Γεια σου Λενα αγαπημενη.Σημερα ειναι η γιορτη της μητερας.Θελω να σε ρωτησω ,πως συγχωρεις τον εαυτο σου οταν εχεις περασει επιλοχειο καταθλιψη;Εχω διαβασει πολλα για το θεμα,κανω θεραπεια (το γραφω μεκινδυνο να μη μου απαντησεις οπως εχεις πει οτι κανεις σε ανθρωπους που ηδη βλεπουν ειδικο).Eνω παταω γερα στα ποδια μου,αντιμετωπιζω αισιοδοξα τη ζωη,αισθανομαι οτι γινομαι καλυτερη μεσα απ τη διαφικασια αναζητησης του εαυτου μου,οταν σκεφτομαι εκεινη την περιοδο,νιωθω πως γινομαι μικροσκοπικη,πως ειμαι πολυ λιγη που δε καταφερα να αντιμετωπισω αυτη τη τοσο σημαντικη στιγμη με δυναμη .Εχουν περαδει δεκα χρονια κι ακομη δεν εχω συγχωρησει τον εαυτο μου.Συγκρινομαι με φιλες,με συγγενεις που ισως να ειχαν περισδοτερες δυσκολιες και απο αποψη οικονομικη και συναισθηματικης στηριξης.Κι ομως τα καταφεραν.Εμενα η αυπνια με τσακισε.Εχασα τον εαυτο μου.Χρειαστηκα βοηθεια για να προσαρμοδτω.Κι ηταν κατι που πσντα το ηθελα,δεν προεκυψε.Με τον αντρα μου περναμε ομορφα,μα δε τολμω να ξεκινησω κουβεντα γυρω απο εκεινη τη περιοδο.Θα μου πεις ,τι περιμενω να μου πεις εσυ ωστε να σταματησω να νιωθω ενοχες.Αυτο που ξερω ειναι πως εχω μαθει πολλα πραγματα απο σενα .Μακαρι να ειχες ενα μαγικο ραβδι και να επαιρνες απο πανω μου τις τυψεις.
Σε ευχαριστω για ολα!
Θα σου πάρω εγώ τις τύψεις, ενώ κάνεις θεραπεία;
Δεν ξέρω τι να σου πω που να βγάζει νόημα. Εγώ ας πούμε πιστεύω ότι έπαθες επιλόχειο επειδή δεν είχες στήριξη, όχι επειδή ήσουν αδύναμη, κι αντί να τα βάζεις με τον εαυτό σου θα πρέπει να τα βάλεις με τους γύρω σου. Αν είναι να ξεκινήσεις κουβέντα με τον άντρα σου, να πείτε γιατί γονάτισες από την αϋπνία. Τι είχε γίνει; Μήπως ήσουν εσύ υπεύθυνη για τις νύχτες «επειδή θήλαζες;» Η αϋπνία είναι πολύ σοβαρό πράγμα, δεν είναι απλώς μια δυσκολία, έχει αναγνωριστεί επίσημα ως βασανιστήριο, όπως πρέπει να υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά στις γυναίκες που γεννάνε. Είναι το ίδιο με την ασιτία. Θα είχες τύψεις αν είχε κλονιστεί η υγεία σου από την ασιτία; Γιατί έχεις τύψεις εσύ, και δεν έχει ο άντρας σου, που σε είδε να καταρρέεις; Δεν λέω απαραίτητα ότι θα έπρεπε να έχει, γιατί δεν ξέρω τι έγινε. Αλλά γιατί δεν έχει; Γιατί δεν αναρωτιέσαι αυτό; Γιατί θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για όλα;
Επειδή οι γύρω σου είχαν λιγότερη συναισθηματική στήριξη από σένα, δεν σημαίνει ότι εσύ είχες αρκετή. Και δεν ξέρεις τι κατάφεραν οι άλλες και τι όχι, η καθεμία στη ψυχή της το ξέρει. Αν δεν πήραν βοήθεια, δεν σημαίνει ότι δεν χρειάστηκαν βοήθεια. Το χάσιμο του εαυτού σου δεν είναι κάτι που έπαθες εσύ, είναι κάτι που παθαίνουμε όλες όταν κάνουμε παιδί στην αρχή, και είναι επιβεβλημένο. Εσύ επαναστάτησες περισσότερο, δεν το δέχτηκες με την ίδια αυταπάρνηση. Ίσως θα έπρεπε να είσαι περήφανη γι’αυτό.
Και γιατί είναι τόσο σημαντική εκείνη η στιγμή; Είναι πολύ ιδιαίτερη γιατί γίνονται κοσμογονικές αλλαγές στο σώμα και στο πνεύμα και στην ισορροπία μιας σχέσης, αλλά με το «σημαντική» εννοείς σα να είναι καθοριστική. Αλλά δεν είναι. Για την ακρίβεια, για τον καθένα από εμάς, οι πρώτοι μήνες της ζωής μας είναι όχι απλώς ασήμαντοι, αλλά ανύπαρκτοι.
13
9Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
