Πρόσφατα, στη Womanlandia ήρθε αυτή η ερώτηση για το ghosting και θυμήθηκα ότι ξέρω την κατάλληλη γυναίκα για μια ματιά στο μυαλό κάποιας που συμπαθεί πολύ αυτή την πρακτική. 

Στην συζήτησή μας είπαμε πολλά και αυτό που εισέπραξα εγώ είναι ότι διαφορετικοί άνθρωποι εννοούν διαφορετικά πράγματα με αυτή τη λέξη. Για τις ανάγκες της κουβέντας, η Ελένη διάβασε όλα τα σχόλια στα οποία θα παραπέμπουμε. Το κείμενο αποτελεί συμπύκνωση πολύωρης συζήτησης. 

Τι σημαίνει για σένα το ghosting; 

Ελευθερία. Είναι μια συμπεριφορά που είχα και εγώ και οι φίλες μου πριν μάθουμε τη λέξη και η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται περίεργο που τελευταία έχει αρνητικό πρόσημο. Για μένα ghosting σημαίνει “ρίχνω το βάρος από πάνω μου και πάω παρακάτω”. 

Θέλω να μιλήσεις με παραδείγματα. Εδώ η αναγνώστρια ας πούμε, έκανε ghosting σε φίλη της την οποία ήξερε πολύ καιρό. Δεν είναι το ίδιο με το να μην απαντάς στο tinder. 

Όχι, αλλά βλέπεις που της έλεγε ότι πολλά πράγματα την ενοχλούσαν; Ότι της είχε μιλήσει και δεν είχε αλλάξει κάτι; Ότι επικοινώνησε αλλά αγνοήθηκε; Δηλαδή, μέχρι πότε πρέπει να κουβαλάς μια σχέση βαρίδι και καλά για λόγους “ευγένειας”; Θα σου πω άλλο ρε παιδί μου. Εμένα φίλη μου, που την ήξερα από παιδί, μόλις βρήκε την πρώτη της νόμιμη δουλειά με ένσημα στα 32 μεταμορφώθηκε. Τι χολή έβγαζε για τις κοινές μας παρέες, τι κακία για τις φίλες μας που ακόμη δούλευαν με κακά λεφτά, τι υποτίμηση. Άλλος άνθρωπος σ’ένα μήνα. Μ’έπιανε το στομάχι μου να την βλέπω. Της έκανα κουβέντες μια δυο φορές για τη συμπεριφορά της, τη ρώτησα αν τρέχει κάτι, το’παιζε “εξελιγμένη” και ότι τώρα επιτέλους “‘έμαθε ποια είναι” κι άμα μ’αρέσει γιατί αν είμαι φίλη θα τη στηρίξω. Πρώτα μπλόκαρα το τηλέφωνό της, μετά το Viber και τέλος τα social. Μένουμε μακριά, να πέσουμε η μία πάνω στην άλλη δεν υπάρχει περίπτωση. Ηρέμησα. Αυτό που λέμε ghosting, για μένα απλώς κόψιμο επαφής, μου’δωσε τη δυνατότητα να ξεμπλέξω γρήγορα από κάτι ενοχλητικό και δυσάρεστο. 

Νομίζω ότι η βασικότερη ένσταση είναι η ανασφάλεια που προκαλεί η σκέψη πως μακροχρόνιες επαφές/φιλίες/σχέσεις διακόπτονται ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. 

