα; Θελω να ταξιδεψω, θελω να ζησω, θελω να φοραω ομορφα ρουχα, θελω να κανω μποτε, να παρω αυτοκινητο, στερουμαι τοσα εδω και 10 χρονια και δεν αντεχω αλλο. Πως αντεχεται ολη η κατασταση; Γιατι πρεπει να αλλαξω σταση ζωης δεν μπορουν να αλλαξουν οι καταστασεις; Εχω κουραστει, μεχει παρει τοσο απο κατω ολη η κατασταση.

3) Γεια σου Λενα! Ειμαι ο Σ, χωρισα απο ομοφυλη σχεση και ακομη ποναω φριχτα. Αλλα νομιζω οτι ο πονος μου εχει μετασχηματιστει σε κατι αλλο και θα θελα τη γνωμη σου. Βασικα με παρατησε για εναν που γνωρισε προσφατα και μου το εκμυστηρευτηκε, οποτε χωρισαμε.

Εγω δεν τον ηξερα αυτο τον τυπο αλλα επειδη για ενα διαστημα μετα το χωρισμο μεναμε ακομη μαζι με τον πρωην λογω διαδικαστικων μετακομισης, σχηματισα μια εικονα. Δυστυχως μενοντας σε γκαρσονιερα, ακουγα ολα τους τα τηλεφωνα, τις βιντεοκλησεις και τα μελια. Εγω βλεποντας ολο αυτο να ποναω τρομερα αλλα να μη μπορω και να φυγω αμεσα απο το σπιτι. Νομιζω καταλαβαινετε την κατασταση στην οποια ημουν, ειδικα τις πρωτες μερες.

Τελος παντων, για κεινον μου λεει οτι τρελαινεται επειδη το σεξ που κανουν ειναι θεικο και οτι τον ιντριγκαρει εγκεφαλικα επειδη εχει πολυ ωραιο χιουμορ και προσωπικοτητα, καυλωνει απιστευτα μαζι του και τον εχει ερωτευτει τρελα.

Στεναχωρηθηκα πολυ φυσικα με αυτη τη δηλωση, ειδικα οταν εμενα με ειχε παντα απλα ‘συζυγο’, και δεν του εβγαζα αυτο το τρελο σεξουαλικο οπως εκεινος αλλα το σεξ μεταξυ μας ηταν πιο παγωμενο και απο την Αλασκα το καταχειμωνο (βασικα εγω προσπαθουσα και ειχα φαντασια, αλλα εκεινος δε μπορουσε να αναψει με μενα, και προφανως το σταματησαμε εντελως αφου και γω ενιωθα φουλ ανεπιθυμητος και κεινος δεν ειχε ΠΟΤΕ στυση, ουτε με γερανο. Μεχρι και οτι ειναι στρειτ μου ειπε οτι ισως ειναι, γιατι απορουσε που δεν του σηκωνοταν με μενα ενω με ηθελε-εδω γελαμε).

Τελος παντων, πλεον ο πονος εχει μετατραπει σε κατι αλλο και εχω προβληματιστει. Απο οσα επιανα και απο οσα μου λεει ο ιδιος πρωην για κεινον (δυστυχως δεν κραταω επιπεδο και ρωταω), ο γκομενος ειναι μεν απιστευτα σεξι και εξυπνος κλπ, αλλα ειναι ταυτοχρονα και ΠΟΛΥ νευρικος και αγχωμενος με τα παντα και αυτο τον ριχνει ορισμενες φορες. Αυτο ομως που εμενα μου εκανε πολυ ασχημη εντυπωση ειναι οτι ο γκομενος με την προηγουμενη σχεση του κυριολεκτικα σκοτωνοταν και επεφτε και πολυ ξυλο. Ηταν φουλ κακοποιητικη. Επιπλεον μου λεει για το γκομενο οτι δεν εχει καποια πραγματα που εκτιμαει, πχ αναλυτικη σκεψη. Ομως, ειναι τοσο ερωτευμενος που δεν τον νοιαζουν αυτα και σκεφτεται συνεχεια ποτε θα ξαναβρεθει στην αγκαλια του.

