Θέλω το πανδημικό δέρμα που σκλήρυνε πάνω στο σώμα μου να δει το καλοκαίρι που’ρχεται και να πέσει μόνο του. 

Θέλω οι φολίδες μου να γίνουν λείες, λαμπερές, ν’αντανακλούν φως. 

Είμαι έτοιμη για την αλλαγή. 

Έχω κουραστεί αγαπημένες μου φίλες. Έχω κουραστεί με τον εαυτό μου, με τη ζωή μου, με το φόβο μου, με τις γυναικοκτονίες, με τις μανάδες που κλαίνε τις κόρες τους, με τους νόμους που δεν καταλαβαίνω πότε και πώς περνάνε και που δεν καταλαβαίνω ούτε τι λένε. Έχω κουραστεί με τον πρώην άντρα μου τον οποίο ευτυχώς δεν άκουσα και δεν έκανα παιδιά μαζί του, έχω κουραστεί με τη μάνα μου που με στηρίζει μεν, μου τα χώνει δε για το διαζύγιο σε εντελώς άσχετες στιγμές της ημέρας, έχω κουραστεί να παίρνω το μηχανάκι να πάω στη δουλειά μου που είναι έξι στενά μετρημένα απ’το σπίτι μου και να προλαβαίνουν να με βρίσουν κι εκεί. 

Όμως έχω ξανακουραστεί. Και αυτή τη φορά, αν άλλαξε κάτι, είμαι εγώ. 

Η πανδημία με βρήκε σε μια ήδη δύσκολη κατάσταση μ’ένα διαζύγιο και μια αλλαγή καριέρας με νέες σπουδές. Ε, ήρθε κι αυτό και τρίτωσε. Aπό ψυχοσωματικά δεν καταλαβαίνετε, πονοκέφαλοι, ημικρανίες, στομάχι, πόνος ανάμεσα στα μάτια, όλα. Σχολή το πρωί (και μετά διαδικτυακή που ήταν ακόμη πιο ψυχοφθόρο), φαγητό, βράδυ δουλειά. Λίγος ύπνος, κακός ύπνος, χάλια σχέση με τον πρώην μου, κακό φαγητό. 

Κάποια στιγμή πριν κάποιους μήνες, δέχομαι πρόσκληση από κάποιες συμφοιτήτριες για έξοδο. Πρώτη φορά συνέβαινε αυτό, δεν είχα καταλάβει καν ότι με πρόσεχαν. Το μήνυμα έλεγε “θα μαζευτούμε εκεί αυτή, αυτή κι αυτός, άμα μπορείς έλα”. Ε, και πήγα. Εγώ είμαι 39 χρονών, αυτές είναι 20-21. Ήταν η πρώτη φορά μετά την πανδημία που έβγαινα με κόσμο που δεν ήταν υποχρέωση, που έβγαινα για να περάσω καλά. Και κορίτσια, πέρασα υπέροχα. Πραγματικά, εκείνο το βράδυ μου άλλαξε τη ζωή. Ήμουν τόσο χάλια, ένιωθα τόσο χαμηλά, ένιωθα τόσο άσχημα που δεν έχω σπουδές και το κάνω σε μεγάλη ηλικία, που χώρισα τόσο άσχημα που που που. Και αυτές μου φερθήκανε και μου μιλήσανε σα να έχω γνώσεις ζωής, εμπειρίες, αξία. Τα γράφω και είμαι να κλάψω. 

Με το κρασάκι είπαμε τις ιστορίες μας και με ρώτησαν διάφορα για μισθούς, εργοδότες, λεφτά, νυχτερινή και πρωινή δουλειά, συμβόλαια, τι υπογράφεις, τι δεν υπογράφεις, άμα σε απολύσουν τι γίνεται. Με ρώτησαν γιατί πήρα διαζύγιο που δεν μου το είχε ρωτήσει κανείς παρά για να μου πει να το σκεφτώ καλά πριν αδειάσω τον άντρα μου. 

Διάβαζα χρόνια τις ιστορίες σας στο Α,μπα αλλά δεν είχα τολμήσει να κάνω προφίλ. Ένιωσα με αυτά τα κορίτσια όπως νόμιζα ότι θα νιώσω με κάποιες εδώ μέσα. Μετά η Λένα έφυγε και εκεί κλονίστηκα αλλά μετά ξανάρθε. Και άρχισα να σκέφτομαι την αλλαγή, την εξέλιξη, τι σημαίνει παίρνω αποφάσεις. Τι σημαίνει κουνάω μόνη μου τα πράγματα. 

Γι’αυτό βρήκα μια δουλειά απογευματινή που παίρνω πιο λίγα λεφτά αλλά είναι καλές συνθήκες και 4ωρο να προλαβαίνω με τη σχολή. Έχω ευτυχώς στην άκρη αρκετά για να την βγω μέχρι το Σεπτέμβρη που υπολογίζω το πτυχίο. Κάνω παρέα με τις μικρές μου φίλες που είναι ήλιος στη ζωή μου. Θα κάνω ελπίζω και με σας όταν με το καλό οργανωθούν συναντήσεις. 

Νιώθω ανανεωμένη. Νιώθω ότι μου συμβαίνουν καλά πράγματα και τα καλοδέχομαι. Νιώθω τυχερή. Νιώθω ότι έχω τη δυνατότητα να μην πεθάνω έχοντας ζήσει μια ζωή που δεν ήθελα. Νιώθω ότι κάτι έκανα. Ότι είχα άδικο τόσα χρόνια που με λυπόμουν. Έχω αλλάξει. 

Όλα όσα διαβάζω είναι πολύ άσχημα και για να πω την αλήθεια έχω πια καταλάβει ότι πολλές πολιτικές αποφάσεις σχετίζονται με πολιτικά παιχνίδια που δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τη μεγάλη εικόνα, εστιάζω στη μικρή, στη δουλειά μου, τις σπουδές μου, τις φίλες μου, τις διαδικτυακές φίλες μου. 

Τα γράφω όλ’αυτά γιατί θέλω να πω ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω “καλά”. Καλά μ’εμένα, με τις επιλογές μου, με τη ζωή μου. Δεν περίμενα ότι θα νιώσω έτσι, είχα προετοιμαστεί για μια ζωή κόπωσης και συμβιβασμού με την ιδέα των μικρών απογοητεύσεων. Αλλά ρε παιδιά, έκανα λάθος και χαίρομαι τόσο. Περιμένω αυτό το καλοκαίρι με ανυπομονησία, θέλω να προτείνω στα κορίτσια να πάμε για μπάνιο, θέλω να τις καλέσω σπίτι μου για επιτραπέζια, ξέρω ότι θα μου προτείνουν σινεμά και θα πάω. 

Θα πάω γιατί μετά το φετινό, μετά το διαζύγιο, μετά τη σχολή, μετά τη δουλειά νύχτα όλη μου τη ζωή συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι μπορεί να μην μπορώ να κάνω ό,τι θέλω στη ζωή αλλά μπορώ να κάνω πράγματα που θέλω. Και δεν σκέφτομαι καν πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν το είχα καταλάβει νωρίτερα, μου φτάνει που το κατάλαβα. 

Αυτά είχα να μοιραστώ, ευχαριστώ που με ακούσατε. 

88

3

4

Error happened.