Δίκη Τοπαλούδη 

Ξαναδιαβάζω σήμερα περιπτώσεις γυναικοκτόνων στην Ελλάδα, των οποίων τα Πρωτόδικα ισόβια έσπασαν είτε στην δευτεροβάθμια δίκη (Εφετείο), είτε λόγω αποφυλάκισης υπό όρον, αποφυλάκισης με περιοριστικούς, αναστολή υπολοίπου ποινής, λόγω ευεργετικων υπολογισμών ημερών εργασίας κλπ. Δεν προσπαθώ να γράψω ότι είναι η πλειονότητα, ούτε καν προσπαθώ να γράψω ότι είναι πολλοί. Μπορεί οι περιπτώσεις να είναι λίγες, αλλά η αντιστοιχία της ποινής με τη βιαιότητα του εγκλήματος είναι δυσβάσταχτα δυσανάλογη. 

Η χειρότερη περίπτωση πιστεύω πως είναι του Γιάννη Κατσιλάμπρου, που το 2008 χτύπησε τη γυναίκα του με σίδερο στο σπίτι πάνω σε καβγά. Δοκίμασε να τη θάψει, αρχικά στο φρεάτιο του ασανσέρ και μετά κάτω από το σπίτι του σκύλου, στο σπίτι τους. Στη συνέχεια έβαλε το πτώμα της στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και το πέταξε σε κάδο σκουπιδιών στην Παιανία. Λίγες ώρες αργότερα επέστρεψε, πήρε ξανά τη σορό και την μετέφερε δίπλα στο σπίτι τους, στο πάρκο Πικιώνη, όπου την έθαψε. Σκέπασε τον αυτοσχέδιο «τάφο» με τσιμέντο και πέτρες. Τα ισόβια της πρωτόδικης απόφασης σπάνε και ο Κατσιλάμπρος κυκλοφορεί ελεύθερος απ’ το 2015. Εξέτισε 7 χρόνια.

Σήμερα, η εισαγγελέας της δευτεροβάθμιας δίκης για τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη πρότεινε οι δύο κατηγορούμενοι να κηρυχθούν ένοχοι, όπως πρωτόδικα, χωρις ελαφρυντικά (είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε μια δευτεροβάθμια απόφαση, αφού υπάρχει η αρχή της μη χειροτέρευσης της θέσης του κατηγορουμένου). Αν η πρότασή της γίνει δεκτή από το δικαστήριο, τότε δεν πρόκειται να σπάσουν τα ισόβια που τους έχουν επιβληθεί. 

Γράφω το κείμενο αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου και σκεπτόμενη τον συλλογικό γυναικείο επανατραυματισμό των ημερών από την απόφαση του Ζακ, την αναμονή της κρίσης Τοπαλούδη και φυσικά την απολογία του Αναγνωστόπουλου και καταλήγω στο ότι η δικαιωματική επανάπαυση, το πραγματικό ελάχιστο που μας χρωστάται ύστερα από την αμφισβήτηση του δικαιώματός μας στη ζωή, είναι ένα προνόμιο που δεν θα απολαύσουμε, τουλάχιστον όχι σύντομα και όχι στην ελληνική πατριαρχία. 

Ξεκινώντας να σχολιάσω τη σημερινή απολογία Αναγνωστόπουλου, θα σας πω αυτό:

Η συντριπτική πλειοψηφία θανάσιμων αυτοκινητιστικών ατυχημάτων στις αναπτυγμένες χώρες, στις οποίες αντρες και γυναικες οδηγούν εξίσου, είναι ευθύνη αντρών. Aντρών που δεν μπορούν να ελέγξουν το θυμικό τους και προχωρούν σε αποφάσεις και ενέργειες θανάσιμα επικίνδυνες για εκείνους και τους γύρω τους. Οι βιαστές επικαλούνται επίσης ορμονική αδυναμία αυτοσυγκράτησης, οι άντρες που είναι θύτες απάνθρωπα βίαια εγκλήματα επικαλούνται θόλωμα μυαλού και victimblaming, ενώ οι γυναικοκτόνοι επικαλούνται βρασμό ψυχικής ορμής για να λάβουν ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση. 

