Το κείμενο αυτό εστάλη στο Womanlandia με την επιθυμία να δημοσιευτεί ανώνυμα. Οι ανώνυμες δημοσιεύσεις μπαίνουν από το λογαριασμό του Womanlandia Community. Aν θέλετε να στείλετε κάτι για δημοσίευση, γράψτε μας εδώ.
TW: το κείμενο έχει περιγραφές ασθενειών και μικροβίων
Είχα μια δύκολη χρονιά όπως αρκετές από εσάς. Δεν έχω έρθει ποτέ σε συνάντηση ούτε σχολιάζω αλλά μου κρατήσατε παρέα σε δύσκολες ώρες, ενώ είχα προβλήματα στη συμβίωση με το αγόρι μου κι ενώ πίστευα ότι θα πεθάνω από κόβιντ.
Είμαι υποχόνδρια και το δουλεύω με ψυχολόγο. Με την πανδημία, η καθε μέρα μου ήταν για πολύ καιρό κόλαση. Όλα σήμαιναν θάνατο. Φανταζόμουν τον ιό να μπαίνει στα πνευμόνια μου και να τα τρώει. Φανταζόμουν καρκινικά κύτταρα να σχηματίζονται και να μην μπορώ να πάω σε νοσοκομείο γιατί είναι όλα κόβιντ. Πολλές διαμάχες με το αγόρι μου που κουράστηκε κι αυτός να με ακούει συνέχεια να του λέω να πλύνει τα χέρια του δέκα φορές τη μέρα, να πετάω ό,τι φοράει στο πλυντήριο συνέχεια, να τον βάζω να γδυθεί στην πόρτα του σπιτιού.
Ξέρω ότι έχω πρόβλημα, το ξέρει κι αυτός αλλά αυτό το πράγμα μας εξάντλησε, συναισθηματικά και ψυχικά. Για σεξ ούτε λόγος, σκεφτόμουν μικρόβια. Είναι πραγματικά μια δύσκολη κατάσταση την οποία προσπαθώ πάρα πολύ να διαχειριστώ.
Μέσα σ’αυτό που έζησα, ήθελα να πω ένα ευχαριστώ σε σας. Στην παρέα αυτή εδώ μέσα. Μερικές φορές πήγαινα στο κρεβάτι για να προστατευτώ απ’τον κόσμο, άνοιγα το κινητό και με κάνατε να χαμογελάω πρώτη φορά μες στη μέρα. Απασχολούσα το μυαλό μου με το ν’αναρωτιέμαι εμφανισιακά πώς είναι κάποιες σχολιάστριες, τι φωνή έχουν, με τι ασχολούνται. Διάβαζα τις συμβουλές σας στα άρθρα για μαγειρική και δουλειά και σκεφτόμουν ότι κάποτε θα γίνω καλά και θα μπορώ να πάω σε μια λαϊκή να πάρω λαχανικά χωρίς να με τρομοκρατεί η σκέψη της πολυκοσμίας. Σκεφτόμουν ότι θα πάω σ’ένα γυμναστήριο χωρίς να με τρομοκρατούν οι αρρώστιες που θα κολλήσω απ’τον ιδρώτα των άλλων στα μηχανήματα. Ειδικά όσες έχετε παιδιά και γράφατε πώς περνάτε μες στην πανδημία, ειδικά εσάς σας έχω στην καρδιά μου.
Δεν μπορώ να φροντίσω εμένα, όχι ένα παιδί. Θα ήθελα όμως κάποτε. Με κάνατε να σκεφτώ ότι ίσως, αν συνεχίσω την ψυχοθεραπεία και δουλέψω πολύ, κάποια στιγμή μπορέσω να το κάνω κι αυτό χωρίς να γίνω μια ασφυκτική μάνα που δεν το αφήνει να κάνει τίποτα από το φόβο ότι θ’αρρωστήσει και θα πεθάνει.
Τώρα που άλλαξε ο χώρος, ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν άλλες που έχουν θέμα σαν το δικό μου. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να γράψω ανοιχτά κι επώνυμα αλλά αν υπάρχουν κι άλλες που έχουν φοβία με τις αρρώστιες ή τα μικρόβια και όλα τα σχετικά μήπως να βρεθούμε διαδικτυακά; Ή θα ταϊσουμε η μία το φόβο της άλλης; Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα. Πάντως θα ήθελα να μου πει κάποια ότι πέρασε τα ίδια. Είχα διαβάσει μια ερώτηση κάποια στιγμή με μια κοπέλα που αναρωτιόταν τι να κάνει με τον φίλο της που μαζεύει κουτιά ολόκληρα με τα φάρμακά του στο σπίτι και φοβάται όλη μέρα ότι θα πεθάνει. Ε, εγώ είμαι ο φίλος της.
Με την ψυχοθεραπεία έχω μάθει να θέτω ερωτήματα που με βοηθούν να σταματώ τον πανικό όταν έρχεται. Όχι πάντα αλλά συχνά. Διαχερίζομαι καλύτερα την διαταραχή άγχους μου. Με σας έχω μάθει ότι υπάρχουν πάρα πολλές απόψεις για τη ζωή και ότι κάποια πράγματα είναι επιλογές. Άρα αν είναι επιλογές, μπορώ να επιλέξω ν’αλλάξω. Δεν έχω να πω κάτι και δεν ξέρω αν θα δημοσιευθεί γιατί δε λέω κάτι. Θα είναι δύκολο για πολύ καιρό ακόμη, σίγουρα.
Σας ευχαριστώ για την παρέα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν χωρίς εσάς. Καλή χρονιά σε όλες.
19
13Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
