Καλησπέρα, αγαπητή Λένα και σχολιάστριες!
Η ερώτησή μου, υποθέτω ότι είναι διπλή.
Είμαι 28 ετών. Αν με ρωτούσες πριν ένα χρόνο αν θέλω παιδιά, θα σου απαντούσα ότι δεν είμαι αρνητική να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον (τουλάχιστον μετά από μια 5ετία), εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις (κατάλληλος σύντροφος, μια κάποια οικονομική άνεση και καλή ψυχολογική κατάσταση εμού και του συντρόφου μου), αλλά μπορώ να με φανταστώ ευτυχισμένη και χωρίς παιδιά. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό έχω έρθει περισσότερο σε επαφή με γονείς κι έχω δει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Ομολογώ, λοιπόν, ότι δεν ξέρω αν το έχω τελικά. Δεν ξέρω αν είμαι άτομο που μπορεί να αντέξει το ξενύχτι και την εξάρτηση που πάει πακέτο με ένα μωρό, αλλά και τη φασαρία και την παρανοϊκή ενεργητικότητα των μικρών παιδιών. Δεν ξέρω αν είμαι πρόθυμη να κάνω όλες τις θυσίες χρόνου και χρήματος που απαιτούνται. Μήπως αυτό σημαίνει ότι σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι απλά δεν θέλω παιδιά; Από την άλλη, έχω άτομα στον κύκλο μου που δεν ήθελαν παιδιά ιδιαίτερα, μέχρι που κάποια στιγμή απλά θέλησαν.
Και φτάνουμε και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μου. Είμαι σε σχέση εδώ και 2 χρόνια με έναν εξαιρετικό άνδρα 7 χρόνια πιο μεγάλο από εμένα. Εκείνος θέλει ένα παιδί. Όχι άμεσα, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον το θέλει. Του έχω πει ότι κι εγώ δεν είμαι αρνητική, αλλά πρέπει πρώτα να σταθεροποιηθώ επαγγελματικά και να περάσουμε και κάποια χρόνια συγκατοικώντας, μιας και δεν μένουμε ακόμα μαζί. Εκείνος είναι απόλυτα σύμφωνος με αυτό το πλάνο. Ωστόσο, σκέφτομαι μήπως τελικά ροκανίσω τον χρόνο του, αλλά και τον δικό μου, και μετά από 4-5 χρόνια που θα τεθεί το θέμα στην πράξη, συνειδητοποιήσω ότι δεν θέλω παιδί. Μπορεί να το παρασκέφτομαι το θέμα και να παθαίνω γρύλο. Ξέρω ότι σε τόσα χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει άπειρα πράγματα. Βλέπω όμως εδω ερωτήσεις γυναικών που βρέθηκαν στη θέση του συντρόφου μου, δηλαδή ξεκίνησαν σχέση σε πλαίσιο “είμαστε καλά και στο μέλλον θα το δούμε για παιδί” και τα χρόνια πέρασαν κι εκείνοι υπεκφεύγουν ή απλά δήλωσαν ξεκάθαρα ότι δεν θέλουν. Φοβάμαι ότι, εφόσον εκείνος είναι ξεκάθαρος με το όραμά του κι εγώ δεν είμαι σίγουρη, μήπως θα ήταν καλύτερο να τον αφήσω να βρει κι εκείνος κάποια που θέλει παιδιά κι εγώ να βρω κάποιον πιο κοντά στη δική μου θέση επί του θέματος. Από την άλλη, τον αγαπάω πολύ και ταιριάζουμε και μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου στο μέλλον μαζί του και δεν θέλω να τον χάσω.

Δεν είναι δική σου δουλειά να αποφασίσεις τι είναι καλύτερα γι’αυτόν. Δεν είναι ανήλικος.

Η δική σου δουλειά είναι να είσαι ξεκάθαρη και σίγουρη ότι έχει καταλάβει τη θέση σου, γιατί με το «δεν είμαι αρνητική» ο άλλος δεν καταλαβαίνει αυτό που λες εδώ με πολλά λόγια. Ακόμα και αν το πεις όπως εδώ, με πολλά λόγια, πάλι το πιθανότερο είναι να καταλάβει αυτό που θέλει, που είναι ότι θα θελήσεις αργότερα.

Το «δεν είμαι σίγουρη αν θα θελήσω» ΕΙΝΑΙ ξεκάθαρο. Είναι αυτό που αισθάνεσαι τώρα. Μα κι αυτός αυτό που αισθάνεται τώρα λέει. Πώς ξέρουμε δηλαδή ότι αυτός δεν θα αλλάξει γνώμη σε πέντε χρόνια;

8

4

Error happened.