Τι να κάνουμε δηλαδή γι’αυτό; Όταν δεν θες πια μια σχέση, ειδικά σε φιλικό επίπεδο, πόσους εύκολους κι ανώδυνους τρόπους ξέρεις να την τελειώσεις; Με γκόμενο χωρίζεις, με τη φίλη τι κάνεις αν δεν τη θες πια ή αν σ’ενοχλεί η παρουσία της; Εγώ είμαι άνθρωπος που αντιπαθεί πολύ, ρε παιδί μου, αν δεν σε χωνεύω δε σε χωνεύω. Καθώς προχωράει η ζωή, χίλια συμβαίνουν και μέσα σ’αυτά είναι ότι συνειδητοποιείς ότι άνθρωποι που συμπαθούσες για χι, ψι λόγους, πλέον είναι αχώνευτοι. Εκεί τι κάνεις; Πας και λες, ξέρεις Τασία μου, δεν είσαι πια εντάξει και σε χωρίζω από φίλη; Λένε οι σχολιάστριες για ανωριμότητα και δεν μπορώ να διαφωνήσω παραπάνω. Δεν υπάρχει πιο απόλυτος, σίγουρος τρόπος να δηλώσεις το τι θες απ’το να φύγεις μια και καλή. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο selfcare απ’το να βάλεις την εαυτή σου πρώτη. Όταν γκοστάρεις κάποια/ον λόγω κακής συμπεριφοράς, εγώ πιστεύω ότι ό,τι άλλο είναι χάσιμο χρόνου. Ένα άτομο με κακή, παρτάκικη συμπεριφορά δεν θ’αλλάξει επειδή εσύ, η φίλη, έχεις θέμα μ’αυτή. Απλώς θα σε σύρει όσο σέρνεσαι και μετά θα βρει κάτι να σε κατηγορήσει. Τουλάχιστον, ας σε κατηγορήσει για γκόστινγκ. Δες εδώ η φίλη που σας έστειλε. Κατηγορήθηκε μεν, αλλά έχασε χρόνο κι ενέργεια; Όχι. Γλίτωσε με το μικρότερο δυνατό κόστος, εγώ μαζί της. 

Πιστεύω ότι μέχρι τώρα μιλάς για αιτιολογημένο ghosting. Αυτό που φαίνεται να προκαλεί εντάσεις είναι το μη δικαιολογημένο. Το Αιλουροειδέστατο επιχειρηματολογεί υπέρ του ότι η κανονικοποίηση αυτής της πρακτικής θα επέφερε βαθιά, ουσιαστικά και δυσεπίλυτα προβλήματα στη βάση του “σχετίζεσθαι”. Προσωπικά, σ’ένα βαθμό συμφωνώ. 

Ενώ καταλαβαίνω αυτό που γράφει, διαφωνώ με τη βάση του συλλογισμού και έχω καταλάβει ότι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ’εμάς που στηρίζουμε γκόστινγκ και τον κόσμο που δεν στηρίζει. Η διαφορά μας είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε το κομμάτι του “συσχετίζομαι”. Για μένα, αν κάνω παρέα, αν έχω γκομενικά, αν έχω φίλες, δεν έχω “δικαιώματα”. Δηλαδή, δεν θεωρώ ότι αν κάποια ή κάποιος θέλει να με κόψει, μου “χρωστάει” εξήγηση. Δεν πιστεύω ότι έχω δικαίωμα να ορίσω εγώ το πώς θ’απορριφθώ. Και φυσικά, δεν έχει κανείς δικαίωμα να μου πει πώς να το απορρίψω. Εγώ ας πούμε χρειάστηκα χρόνια για να νιώσω άνετα με το ν’απορρίπτω άντρες. Έβγαινα με άντρες που δεν μ’άρεσαν, που δεν τους ήθελα, που δεν τράβαγε, γιατί δεν ήξερα πώς να τους απορρίψω. Όταν τους έλεγα ευγενικά ότι δεν κυλάει, είχα ν’αντιμετωπίσω συχνά το θυμό τους. Σε άλλες συνθήκες, όταν προσπάθησα να βάλω όρια στη μάνα μου μου’κανε τη ζωή κόλαση. Ξανά και ξανά, εμένα σαν Ελένη, οι άνθρωποι μ’έχουν εκμεταλλευτεί, έχουν πατήσει πάνω σ’αυτό που ονομάζουμε αστική ευγένεια για να με αναγκάσουν να τους δώσω τους πόρους μου, το χρόνο μου, ατέλειωτες εξηγήσεις γιατί δεν τους θέλω άλλο, έχω εκβιασθεί να συνεχίσω σχέση γιατί “δεν δεχόταν τις εξηγήσεις μου και πρέπει να το παλέψουμε”. Από τότε που έμαθα αυτό που λέμε πια ghosting, ξέρεις τι έγινε; Απελευθερώθηκα. Εκεί που διαφωνώ δηλαδή με τη σχολιάστρια που αναφέρεις, είναι στο ποιος έχει την ευθύνη. Σε μια κοινωνία που δεν ξέρει από όρια, που δεν σέβεται την απόρριψη των γυναικών, που τη σέβεται όταν έχει προβλήματα σε μια σχέση, το ghosting για μένα, όπως είπα ήδη, είναι αυτοσεβασμός κι ελευθερία. 