Εγω με ολο αυτο ενω τον ηθελα τρελα πισω, εχω ξενερωσει. Πώς μπορεσε να ερωτευτει εναν κακοποιητη και εναν τοσο νευρικο ανθρωπο? Στις αρχες φανταζομουν εναν κουλ τυπο, ωραιο, ανετο με καλη διαθεση και χουμορ. Οταν μου ειπε οτι ειναι νευρικος και πρωην κακοποιητης, επεσα απο τα συννεφα.

Θα ελεγε καποιος οτι δεν πρεπει να με ενδιαφερει, ομως δυστυχως αυτο αντανακλα σε μενα, διοτι θυμαμαι οτι ο πρωην μου ειναι και αυτος νευρικος και εχει τυχει να με χτυπησει, να μου πεταξει πραγματα πανω στα νευρα του, να πεταξει πραγματα πανω στον τοιχο και να φωναξει εντελως εκτος ελεγχου σε αλλους. Θυμαμαι οτι μια μερα ημουν τοσο απογοητευμενος απο κατι συμβαντα και που μου ειχαν πεσει ολα μαζι, που δεν αντεξα και τον βαρεσα κ γω. Θυμαμαι ακομη εκεινη τη μερα και κλαιω, γιατι ειμαι πολυ ηρεμος ανθρωπος γενικα και απεχθανομαι το ξυλο και τα νευρα. Θεωρω οτι αυτος μου προκαλεσε αυτη τη συμπεριφορα και ακομη και σημερα το σκεφτομαι εντονα και αηδιαζω με τον εαυτο μου.

Σκεφτομαι οτι ταιριαζουν επειδη ειναι και οι δυο κακοποιητικοι. Αλλα δεν παυω να στεναχωριεμαι που εμπλεξε με εναν τετοιο τυπο. Σιγουρα, ξεμπλεξε με μενα και δε θα μου κανει πια κακο οπως μπορουσε παλια. Αλλα τον αγαπησα και το οτι εμπλεξε με τετοιον μου προκαλει αποστροφη. Απο τη μια εξακολουθω να ποναω για κεινον και να τον θελω πισω, γιατι τον αγαπουσα πολυ, απο την αλλη σκεφτομαι, πώς μπορεσε πρωτον να με κερατωνει επι μηνες και δευτερον να πηγαινει με κακοποιητικο ανθρωπο? Ειδικα απο τη στιγμη που και ο ιδιος υπηρξε στο παρελθον κακοποιητικος απεναντι σε μενα? Δεν εμαθε οτι αυτη η συμπεριφορα ειναι απαισια? Νιωθω μεγαλο ψυχικο βαρος και δεν ξερω αν ειναι επειδη ειναι ξεφτιλα να τον αγαπαω ακομη παρολο που θελει εναν τετοιο τυπο ή αν ειναι επειδη σκεφτομαι τη δικη μου κακοποιηση τοτε και συνειδητοποιω οτι δε θα αλλαξει ποτε, κυριως τωρα που εμπλεξε με τετοιο τυπο που ειμαι σιγουρος οτι θα τον επηρεασει αρνητικα.

Κανει ψυχοθεραπεια, αλλα πιστευω οτι απο τον ερωτα δε βλεπει μπροστα του. Του ειπα οτι πρεπει να προσεχει και μου ειπε να κοιταω τη δουλεια μου και οτι υπερβαλλω, οτι ο γκομενος δεν εχει τοσα νευρα και οτι ειναι γενικα νορμαλ. Και οτι κανεις δεν ειναι τελειος. Και οτι ειναι πολυ ερωτευμενος και οτι τα λεω αυτα απο τη ζηλια μου.

Κατα βαθος δε ζηλευω ομως πλεον, απλα λυπαμαι. Τωρα για μενα λυπαμαι επειδη μου θυμισε ποσο κακοποιητικος ηταν, για κεινον λυπαμαι, επειδη δε μπορει να διαλεξει ενα σωστο ανθρωπο, δεν ξερω ειλικρινα? Αλλα θελω να τον βοηθησω επειδη απο την καυλα και τον πρωτογνωρο ερωτα δε βλεπει μπροστα του. Ηδη μια μερα εκλαιγε που ο αλλος του ειπε κατι αποτομο και ειχε κακη διαθεση ολοκληρη βδομαδα. Τι να του πω για να καταλαβει οτι το γεγονος οτι ο γκομενος ηταν κακοποιητης ειναι προβληματικο και μπορει να χειροτερεψει και τον ιδιο η πολλη επαφη μαζι του?

