Είμαι λεσβία και πριν 8 χρόνια έκανα coming out στην οικογένεια μου.

Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σχεδιάσει και πως για την ακρίβεια χρειάστηκε να κάνω δυο φορές coming out, γιατί την πρώτη δεν με πίστεψαν, νόμιζαν ότι τους κάνω πλάκα.

Μετά την αρχική δυσπιστία και ένα μούδιασμα, η μαμά μου με πήρε αγκαλιά, έκανε μια αστεία γκριμάτσα αποδοκιμασίας και μου είπε «ανώμαλη, σε αγαπάω».

Νιώθω τυχερή για αυτό όπως και για τον τρόπο που διαχειρίστηκε κάτι τόσο ξένο για εκείνη ως cis straight γυναίκα. Ωστόσο, από εκείνο το απόγευμα μέχρι και σήμερα το coming out μου θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως συνεχή διαδικασία και λιγότερο ως ένα one time event.
Παρά την αγάπη, που την έχω λάβει και την έχω νιώσει και την ευχαριστώ για αυτό, έχω ακούσει ομοφοβικά σχόλια, σεξιστικά σχόλια και γενικότερα σχόλια που με έχουν πληγώσει. Κάποια τα λύσαμε με διάλογο, κάποια τα λύσαμε με τελεσίγραφα και η σχέση μας έχει περάσει τα πάνω και τα κάτω της.

Νομίζω πως τη μαμά μου την βοήθησαν πολύ δυο πράγματα:

Έχοντας η ίδια μεγαλώσει στα 80s και 90s, είχε ήδη μια επαφή με ΛΟΑΤΚΙ άτομα, σίγουρα περισσότερη από γονείς προηγούμενων γενιών.

Κάποια στιγμή στα 90s είχε έναν γκευ φίλο, ένα βράδυ σε κάτι μπουζούκια της την έπεσε μια λεσβία (true story), ένα ζευγάρι λεσβιών μετακόμισε στην πολυκατοικία μας. Νομίζω πως αυτή η ορατότητα είναι που τη βοήθησε και τελικά με βοήθησε και εμένα να ζήσω ανοιχτά τη ζωή μου.

Το δεύτερο είναι η ψυχοθεραπεία. Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε, αλλά κάποια στιγμή όσο έκανε ψυχοθεραπεία, σταμάτησε να με αντιμετωπίζει σαν «το καημένο το παιδί μου που είναι λεσβία και δεν θα την αποδεχτεί ποτέ η κοινωνία και θα πρέπει να το κρύψουμε από την 3η ξαδέρφη του παππού της και τον μπατζανάκη του κουμπάρου μας» και ξεκίνησε να με αντιμετωπίζει ως άνθρωπο, με σεβασμό.

Η μαμά μου με ρώτησε αν έχω θέμα να το λέει και φρόντισε να τον μάθουν όλοι στην οικογένεια για να μην χρειάζεται να κρύβομαι και για να νιώθω άνετα στα τραπέζια, όποιος είχε θέμα απλά κόπηκε από εκείνη. Διαβάζει για ψυχική υγεία και ΛΟΑΤΚΙ, συμμετέχει σε συζητήσεις για έμφυλη βία και ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητα και μου στέλνει δημοσιεύσεις στο ινσταγκραμ από ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις. Δεν τα λέει πάντα με τρόπο που συμφωνώ αλλά κάθε φορά είμαι περήφανη για εκείνη και για το δρόμο που έχει διανύσει.

Σίγουρα θα ακούσω και άλλα περίεργα σχόλια στο μέλλον, αυτό το ξέρω, αλλά τουλάχιστον φορά με τη φορά προσεγγίζουμε η μια την άλλη με καλόπιστα, ακόμα και στις μεγάλες διαφωνίες.

Ελπίζω αν είστε γονιός που κάνει τη ζωή του παιδιού του δύσκολη επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ, η μαμά μου να σας εμπνεύσει, καταλαβαίνω απόλυτα ότι έχουμε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που η ομοφοβία και ο σεξισμός είναι παντού- και εμείς τα έχουμε εσωτερικευμένα- και ότι χρειάζεται διαπραγμάτευση μέσα σας, ίσως, αλλά δεν χάνετε κάτι να δοκιμάσετε τον τρόπο της, μπορεί να κάνετε το παιδί σας να νιώσει λιγότερο μόνο και πιο δυνατό, εμένα πάντως αυτό μου έδωσε.

4

55

6

Error happened.