Δεν μπορείς όμως ν’αγνοήσεις το γεγονός ότι ενώ η εξήγηση που δίνεις έχει πράγματι νόημα σε πλαίσιο καταπάτησης ορίων, δεν έχει νόημα σε πλαίσιο απλής αποφευκτικής συμπεριφοράς για λόγους βολής και πλήρους έλλειψης σεβασμού απέναντι στο πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, όταν αυτό δεν έχει καταπατήσει κάτι. Είναι απίστευτα συχνό να περνάς καλά με κάποιον ή κάποια και ξαφνικά να’χεις φάει μπλοκ από τα σόσιαλ και καμία εξήγηση ως προς τι συνέβη ενώ κάνατε σχέδια. 

Ναι, αλλά αυτό σημαίνει κάτι για το γκόστινγκ σαν πρακτική, ή σημαίνει περισσότερο κάτι για έναν τρόπο χρήσης του;  Kαι επίσης, πώς διαφοροποιείται αυτό που λες από κάθε απόρριψη; Η σκατοσυμπεριφορά είναι καθημερινότητα έτσι κι αλλιώς, το γκόστινγκ έρχεται να προστεθεί στη φαρέτρα κάποιου ή κάποιας αν θέλει να φερθεί άσχημα. Για παράδειγμα, όταν εγώ ξέκοψα τη μάνα μου μια και καλή μετά από χρόνια κακοποίησης, γκόστινγκ το λες κατά μία έννοια αν και μπορεί να θεωρηθεί και “βάζω όρια”. Δεν έπρηξε η μάνα μου όλο το σόι ότι είμαι άκαρδη και την απέρριψα; Το’πρηξε. Θα με νοιάξει νομίζεις το ότι “πληγώθηκε”; Γκόστινγκ είναι και να σε παρατάνε απότομα ενώ έχεις σχέση και νομίζεις ότι πάει καλά. Αλλά ακόμη κι εκεί, για μένα είναι καλύτερο γιατί κάποιος που το κάνει αυτό,μπορεί να φέρεται άθλια μια μέρα αλλά σε γλιτώνει απ’το να σπαταλήσεις τη ζωή σου με κάποιον που δύναται να μην λάβει υπόψιν τα συναισθήματά κάποιας με την οποία περνάει καιρό. Ναι, η απόρριψη πονάει, και σ’αυτή την περίπτωση το γκόστινγκ είναι βαριά απόρριψη αλλά δεν νομίζω ότι είναι χειρότερο απ’το να σε απατάει η καλή σου, απ’το να’σαι λεχώνα και να μαθαίνεις ότι σε κερατώνει ο άντρας σου, απ’το να βάλεις κιλά και να μάθεις ότι ο άντρας σου ντρέπεται για σένα. Αυτό που λέω ότι σκατά συμβαίνουν όλη την ώρα, δεν καταλαβαίνω γιατί το γκόστινγκ συγκεκριμένα έχει τόσους πολέμιους και προκαλεί τόση αναστάτωση. 