Και δευτερον, ειναι οντως αληθεια οτι οι νευρικοι ανθρωποι εχουν παραπανω χιουμορ και ειναι πιο ελκυστικοι απο τους πιο ηρεμους? Οπως μου ειπε? Επειδη κ μενα με τραβανε οι πιο ‘ζωντανοι’ ανθρωποι να το πω ετσι, αλλα δε θα ηθελα ποτε να μπλεξω ξανα με ανθρωπο που θα με κακοποιουσε. Ειμαι ζωντανος γενικα αλλα νευρα δεν εχω. Ισως γ αυτο ομως δεν τραβαω και φλερτ? Ευχαριστω πολυ

4) Γεια σου αγαπημενη μου Λενα και αναγνωστριες!

Πώς αντιμετωπιζεις το γεγονος οτι θα εισαι για παντα μονη σου και θα γερασεις μονη σου (και ακομη χειροτερα, θα αρρωστησεις μονη σου)? Ειμαι 38 και το ξερω απο τωρα αυτο, δεν εχω καλη παρεα/μια συντροφο/στενη οικογενεια να στηριχτω (μοναχοπαιδι, χωρις γονεις), παντοτε ενιωθα μονη λογω αυτων των εξωτερικων αιτιων αλλα και λογω εσωτερικων, δικων μου διεργασιων.

Ξερω οτι η μοναξια ειναι συνωνυμη με τη ζωη μου, οσο και αν τη μισω και οσο και αν ηθελα παντα να δημιουργησω μια δεμενη οικογενεια (δεν ειμαι δηλαδη σαν αλλους που τους αρεσει ο εαυτος τους και περνανε καλα μονοι τους, εγω επιζητω πολυ την επαφη και ονειρο μου ειναι να βρω μια συντροφο να δοθω, να αγαπησω και να με αγαπησει. Πραγματικα εχω τοση αγαπη να δωσω και δε μπορω).

Η ερωτηση ειναι πώς το διαχειριζεσαι αυτο και δευτερον οταν λες Λενα οτι φοβομαστε το θανατο, εννοεις οτι φοβομαστε να πεθανουμε μονοι (επειδη μονοι ερχομαστε και μονοι φευγουμε στην πραγματικοτητα, οσοι και να ειναι διπλα μας) ή οτι φοβομαστε να πεθανουμε γενικως? Ή και τα δυο? Και τι πιστευεις οτι φοβομαστε ακριβως? Αφου δεν υπαρχει τιποτα μετα το θανατο και ξερω οτι εννοεις οτι φοβουνται και οι αθεοι και οχι μονο οι θρησκευομενοι. Τι εννοεις οτι φοβομαστε λοιπον?

5)Χαιρετώ! Λένα, μετά απο κάποιες ερωτήσεις με ζευγάρια και οικονομικά, κατάλαβα οτι είμαι τσιγκούνα. Πολύ τσιγκούνα. Διαβάζοντας για τα εξελοφυλλα, είδα τον εαυτό μου σαν άνθρωπο που θα μετρούσε τα cents για να μη χρωστάει ή του χρωστάνε. Και, κατάλαβα οτι δε θα μπορούσα να συγκατοικησω με κάποιον, γιατί θα νευριαζα αν έπρεπε να μοιράζομαι τα λεφτά μου. Και φτάνω στο συμπέρασμα οτι πρέπει να αλλάξω, αλλά με προβληματίζει το εξής : Αν πω οτι δε θέλω να είμαι μίζερη, αρχίζω και χαλαω χαλαω και δεν μετράω τι ξοδεύω. Αν δω οτι αυτή η συμπεριφορά με αφήνει ξεκρεμαστη, τα γράφω όλα, και τότε μπαίνω στο τρύπακι της τσιγκουνιάς, να μετράω τα σεντς και νε σκέφτομαι τα λεφτά όλη μέρα (δεν είμαι ακόμα οκ οικονομικά). Δεν ξέρω αν σχετίζεται με την ανατροφή μου που έπρεπε να κρύβουμε φαγητό στο σπίτι για να προλάβουμε. Με κουράζει σίγουρα και να ζορίζομαι να μην μετράω τα λεφτά όταν είμαι με φίλους, με κουράζει όλη η τσιγκουνιά μου και η ανευθυνότητα με τα χρήματα. Και διάβασα και αυτό που εγραφες οτι η τσιγκουνιά είναι και στα συναισθηματα και χτυπάνε καμπανάκια! Οτι παρατηρήσεις έχεις ευπρόσδεκτες!

