Ο ακτιβισμός της cancel κουλτούρας φέρει το εξής χαρακτηριστικό: Με μια πρόθεση δίκαιη και απελευθερωτική κατηγορείται συχνά για απλοϊκότητα, γενίκευση, ανθρωποφαγία και τσουβάλιασμα. Αν καταδικάσεις τον τρόπο, καταδικάζεις την πρόθεση, αν επικροτήσεις την πρόθεση, δέχεσαι και τον τρόπο. Tα δύο δύσκολα διαχωρίζονται. 

Το ίδιο επιχείρημα της ανθρωποφαγίας έχουν χρησιμοποιήσει χιλιάδες alt right σεξιστές, ομοφοβικοί, ευαγγελιστές της “παλαιάς κοπής πραγμάτων” σε μια προσπάθεια να εκφύγουν των ευθυνών τους. Είναι σαν να μας λένε ότι δεν έφταιξαν πουθενά, δεν έκαναν τίποτα λάθος και βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται τώρα επειδή είναι θύματα μιας νέας πολιτισμικής, ψηφιακής τάσης που ενθαρρύνει αγελικές συμπεριφορές, έντονη γλώσσα και απίστευτο βρισίδι πίσω από την ασφάλεια του πληκτρολογίου. 

Ακόμα και αν είναι αλήθεια ότι ορισμένοι χρησιμοποίησαν ακραία γλώσσα για να πετύχουν (;) τον εξοστρακισμό προσώπων από το βασίλειο των social media, ακόμα και αν είναι αλήθεια ότι ο τρόπος είναι, ορισμένες μόνος φορές, καταδικαστέος και απάνθρωπος, αυτό δεν σημαίνει ότι τα πρόσωπα αυτά δεν φταίνε, ούτε ότι δεν φέρουν την ευθύνη των πράξεών τους. Ο ακτιβισμός τουλάχιστον έχει ως έναν βαθμό δικαίωμα να έρχεται οργισμένος. Αλλά το να χρησιμοποιήσεις την οργή του για να αποφύγεις τις ευθύνες σου, είναι πολύ διαφορετική περίπτωση.  

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έχουν εκατομμύρια followers, μπορεί να είναι επιδραστικοί, αλλά είναι επιδραστικοί και ανήκουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος της ζωής μας. Η επιρροή τους μετριέται με likes που κάνουμε ενώ περιμένουμε τα μέσα, πριν κοιμηθούμε ή στο διάλειμμα στη δουλειά. Δεν τους ψηφίσαμε για πλανητάρχες, δεν τους θέλουμε, κατά πάσα πιθανότητα, παρά μόνο για να περνάει η ώρα, άντε και ορισμένες φορές και για το προϊόν που πουλάνε. Οπότε, το ότι νομίζουν ότι είναι αρμόδιοι για τα πάντα και φτιάχνουν τις γραβάτες τους για να βγάλουν λόγο σαν να είναι πρωθυπουργοί που μόλις μάθαν ότι μπήκαμε στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι η δουλειά τους. 

Όταν έχεις δύναμη στο δημόσιο στερέωμα, ακόμα κι αν είναι μια δύναμη ψηφιακή, πρέπει να είσαι έτοιμος να κριθείς. Αν η δουλειά σου είναι η άποψη σου, το brand σου το πρόσωπό σου, πρέπει να φροντίσεις να είσαι έτοιμος να λογοδοτήσεις προσωπικά. Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να αφουγκράζεσαι τις κοινωνικές τάσεις, να χρησιμοποιείς το βήμα σου για να δώσεις φωνή σε όσους δεν την είχαν ποτέ και να ξέρεις πότε πραγματικά είσαι τελείως αναρμόδιος να μιλήσεις.

Το προσωποκεντρικό marketing φέρει την ευθύνη αυτού που εκπροσωπεί. Το ότι είναι πρόσωπα δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κρίνονται. Και αντίστοιχα, οι επιθέσεις θα είναι προσωπικές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι χυδαίες, υβριστικές, γιατί αυτές συνήθως επιφέρουν αποτελέσματα αντίθετα από τα προσδωκόμενα. Κι αυτό γιατί η δημοσιότητα κάποιες φορές ανεβαίνει, τα likes επιστρέφουν και οι επαγγελματίες του εφήμερου απολαμβάνουν μια εφήμερη ήττα για να επιστρέψουν μετά από λίγο καιρό ακόμα πιο ενδυναμωμένοι και να πανηγυρίσουν ότι “γύρισαν νικητές από τον πόλεμο της πολιτικής ορθότητας”.  

Η δημόσια κατακραυγή πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα και εμείς έχουμε δικαίωμα να αφαιρούμε πόντους δημοσίου λόγου σε όσους τον απολαμβάνουν καταχρηστικά έναντι άλλων, αλλά αν στήσουμε λαϊκό δικαστήριο και χρησιμοποιήσουμε μια ορολογία τοξική κατευθείαν από την καρδιά του συστήματος που προσπαθούμε να πολεμήσουμε, ο αγώνας μας κινδυνεύει να υποτιμηθεί.

Δεν περιμένει κανείς από τους ανθρώπους αυτούς παρά να δείξουν σεβασμό στην επικαιρότητα, να δεχτούν να αφήσουν το επίκεντρο, να κριθούν αν οι απόψεις τους είναι ό,τι η εποχή μας με νύχια και δόντια πολεμά και να καταλάβουν πως αν φοβούνται δεν είναι επειδή σταυροφόροι ηθικής τους χτυπάνε την πόρτα αλλά επειδή πλέον υπάρχουν αιτήματα που δεν μπορούν να αγνοούν σε κανένα απολύτως επίπεδο. 

Ίσως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι τα likes αυτά ισχυροποιούν το brand τους σε τέτοιο βαθμό που δεν πρέπει να τα δίνουμε με τόση ευκολία. Ίσως η όλη κατάσταση να είναι αφορμή μιας αυτοκριτικής και ενός επανασχεδιασμού του τρόπου με τον οποίο ακόμα και μεγάλες εταιρείες επιλέγουν να συνεργαστούν με ορισμένα δημόσια πρόσωπα, με μια διαδικασία διαφάνειας και ερωτήσεων που θα τους κάνουν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους από την αρχή για να μην μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι θύματα της οποιαδήποτε κουλτούρας.

1

19

5

Error happened.