Γιατί είναι μια πάρα πολύ απότομη διακοπή επαφής χωρίς καμία εξήγηση η οποία είναι πολιτισμικά, προς το παρόν, καινούργια. Γιατί επίσης δημιουργεί τρομερά ερωτηματικά και είναι αδύνατον να μην σκεφτείς ότι φταις. 

Κοίταξε να δεις. Εγώ αυτό που ξέρω, που δεν ξέρω πώς θα μ’έβλεπαν άλλες αλλά εγώ θεωρώ την εαυτή μου φεμινίστρια, είναι ότι ένα τεράστιο πρόβλημα είναι ότι οι άντρες δεν δέχονται την απόρριψη. Και εγώ αυτό που έχω θελήσει είναι σα γυναίκα να μη φοβάμαι ν’απορρίψω. Στην πορεία, αυτή την απόρριψη κατάλαβα ότι θέλω να την έχω και για άντρες και για γυναίκες, να μπορώ να φύγω, να μπορώ να κόψω. Το γκόστινγκ είναι απόρριψη. Τελεία. Δεν είναι κάτι άλλο, αυτό είναι. Σε απορρίπτουν και απορρίπτεσαι μέσω της εξαφάνισης. Όταν απορρίπτεσαι, δεν έχεις δικαίωμα να πας στον άλλο να τον πρήξεις με γιατί, γιατί, γιατί. Μάθε να δέχεσαι την απόρριψη. Και ναι, όταν απορρίπτεσαι πονάει. Και κάποιοι άνθρωποι, σαν εμένα, πες ότι είμαστε παρτάκια και βάζουμε τον εαυτό μας πρώτο. Θα συνεχίσουμε. Επομένως, δεν καταλάβαινω τι νόημα έχει η συζήτηση γύρω από την “ηθική” φύση της πρακτικής τη στιγμή που εντάσσεται στο πλαίσιο της απόρριψης και λέμε συνέχεια στους ανθρώπους να μην φοβούνται να βάλουν όρια και ν’απορρίψουν. Εγώ απορρίπτω έτσι. Γιατί βολεύει. Γιατί κουράστηκα στη ζωή μου να προσπαθώ να βρω τις σωστές λέξεις. Γιατί κουράστηκα να τρώω βρισίδια από γκόμενους και φίλες όταν εξέφραζα δυσαρέσκεια. Γιατί ναι ρε φίλε, δεν σ’εκτιμώ πια. Γιατί σε βλέπω βάρος. Γιατί θέλω να μπω λίγο εγώ πρώτη, γιατί δε νοιάστηκε πολύς κόσμος για μένα, γιατί εγώ να κάτσω ν’ασχοληθώ με το πόσο πληγώνεσαι που σε μπλοκάρω ή κόβω την επικοινωνία μας χωρίς εξηγήσεις;