6) Αγαπητή Λένα, καλησπέρα! Σου στέλνω αυτή τη φορά, με αφορμή την αδερφή μου και τη γενικότερη σχέση με την οικογένεια μας. Και εξηγούμαι. Έχουμε μεγαλώσει σε μια κακοποιητικη οικογένεια, στην οποία ουσιαστικά λειτουργουσαμε σα διαιτητές, ψυχολόγοι, δικηγόροι, κοινωνική σκάλα για τους γονείς μας. Εκείνη μεγάλωσε ως το ευνοημένο παιδί, εγώ ως το μαύρο πρόβατο. Εκείνη με ψυχολογικούς εκβιασμούς των γονιών (και κυρίως της μητέρας μου) αναλάμβανε να μπει μπροστά για να τσακώνεται με τα σόγια γιατί ήταν όσο επιθετική λεκτικά τους εξυπηρετουσε, εγώ πάλι ήμουν πολύ ανιδεη, συναισθηματική, έκλαιγα εύκολα, δεν ήξερα να μιλώ και άρα δεν ήμουν αξία να συμμετέχω ως προστάτης της οικογένειας. Μιας οικογένειας που είχε ανοίξει παντού μέτωπα, δεν είχαν ποτέ φίλους, κοντινούς συγγένειες, έστω αγαπητούς γείτονες. Η κανονικότατα μας λοιπόν ήταν αυτή, εκείνη η δυνατή η ευφραδης η εικόνα της οικογένειας, εγώ το κρυμμένο παιδί που δεν ήταν ικανό για όσα εκείνοι επιθυμούσαν, που δεχόταν σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, fatshamming, slutshamming, καθημερινό gaslighting ότι δεν είμαι αρκετή, ωστόσο εγώ και η αδερφή μου ήμασταν πάντα μαζί αχωριστες και παρηγορουσαμε η μία την άλλη παρόλο που είχαμε διαφορετικούς ρόλους. Καθώς μεγαλωναμε εκείνη έκανε μια κοιλιά στις σπουδές της και κάπως μετριαστηκε αυτή η διαφορα ρόλων, εγώ πάντα έπρεπε να μαι τυπική για να μην απογοητεύσω, ωστόσο η υποτιμηση που δεχόμουν αυξανόταν σε όλα τα επίπεδα, μέχρι που με εκμεταλλευτηκαν νομικά για να κρατήσουν την επιχείρηση τους με πλαστογραφουσαν μου κρατούσαν τα βιβλιάρια και τα προσωπικα έγγραφα. Φτάνανε στο σημείο να τσακώνονται μαζί μου/μας όταν βγαίναμε από το σπίτι και όταν απομακρυνομασταν από αυτούς έστω και για λίγες ώρες. Φτάνοντας στο σήμερα, με τα πολλά πήρα το θάρρος να πάω σε δικηγόρο για να μάθω τα νομικά μου δικαιώματα και να δω πως έστω νομικά μπορώ να ξεμπλεξω από αυτούς και η αδερφή μου παραδεχομενη την άθλια μεταχείριση που είχα μου είπε πως θα με υποστηρίξει. Τότε της είπα την ανάγκη μου να ξεκοψω τελείως από τους γονείς, οι οποίοι δεν το πήραν καθόλου θετικά γιατί διακυβευονται τα επαγγελματικά τους αλλά και γιατί νόμιζαν πως θα μέναμε κλειδωμένες στο σπίτι μαζί τους μέχρι να πεθάνουν καλύπτοντας την όποια τους ανάγκη. Όμως ρε Λενα η αδερφή μου ξαφνικά άρχισε να κρατά ίσες αποστάσεις, ενώ δεν μου πήγαινε η καρδιά να περάσω χρόνο μαζί τους (κυριολεκτικά είχα κρίσεις πανικου) εκείνη περνούσε άνετα χρόνο μαζί τους, έπαιρνε δώρα και δεχόταν εξυπηρετήσεις που εγώ αρνιομουν. Πολλές φορές άρχιζε καβγάδες μαζί μου γιατί ήμουν πολύ απόλυτη και πχ αναγκαζομασταν να περπατήσουμε στη βροχή αντί να δεχτώ να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου για να μας πάει ο πατέρας μας με το αμάξι στον προορισμό μας, και μου επερριπτε ευθύνες γιατί χαλούσε το μαλλί της από την υγρασία. Και ερωτώ εγω: ξέχασε? Σε άλλο σπίτι μεγάλωνε? Τα ελάχιστα κέρδη που έχει είναι πιο σημαντικά από τις εμπειρίες που μας έχουν στιγματίσει? Επειδή ήταν η ευνοημένη δεν μπορώ να πω πως είχε εύκολα χρόνια, δεν φαντάζομαι τα βάρη που σήκωσε ως παιδί να ήταν αναλογικά με την ηλικία της. Εγω όμως γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω? Γιατί θέλω να εξαφανιστω? Και το κυριότερο, ενώ με έχει υποστηρίξει ενεργά σε κάποιους καβγάδες, μετά ακολουθεί καβγάς μεταξύ μας γιατί με υποστήριξε χωρίς να της ζητηθεί. Άρα αυτό την καθιστά έναν σύμμαχο μου όπως εκείνη μου εκφράζει επανειλημμένα ή κάποια στιγμη πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω ότι δεν είχαμε/έχουμε τη σχέση που πίστευα?

