Καλησπέρα Λένα,
Αναρωτιέμαι εδώ και κάποιες μέρες ξανά κατά πόσο μπορώ να βοηθήσω τη φίλη μου που (πιστεύω πως) πάσχει από κατάθλιψη. Πάντα ήταν ένα κλειστό άτομο και δεν εκφράζεται εύκολα παρά μόνο αν φτάσει στο αμήν. Ακόμα και τότε, όμως, πιστεύω ότι δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό της ως προς το τι της φταίει. Μετακόμισε στο εξωτερικό με τον πλέον σύζυγό της, ήταν χαρούμενη με το βήμα αυτό και μετά ασχολιόταν με την προετοιμασία του γάμου. Εκείνο το διάστημα, πριν από έναν περίπου χρόνο, μου είπε ότι είχε πάει στο νοσοκομείο γιατί ένοιωθε κάπως πεσμένη και μίλησε με μια γιατρό (μένει στη Μεγάλη Βρετανία), της είπε ότι δεν νοιώθει και τέλεια και ότι είναι ίσως λόγω πίεσης και η γιατρός (η οποία δεν ήταν ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος) της συνταγογράφησε ψυχοφάρμακα. Μου τα είχε αναφέρει αυτά εν τάχει και αρκετά συνοπτικά, οπότε ίσως μου λείπουν κομμάτια του παζλ, σε κάθε περίπτωση όμως μου είπε ότι ένοιωθε πολύ καλύτερα, με όρεξη για ζωή, γεμάτη ενέργεια και όταν της έκανα καμιά ερώτηση παραπάνω δεν ήταν δεκτική, οπότε δεν επέμεινα. Έγινε ο γάμος, όλα οκ, βρεθήκαμε στις γιορτές ήταν ως συνήθως και ξαναβρεθήκαμε τώρα και συνειδητοποίησα ότι (μάλλον, γιατί δεν είμαι και ειδικός) πάσχει από κατάθλιψη. Έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον, ήταν μόνο με το κινητό και μιλούσε ακόμα λιγότερο από παλιά. Να σημειώσω πως ήταν και η αδερφή της μαζί, έγιναν συζητήσεις σχετικά με οικογενειακά τους θέματα και είδα πως η αδερφή κατόπιν ψυχοθεραπείας μιλούσε άνετα και παραδεχόταν πολλά, ενώ η φίλη μου ή αρπαζόταν ή δεν μιλούσε και ενίοτε την έλεγε στην αδερφή της. Κατά πόσο πιστεύεις ότι ξεπερνά το όριο το να τη ρωτήσω αν συνεχίζει με τη φαρμακευτική αγωγή ή αν σκέφτεται να μιλήσει σε κάποιον, δεδομένου ότι δεν είναι καθόλου δεκτική και για ό,τι της συμβαίνει φταίνε οι άλλοι; Είμαστε φίλες πολλά χρόνια, αλλά ποτέ δεν ήταν πολύ ανοιχτή και κάτι τέτοια θέματα φοβάμαι ότι κάνουν τζιζ, αν τα αναφέρω. Είμαστε και διαφορετικοί χαρακτήρες και ενίοτε έχει επικριτική στάση, λες και υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μας (πχ εγώ δεν ξοδεύω γενικά και έκανα κάποια μεγάλα ταξίδια, οπότε το έβλεπε ανταγωνιστικά, λες και κατάφερα κάτι περισσότερο ας πούμε) και δεν θέλω να το δει ως κριτική. Ξέρω ότι όποιος δεν θέλει να βοηθηθεί από μόνος του δεν βοηθιέται, αλλά ειδικά η όλη ιστορία με τα φάρμακα στο άσχετο χωρίς συμβουλευτική ή ψυχοθεραπεία με έχει σοκάρει και η ίδια δεν το βλέπει. Ευχαριστώ!

Θα απαντήσω μόνο σε αυτό που έχει κάπως νόημα, γιατί έχουμε πει ήδη σε σημείο μη παρέκει ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει βοήθεια.

Σε φίλες ετών δεν πιστεύω ότι είναι κάποιο ακλόνητο όριο η συζήτηση για την υγεία του άλλου, εξαρτάται όμως πάντα από τη σχέση.

Αυτό που μπορώ να σου πω σίγουρα είναι ότι οι γιατροί δεν έχουν απεριόριστο δικαίωμα να γράφουν ό,τι φάρμακο τους κατέβει. Ένας γιατρός που συνταγογραφεί αυτό που λες «ψυχοφάρμακο» έχει δικαίωμα να το κάνει επειδή το κράτος θεωρεί ότι έχει τις σπουδές και τη γνώση να συνταγογραφήσει το συγκεκριμένο φάρμακο όταν έχει κάνει συγκεκριμένη διάγνωση, που είναι μέσα στις γνώσεις του. Ένας παθολόγος, ένας γενικός γιατρός, έχει συνήθως περιθώριο να γράψει ένα αντικαταθλιπτικό, ας πούμε. Δεν ξέρω σε τι γιατρό πήγε η φίλη σου και τι φάρμακο της έδωσε, αλλά σίγουρα το φάρμακο δεν ήταν «στο άσχετο». Της το έδωσε γιατρός στον οποίο περιέγραψε ορισμένα συμπτώματα. Δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεται η συνταγογράφηση με συμβουλευτική ή ψυχοθεραπεία, υπάρχουν περιπτώσεις και άνθρωποι που τους αρκεί το φάρμακο και βελτιώνεται η ζωή τους χωρίς παράλληλη συμβουλευτική. Άλλωστε είπε ότι ένιωσε καλύτερα.

Το πρόβλημα συνήθως είναι ότι οι άνθρωποι που νιώθουν καλύτερα παίρνουν γρήγορα θάρρος και κόβουν τα φάρμακα πιο νωρίς απ’ ό,τι πρέπει, με συνέπεια να ξανακυλάνε. Αυτό συμβαίνει μεταξύ άλλων γιατί υπάρχει τεράστιο ταμπού με τα «ψυχοφάρμακα», κάτι που που αναπαράγεις κι εσύ εδώ, περίτρανα.

8

6

1

Error happened.