Γράφει η Φούστα Κλαρωτή Ξεκινώ με disclaimer να προειδοποιήσω ότι γράφω αυτό το κείμενο για εντελώς εγωιστικούς λόγους* Δε θεωρώ ότι έγινα φεμινίστρια κάποια στιγμή στην πορεία. Δεν έγινε ενα κλικ ή κάποια σταδιακή εξέλιξη που να με φέρει εδώ. Βλέπετε, ήμουν από τα ελάχιστα τυχερά παιδιά της γενιάς μου (εκεί στα μέσα των 80s-90s)…...
Καλημέρα σε όλη την παρέα! Η σχέση μου με τον φεμινισμό ξεκίνησε αρκετά νωρίς, κάπου στο λύκειο. Αρχικά, ήμουν αρνητική και ενίοτε κορόιδευα(-sorry girls) ούσα επηρεασμένη από το περιβάλλον μου. Τα κλασικά, οι γνωστές ατάκες ότι οι φεμινίστριες είναι περίεργες, ότι προασπίζονται τα δικαιώματά τους μόνο όταν τις συμφέρει. Χάρη όμως στην Λένα και στα
Έγινα φεμινίστρια όταν παντρεύτηκα και άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί βερύκοκο. Μέχρι τότε πολλά πράγματα γύρω μου δεν έβγαζαν νόημα, αλλά τα θεωρούσα κάτι που πρέπει απλά να δεχτώ. Πχ γιατι οι γυναίκες μαγειρεύουν αλλά οι σεφ είναι άντρες; Γιατί ο μπαμπάς μου , με συμβούλευε να μπω στο δημόσιο και να αφήσω τον άντρα
Ξεκίνησα να περιγράφω τον εαυτό μου ως φεμινιστή το 2018-19. Η πρώτη μου επαφή με το φεμινισμό ήρθε μέσα από το αμπα και συγκεκριμένα από ένα άρθρο της Ειρήνης Γεώργη για την κουλτούρα του βιασμού. Μέχρι τότε θεωρούσα τον εαυτό μου σύμμαχο αλλά στην πορεία κατάλαβα πως ούτε καν, ο μισογυνισμός και η πατριαρχία ήταν
Η οικογένεια μου ήταν αρκετά προοδευτική για τις αρχες του 90. Απέφευγαν τα στερεότυπα γενικά σε όλους τους τομείς αλλά ποτέ δεν έλεγαν οτι ειναι φεμινιστές όπως έλεγαν πχ οτι δεν είναι ρατσιστές . Βασικά η λέξη αυτή ακουγόταν στο σπίτι μόνο στη φράση «το ‘68 οι φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιεν τους στις πλατείες». Δεν
Να, εδώ στη WOMANLANDIA θα το γράψω και θα το πω δυνατά, καθαρά, με θάρρος και παρρησία, είμαι ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ! Ήμουν ένα κλασσικό αγοροκόριτσο, που έπαιζα ποδόσφαιρο στο δρόμο με τ αγόρια, που σιχαινόμουν την Μπιμπιμπο και την Καντι Καντι και ζήτησα δώρο από τον Αη Βασίλη subuteo. Στην έκτη δημοτικού, η μαμά μου αποφάσισε πως
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1967. Η μητέρα μου έγκυος σε εμένα επισκεπτόταν τον πατέρα μου στην ΕΑΤ – ΕΣΑ. Άνοιξα τα μάτια μου σε μια φτωχή οικογένεια όπου ο φεμινισμός ήταν εμπεδωμένος και έμπρακτος και στα δύο φύλα. Η μητέρα μου, προερχόμενη από βαριά κακοποιητικά παιδικά χρόνια, με έμαθε με το παράδειγμά της, ότι οι
Προφανώς και δεν υπάρχει μια στιγμή συγκεκριμένη που έγινα φεμινίστρια – πήρε καιρό, και (όπως διάβασα και σε άλλη μαρτυρία) ακόμα όταν το λέω νιώθω ότι κάνω μια πρόκληση στον απέναντι, ότι δε λεω κατι ουδέτερο αλλά κάτι πολύ χρωματισμένο. Υπάρχουν όμως δύο στιγμές στις οποίες επιστρέφω συνεχώς και για κάποιο λόγο τις θυμάμαι ως
Είμαι και γω δημιούργημα της Λένας, καθαρά και ξαστερα. Βέβαια αυτό θα ήταν αδύνατο αν δεν είχαν προηγηθεί οι απαραίτητες ζυμώσεις… Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή, δημοτικό κυρίως, είχα αυτοπεποίθηση και διεκδικητικοτητα. Θα έλεγα στον θείο που απαιτεί να του φέρω το αλάτι ή να του βάλω νερό, πώς “χεράκια έχεις, βάλε μόνος σου” ή
Χαιρετώ την όμορφη παρέα. Πολύ ωραία ερώτηση. Πως έγινα φεμινίστρια. Στην δική μου περίπτωση σχετίζεται άμεσα με την μητρότητα και τον covid. Το κείμενο μου είναι μάλλον μεγάλο και δεν ξέρω κατά πόσο κατάλληλο με αυτή την ερώτηση γιατί όπως είπα σχετίζεται άμεσα με την μητρότητα. Γενικά μπορώ να σας πω ότι πίστευα στην ισότητα…...