7) Δεν αντέχω άλλο την μάνα μου! Γράφω εν βρασμώ γιατί μόλις τσακώθηκα μαζί της. Είναι τέρμα χειριστική και θέλει να πετάει την αποψάρα της και να με κάνει να νιώθω χάλια για εμένα. Πάντα εξέφραζε την αποψάρα της για την εμφάνισή μου πχ αν είχα μακρυά μαλλιά μου έλεγε πήγαινε κόψτα δεν σου πάνε ενώ ΕΜΕΝΑ μου άρεσαν μακρυά και τα έκοβα κοντά για να της κάνω το χατίρι γιατί αν τα έκοβα λίγο θα μου έλεγε ξόδεψες τόσα λεφτά και τα έκοψες ένα δάχτυλο. Εκεινη της αρεσουν τα κοντα μαλλια και πιστευει οτι μου πανε. Με κανει να αποζητω την επιβεβαιωση της, νιωθω ασχημη οτι κι αν μου πει. Εκοψα τα μαλλια μου κι ειμαι χαλια αλλα εκεινη της αρεσουν και εβαλα τα κλαμματα, ξεσπασα, μετανιωσα που της εκανα το χατηρι και τα εκοψα γιατι νιωθω ακομα πιο ασχημη. Της ειπα οτι το εκανα για εκεινη και μου εβαλε της φωνες οτι της ριχνω ευθυνες επειδη θελει να λεει την αποψη της. Μου ειπε οτι εχει δικαιωμα να λεει την αποψη της και δικη μου επιλογη ειναι αν θα τα κοψω ή οχι αλλα δεν καταλαβαινει οτι με επηρεαζει πολυ και αμφιβαλλω για την κριση μου. Ειναι 26 αν παιζει ρολο, μπορει να μην σας φαινεται φυσιολογικο αλλα επαθα σαν κριση νευρων και με επηρεασε πολυ. Ειναι η μανα μου χειριστικη και μου κανει κακο και πρεπει να απομακρυνθω απο αυτη;

2

7

1

Error happened.