Χθες έμαθα ότι πέθανε ο βιαστής μου

No account yet? Register

Χθες έμαθα ότι πέθανε ο βιαστής μου.

Δεν ήξερα ότι το σώμα μου μπορεί να υπάρξει σε τέτοια κατάσταση ανακούφισης. Το βράδυ έκλαιγα μέχρι που κοιμήθηκα. Ξύπνησα σαν παιδί, έχω να ξυπνήσω έτσι από πριν πάω σχολείο.

Δεν ξέρω γιατί το γράφω, το γράφω μάλλον γιατί θα καταλάβετε..

Είχε γίνει όταν ήμουν 15 και μετά τα “φτιάξαμε” μέχρι τα 19 μου που εγώ επειδή σπούδαζα σε άλλη πόλη σιγά σιγά συνέδεσα κάποια πράγματα, όπως τις κρίσεις πανικού, τον ιδρώτα και τους εφιάλτες, μαζί του. Απομακρύνθηκα στην αρχή, μετά αυτός κατάλαβε, μετά έγινε επιθετικός κι έλεγε ότι κανείς δεν θα θέλει ένα τσουλάκι που πηδιέται απ’τα 15 και ότι θα φροντίσει προσωπικά να το μάθουν όλοι. Πέρασα μια κόλαση μέχρι να ξεφύγω. Πέρασα μια κόλαση μέχρι χθες τελικά.

Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα τον δω μπροστά μου. Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όταν θα μπαίνω στο σπίτι μου, θα τον δω στην καρέκλα του σαλονιού χαμογελαστό να μου λέει ότι ανήκουμε μαζί. Ότι θα ξυπνήσω το πρωί, θα πάω στη δουλειά και θα τον δω απέξω με λουλούδια να μιλάει με τις συναδέλφους μου και όλες να λένε πόσο γοητευτικός είναι. Έχω δει πάρα πολλές ταινίες με ανθρώπους σαν αυτόν, λαμπερούς έξω, γλοιώδεις μέσα, χαμογελαστούς, βίαιους, αξιοθαύμαστους, σκουπίδια. Είχα σοκαριστεί με τον χαρακτήρα του Perry στο “Big Little Lies” γιατί ήταν τόσο κοντά στον ωραίο/επιτυχημένο/ό,τι καλό που στην πραγματικότητα είναι κακοποιητής, βάναυσος, σαδιστής. Όταν πέθανε στο τέλος, είχα ευχηθεί να ζήσω κάτι παρόμοιο, είχα νιώσει ανακούφιση για τον χαρακτήρα της Νικόλ Κίντμαν.

Όλ’αυτά βέβαια τα είχα ξεχάσει μέχρι χθες…

Αυτό που μου έκανε ήταν βάναυσο και ως προς τον τρόπο που το έκανε και μετά έχω μια θολούρα ως προς το πώς ήταν όλα τα χρόνια που ήμασταν “ζευγάρι”. Μου έλεγε πολύ ότι είναι ο πρώτος μου άρα να μείνω γιατί ξεπαρθενιάστηκα μικρή και δεν θα με θέλει κανείς. Είμαι από χωριό 2000 κατοίκων, όσες ξέρετε, καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να πας να πεις σε κάποιον ότι έγινε κάτι τέτοιο. Σκεφτόμουν επίσης ότι μπορεί να μην είναι καν “κακό”, ότι να γίνεται έτσι μερικές φορές. Για χρόνια το σκεφτόμουν αυτό, γι’αυτό έφυγα και πήγα να σπουδάσω, δεν συμμετείχα σε συζητήσεις πρώτων φορών. Και γι’αυτό απορούσα που κάποιες φίλες μου μιλούσαν πιο ανοιχτά, εγώ δεν θα’θελα να ξέρει κανείς ότι το΄χω πάθει.

Κάποια πράγματα τα έχω ξεπεράσει, κάποια όχι. Ας πούμε, κατάλαβα ότι το σεξ δεν είναι αυτό που έκανα τόσα χρόνια όταν γνώρισα κάποιον άλλο αργότερα. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι το σεξ είναι κάτι που μπορεί να κάνω “για μένα”. Ακόμα κι έτσι, προτιμώ να το κάνω μόνη μου. Κάποια άλλα πράγματα, όπως το γιατί τα θύματα μένουν, τα κατάλαβα διαισθητικά, πολύ πιο γρήγορα από άλλες. Καταλαβαίνω πότε κάποια έχει περάσει κάτι και πότε όχι απ’τον τρόπο που μιλάει, απ’τα πράγματα που μπορεί να καταλάβει.

Αλλά τον φόβο δεν τον ξεπέρασα. Τις απειλές που έστελνε, τα μισόλογα που φρόντιζε να φτάσουν στ’αφτιά μου, τον τρόπο του να βρίσκει τηλέφωνα ενώ άλλαζα συχνά, δεν τα ξεπέρασα. Εξαιτίας του έψαξα να βρω δουλειά που απαιτεί μετακινήσεις συχνά και βρήκα, κι όμως δεν σταμάτησα ποτέ να φοβάμαι ότι οργανώνει σχέδιο να με σκοτώσει, με τις γυναικοκτονίες σκεφτόμουν συνέχεια, όλη την ώρα, ότι είμαι η επόμενη. Και τώρα πέθανε. Και δεν το πιστεύω ότι θα ζήσω τέτοια ευτυχία.

Δεν το πιστεύω ότι “με πρόλαβε”. Ότι θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς αυτόν. Ότι πήγα πριν στο φούρνο και στη διαδρομή ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα ότι θα τον δω μπροστά μου, δεν μπορεί πια, δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Σχεδόν αναρωτιέμαι αν υπάρχει θεός ή κάτι καλό κάπου και με λυπήθηκε. Η πλάτη μου είναι χαλαρή. Σα να ανέπνευσα κανονικά, βαθιά, πρώτη φορά μετά από χρόνια…

Κι όταν μου είπαν ότι πέθανε, είπαν και “κρίμα τον άνθρωπο” κι εγώ λέω “δεν άκουσα, είπατε ότι ο τάδε..” και λένε “ναι, ήταν ξαφνικό, κρίμα για τους δικούς του” κι εγώ ζαλίστηκα απ’το νέο και δεν το πίστεψα μέχρι που το διασταύρωσα. Και μόλις το διασταύρωσα..

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω κάτι τέτοιο γι’αυτό το γράφω κιόλας. Είμαι ακόμη ταραγμένη, θα στείλω μάλλον update. Αλλά ναι, πέθανε αυτό το σκουπίδι. Δεν το πιστεύω ότι πέθανε για πάντα. Δεν το πιστεύω ότι είμαι ελεύθερη.