Στην ερώτηση της Εισαγγελέως για το πώς δεν λειτουργησε μεσα του το βασικό ανθρώπινο σοκ που θα τον έκανε να σταματήσει να πνίγει την Κάρολαϊν ή να μην σκοτώσει τον σκύλο ο Αναγνωστόπουλος απαντά 

“Μακάρι να είχε λειτουργήσει (το σοκ). Ήμουν τόσο θολωμένος που εκείνη τη στιγμή δεν λειτούργησε το ένστικτο που έχω μέσα στα βάθη της καρδιάς μου για την Καρολάιν και οποιοδήποτε ζωάκι”

Το στερεότυπο της γυναίκας που δεν μπορεί να συγκρατήσει τις ορμόνες και το θυμικό της και γίνεται υστερική, το στερεότυπο της γυναίκας που γίνεται τέρας σωματικότητας στην περίοδό της, το στερεότυπο της γυναίκας που ελέγχεται από τις επιθυμίες της είναι από τις μεγαλύτερες νίκες της πατριαρχίας. Ο βρασμός ψυχικής ορμής είναι μια διάταξη που φτιάχτηκε από άντρες για να συγχωρεί άλλους άντρες που σκοτώνουν γυναίκες -ή ενδεχομένως άλλους άντρες.

Ο Αναγνωστόπουλος, σύμφωνα με πηγές, απολογούταν επί 10 ώρες, 5 εκ των οποίων μιλουσε για την τέλεια σχέση του με την Καρολάιν, ενώ ζητούσε συγγνώμη από όλους- από ενόρκους και από Θεό- και ευχόταν η Καρολάιν να μπορούσε να γυρισει για να είναι μαζί, σαν να ήταν άλλος που τη σκότωσε. Περιγράφει την ίδια ως προβληματική και βίαιη και τον εαυτό του σαν έναν άντρα-άγγελος που ξεστράτησε και θα είναι καταδικασμένος να ζει την υπόλοιπη ζωή του μαρτυρικά, ενώ αυτό που τρέφει στα “βάθη της καρδιάς του” είναι η αγάπη για τη γυναίκα του και όλα τα έμβια. Με λίγα λόγια, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα τον έκαναν ένα σύγχρονο ήρωα.

#ΜenToo

Συναισθηματικά νοήμονες αντίστοιχοι διανοητικού βάθος 3χρονων, ζητάνε από τη μαμά δικαιοσύνη να τους παίξει στο παιχνίδι του δικαιωματισμού γιατί είναι ευκολότερο να το παίξεις καταπιεσμένος από το να αποτάξεις, φυσικά, το προνόμιο. 

Ναι, οι άντρες κακοποιούνται. Οχι, δεν είναι συστημικό πρόβλημα. Όχι, δεν είναι οι γυναίκες θύτες. Όχι, δε θέλετε δικαιοσύνη, θέλετε να σιγάσετε τον φεμινισμό, γιατί αυτό που ονομάζατε φιλικό ματς πολιτικής ορθότητας, έχει γίνει πυρηνικό παγκόσμιο ντέρμπι και νιώθετε ότι σας αφήσαμε στην απ’έξω, αγνοώντας βολικά ότι είστε στην απ’ έξω γιατί είστε από πάνω. 

Έκτρωση

Είναι επίσημο. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει βλέψεις να ανατρέψει την θεμελιώδη απόφαση Roe V Wade, που κατοχύρωσε το δικαίωμα έκτρωσης σε όλες τις Αμερικανίδες το 1973. Εντωμεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι στη Λουιζιάνα έχουν υποβάλει ήδη ξεχωριστό νομοσχέδιο για να χαρακτηριστεί η άμβλωση έγκλημα δολοφονίας, ορίζοντας νομικά την έναρξη της ζωής και την ύπαρξη προσωπικότητας με την αρχή της σύλληψης. 

Με αυτόν τον αδιανόητα ευρύ ορισμό, 1\3 όλων των γονιμοποιημένων ωαρίων που δεν εμφυτεύονται ποτέ πλήρως θα θεωρούνται νεκρά υποκείμενα που ψάχνουν τον ποινικό του υπόλογο, ενώ ειδικοί ανησυχούν ότι ο νόμος θα ποινικοποιήσει την εξωσωματική γονιμοποίηση καθώς και ορισμένες μορφές αντισύλληψης. Χαπάκι και φυλακή. 

Αλλά ναι, φυσικά, έχουμε και το MenToo. 

5

15

3

1

4

2

1

Error happened.