Ξέρω πόσο κοστίζει η έκτρωση απ’το γυμνάσιο. 

Το ξέρω γιατί όταν στη δευτέρα γυμνασίου μια φίλη μας εκμυστηρεύθηκε ότι φοβάται πως έχει μείνει έγκυος και σκέφτεται ν’αυτοκτονήσει, ανέλαβα να βρω όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που θα την κάνουν να νιώσει ασφαλής και με επιλογές. 

Η γνώση μου στο χώρο της αναπαραγωγικής υγείας ξεκίνησε όχι από προσωπική περιέργεια αλλά από ανάγκη πρόκλησης ασφάλειας σε άλλες.

Έκτρωση=ασφάλεια. Αντισύλληψη=ασφάλεια. Απολίνωση σαλπίγγων=ασφάλεια. 

Κάθε φορά που διαπίστωνα πόσοι άνθρωποι στρέφονταν κατά της δυνατότητας των γυναικών να έχουν πρόσβαση σε αντισύλληψη, άμβλωση και στείρωση αναρωτιόμουν αν έχουν καταλάβει πόση ανασφάλεια προκαλεί κάτι τέτοιο, πόσο φόβο. Ήταν τα χρόνια της αθωότητας που δεν είχα αντιληφθεί ότι αυτός ήταν ο στόχος. 

Διαβάζω για την γυναίκα που καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης, απ’ό,τι κατάλαβα λόγω αποβολής που θεωρήθηκε ανθρωποκτονία. Θυμάμαι την ταινία “The Art of Loving: Story of Michalina Wislocka” που παρεμπιπτόντως σχολιάζει το ζήτημα της έκτρωσης στην Πολωνία, με το να μας θυμίσει το θάνατο των γυναικών από μολύνσεις που έπαθαν όταν προσπάθησαν να βρουν κάποιον να τις υλοποιήσει. Όταν την είχα δει, όχι πολύ παλιά, κάπου το 2017-8, βίωσα το προνομιακό συναίσθημα του να σκεφτώ “ευτυχώς, ακόμη κι αν  αυτό συμβαίνει ακόμη, τουλάχιστον το να θεωρείται παράνομη είναι μακριά”. 

Φυσικά και διαβάζω ειδήσεις για τις ΗΠΑ, είχα ξεσκιστεί στο διάβασμα όταν απαγορεύτηκαν στην Πολωνία, είχα ξεσκιστεί στον σχολιασμό με τον δικό μας Κυμπουρόπουλο αλλά πέραν του να διαβάζω κυρίως θυμάμαι. Δεν ξέρω ούτε μία ετεροφυλόφιλη γυναίκα που δεν έχει σκεφτεί πολλές φορές στη ζωή της “πόσο κάνει, πού το κάνω”. Δεν ξέρω ούτε μία που δεν έχει γκουγκλάρει “έκτρωση τιμή”. Αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρω ούτε μία που δεν νιώθει ευγνώμων που έχει την επιλογή. Ασχέτως του αν θέλει να κάνει ή όχι, ασχέτως του αν της έχει πλύση εγκεφάλου ώστε να νιώθει τύψεις ή όχι, ασχέτως του αν καταδικάζει την έκτρωση γιατί προέρχεται από αντίστοιχη οικογένεια, ασχέτως όλων αυτών, δεν ξέρω ούτε μία που δεν το έχει ψάξει κάποια στιγμή στη ζωή της, σε κάποια καθυστέρηση το πού, πώς και τι ποσό χρειάζεται να δώσει για να προβεί σε έκτρωση. 

Θυμάμαι την έκτρωση σαν ανακούφιση.

Όλο αυτό το ασυνάρτητο, μισογυνιστικό πράγμα που πάει να τις εμπλέξει σε μια σκοτεινή αφήγηση και να τη συνδέσει με κάποια ανηθικότητα ενώ μου φαίνεται φυσικά τρομερά επικίνδυνο, ταυτόχρονα μου φαίνεται αστεία γελοίο. Η έκτρωση και το ποινικό δίκαιο δεν θα’πρεπε ούτε ξαδέλφια να είναι, το ότι ζούμε σε μια μισογυνιστική κοινωνία δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτάξουμε σ’αυτή και την λογική μας σκέψη. 

Όλες μας ξέρουμε τι είναι η έκτρωση. Όλες μας ξερουμε ότι είναι εκεί όταν τη χρειαστούμε. Όλες μα ξέρουμε την ανακούφιση που είτε έχουμε νιώσει χάρη σ’εκείνη είτε στη σκέψη ότι είναι εκεί. Όλες μας ξέρουμε τι σημαίνει “ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη”. Πολύ, εντελώς, βαθιά ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. 

Η έκτρωση είναι άσκηση δικαιώματος. Είναι μια λέξη φωτεινή, ζεστή, αγκαλιαστική παρά τις ατέλειωτες απόπειρας στιγματισμού της. Παρά το θάψιμο που τρώει κάθε μέρα, παρά την προσπάθεια της πατριαρχίας να τη συνδέσει με κλάμα και απώλεια, οι γυναίκες, κρυφά και σιωπηρά πάντα στρέφονται σ’εκείνη όταν την έχουν ανάγκη. 

Είναι σημαντικό να μάθουμε συνειδητά πόσο θαυμάσιο δικαίωμα είναι. Είναι σημαντικό να μιλάμε για εκείνη με αγάπη στις ιδιωτικές μας συζητήσεις. Είναι σημαντικό να μην αφήνουμε περιθώρια. 

Δεν πιστεύω ότι το 2012 θα φανταζόμασταν ποτέ ότι στις ΗΠΑ θα μιλούσαμε σοβαρά για απαγόρευση της έκτρωσης. Δεν πιστεύω επίσης ότι θα φανταζόμασταν την απαγόρευση με αυτόν τον τρόπο στην Πολωνία. Δεν γίνεται να πούμε “δεν το φαντάστηκα” όταν σε μερικά χρόνια τα άγρια σκυλιά που θέλουν τις γυναίκες αναπαραγωγικές μηχανές επιβάλλουν την ισχύ τους. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια πέρασε νύχτα, αυτό, ας πούμε, δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Η έννοια του “δημόσιου συμφέροντος” ακούγεται τόσο συχνά τελευταία που απλώς μετράω μέρες μέχρι να διαβάσω άρθρο για την υποχρέωση των Ελληνίδων απέναντι στα αιμορραγούντα συνταξιοδοτικά ταμεία. 

Πολλές από εμάς ηλικιακά γεννηθήκαμε σε μια εποχή που δεν χρειάστηκε να φτύσουμε αίμα για την ψήφο, δικαίωμα στο παιδί μας μετά το διαζύγιο, το να μποοούμε να μπούμε στο πανεπιστήμιο, την πρόσβαση σε έκτρωση και την πρόσβαση σε αντισύλληψη. Πιστεύω ότι αν δεν έχουμε ισχυρή πολιτκή συνείδηση, ενδιαφέρον για την ιστορία μας και αν τολμήσουμε να σκεφτούμε “δεν με αφορά” δεν θα προλάβουμε γίνουμε μια γενιά γυναικών που μπόρεσε να πει “δεν χρειάστηκε να διεκδικήσω το ότι το σώμα μου δεν είναι εργαλείο για την μεταμόρφωση πατριαρχικού σπέρματος σε παιδί”. 

H έκτρωση είναι ασφάλεια και ναι, όλοι οι άλλοι είναι το πρόβλημα και ναι, εμείς έχουμε δίκιο.

31

1

8

2

Error happened.