Παρά ταύτα, το ζήτημα παραμένει, έτσι δεν είναι; Γιατί πέρα απ’τις ιδιότητες που του αποδίδεις, το γκόστινγκ έχει κι άλλο πρόσωπο. Έχει το πρόσωπο της βαθιά αντικοινωνικής συμπεριφοράς που αντικατοπτρίζει όχι ανθρώπους που παλεύουν να θέσουν όρια, αλλά νοοτροπίες χρήσης για σεξ/συντροφικότητα/ευκολία. Είναι μια συμπεριφορά που επιτρέπει τον κορεσμό αναγκών δημιουργώντας δικαιώματα προσδοκίας. Μπορεί να είμαστε αναλώσιμοι επαγγελματικά αλλά ο ορίζοντας της ζωής περιορίζεται πιστεύω αρκετά αν αποδεχόμενες, συλλογικά, την συμπεριφορά αυτή, αναγκαστούμε να δούμε εαυτές ως μέσα ικανοποίησης αναγκών τρίτων. Ήδη, υπάρχει μια έμφυλη απόχρωση αν το δεις όπως το βλέπω εγώ,αν σκεφτείς δηλαδή πως κάθε κομμάτι της γυναικείας ζωής προορίζεται προς χρήση. Το κορμί της είναι προς χρήση είτε δωρεάν με τις δουλειές του σπιτιού και τη γέννα που προκύπτει και προέκυπτε αιώνες χωρίς τη θέλησή της, είτε επί πληρωμή με την παρένθετη μητρότητα από οικονομική ανάγκη και την μη εκούσια σεξεργασία. Το συναισθηματικό της υπόβαθρο είναι προς χρήση αφού αναμένεται να θεραπεύει, να αγαπά, να βοηθά, να παρηγορεί. Οι ιδέες της είναι προς χρήση αν σκεφτείς πόσο συχνά αυτές έχουν κλαπεί από άντρες χωρίς καν να φτάσουν στη σκέψη να της αποδώσουν αναγνώριση. Πιστεύω ότι αν αποδεχτούμε συλλογικά πως το γκόστινγκ είναι αποδεκτή συμπεριφορά, αποδεχόμαστε πως ολόκληρες, σαν ερωμένες, σαν σχέσεις, σαν ρομαντικά και σεξουαλικά υποκείμενα, είμαστε προς χρήση, πως τα “συναισθήματα” μετατρέπονται σε αγαθό, πως όλα είναι commodified, πλήρως και αναπόφευκτα εμπορευματοποιημένα κατά μία έννοια, χωρίς όμως να έχουμε συναινέσει σε πώληση ή να έχουμε καθορίσει αντίτιμο. Είναι, έτσι, εκμετάλλευση και δη με έμφυλο πρόσημο υπό το πρίσμα της “ελευθερίας των συναλλαγών” και του “δικαιώματος υπαναχώρησης” αλλά μιλάμε για σχέσεις, όχι για συναλλαγή.

Δεν το βλέπω έτσι, ακριβώς γιατί είμαι γυναίκα που το κάνει. Ακόμη κι αν είναι σωστά αυτά που λες, δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανέναν να λαμβάνει υπόψιν θεωρίες στην καθημερινή του ζωή. Νομίζεις ότι ο άντρας που το κάνει σκέφτεται “πω, τώρα άμα τη ρίξω, τη χρησιμοποιήσω σαν αυνανιστήρι δυο τρεις μήνες και μετά εξαφανιστώ θα συμμετέχω στην πατριαρχική καταπίεση των γυναικών”; Ούτε καν. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο, δεν έχει σημασία γιατί στην καθημερινή ζωή τέτοιες αναλύσεις δεν θα φτάσουν ποτέ να γίνουν κοινές. Θα σκεφτεί ο άλλος, πώ έμπλεξα, η γκόμενα το σοβαρεύει, άντε γεια. Τελεία. Και αν το βλέπεις έμφυλα, οι γυναίκες που βιώνουν την αντικοινωνική του πλευρά, απλώς θα καταλήξουν απροστάτευτες αν δεν το περιμένουν. 

Ναι αλλά δεν μπορείς να σχετιστείς με κανέναν αν έχεις στο μυαλό σου την πιθανότητα βίαιης εγκατάλειψης. 

Οι άντρες βιάζουν γυναίκες κάθε μέρα, τις σκοτώνουν στο σεξ, τις βγάζουν βίντεο και τις βιάζουν στον ύπνο. Αλήθεια πιστεύεις ότι το γκόστινγκ έχει πιο άμεσο αποτέλεσμα στην “ποιότητα” των έμφυλων σχέσεων ή γενικά των σχέσεων απ’όσα ήδη συμβαίνουν; 

Λέω να το κλείσω μ’αυτή την ατάκα. Σ’ευχαριστώ για την κουβέντα και ανυπομονώ να δω τα σχόλια. 

Εγώ θα τα διαβάσω με τα μάτια κλειστά. 

14

1

10

2

1

1

1

Error happened.