Είμαι 35 ετών, γυναίκα, ανύπαντρη και χωρίς παιδιά. Που δε θέλω γάμο και παιδιά κ που κάθε ημέρα παλεύω να δώσω αξία στον εαυτό μου και να διεκδικήσω ισότιμη αντιμετώπιση από τους άλλους γι αυτήν μου την απόφαση.
Από την οικογένεια που έχει μια κόρη που ακόμα δε ξέρει τι να κάνει στη ζωή της (επειδή δε θέλω παιδιά γάμους κλπ), από τις παντρεμενες φίλες μάνες οι οποίες μου λένε ότι είμαι τεμπελα κ διαλέγω την εύκολη ζωή και φυσικά από την κοινωνία που κάθε ημέρα που περνάει νιώθω ότι είμαι υπολογη για τις αποφάσεις και τις επιλογές μου!

Και ξέρετε κάτι; Κουράστηκα! Δε μπορώ άλλο να με θεωρούν όλα αυτά. Δε μπορώ να παραπονεθω για κάτι, αμέσως η καραμέλα “κ που να είχες παιδιά”, “ναι αλλά εσύ δεν έχεις άντρα και παιδιά”, “κουράζεσαι; χαχαχα όταν κάνεις παιδιά τι θα κάνεις;”

Έχω σταματήσει τις κοινωνικές επαφές γι αυτό το λόγο, ο, τι συμβαίνει στο σπίτι μου στη δουλειά μου δε τα μοιράζομαι με κανέναν τα κρατάω μέσα μου, ο, τι κι αν πω, ο, τι κι αν κάνω θα έρθουν και θα μου χτυπήσουν την αδυναμία μου και ναι έχω πιστέψει όλα αυτά που λένε.
Ότι είμαι τεμπελα, αναποφασιστη, τα θέλω όλα εύκολα, δεν έχω υπομονή, μου αρέσει να κοιμάμαι, είμαι κοντά στα 40 κ δεν έχω κάνει τίποτα αξιόλογο…

Κ η δουλειά μου είναι λάθος. Γιατί είναι ασταθής, γιατί έχω επιλέξει να είμαι digital nomad κ αυτό δε θα μου εξασφαλίσει κάτι για να κανω κάτι μετά. (αυτήν την ατάκα την ακούω από τα 20). Κι όσο εξελίσσομαι στη δουλειά μου και όσο πιο πολύ αφιερωνομαι αυτό το μετά, πάει όλο και πιο μετά.
Κ κουράστηκα… Κουράστηκα να κάνω λάθος επιλογές, να κατακρινομαι από αυτό και κάθε ημέρα να παλεύω μόνη μου. Να με θαυμάζω μόνη μου. Να με φροντίζω μόνη μου.

Και η ερώτηση μου είναι η εξής. Πως αντιμετωπιζεται όλο αυτό; Έχετε κι εσείς παρόμοια εμπειρία; Ανυπομονώ να δω το live για το βιβλίο Μητέρα μηδέν παιδιών. Πολύ καλή σκέψη κ βοηθητική για όλες εμάς.

Αν κάποια από εσάς έχει παρόμοια εμπειρία και θέλει να τη μοιραστεί, ας μου γράψει εδώ στα σχόλια. Πραγματικά είστε το φως μου και ευχαριστώ τη κοινότητα που υπάρχει! Είστε η μοναδική μου παρέα πλέον

Εμείς ευχαριστούμε που είσαι στην παρέα μας, και σε στηρίζουμε ακριβώς όπως είσαι.

Είναι πολύ πολύ δύσκολο να κολυμπάς ενάντια στο ρεύμα. Πολύ πολύ δύσκολο, πολύ μοναχικό, και φυσικά, όσο και να θαυμάζεις τον εαυτό σου για τη δύναμή του, σε κουράζει. Σε εξαντλεί σιγά σιγά. Κάποια στιγμή θα χρειαστείς ένα στήριγμα.

Μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας ότι δεν είσαι μόνη και ότι η μόνη λύση είναι βέβαια ο ψυχολόγος, βοηθάει πάντα, αλλά η λύση επίσης είναι να βρεις αποφασιστικά και συντεταγμένα τη φούσκα σου, την οικογένεια που θα επιλέξεις, τους πολύτιμους ανθρώπους που θα κολυμπήσουν μαζί σου ανάποδα ή θα σου προσφέρουν μια βάρκα για να ξεκουράζεσαι πού και πού.

Και υπάρχουν αυτοί. Πολλές γυναίκες είναι εδώ μέσα, διαβάζουν, σχολιάζουν, ζουν τη ζωή τους έξω από το τρίπτυχο Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια. Πολλές είναι κι εκεί έξω. Και πολλές δεν ζουν έτσι αλλά μπορούν να γίνουν φίλες σου ουσιαστικά επειδή δεν έκαναν παιδιά για να αποδείξουν πόσο καλές είναι στην αυτοθυσία, αλλά επειδή βασικά, το ήθελαν, και καταλαβαίνουν απολύτως όσες δεν θέλουν (και γιατί δεν θέλουν).

Για την κοινωνία δεν μπορώ να σου πω κάτι, πέρα του ότι τέτοιες γυναίκες πάντα υπήρχαν, πάντα τρόμαζαν τους γύρω τους, και πάντα γινόταν προσπάθειες να τις υποτάξουν. Παλιότερα τις έβαζαν σε τρελοκομεία ειδικά για ανυπόταχτες, σε μοναστήρια, ή απλώς τις σκότωναν για να ξεμπερδεύουν. Πιο παλιά τις έκαιγαν πρώτα και μετά έβρισκαν τα δήθεν εγκλήματα που είχαν κάνει. Είσαι αδερφή και απόγονος όλων αυτών των γυναικών που θυσιάστηκαν για μπορούμε σήμερα να ζούμε αρκετά και να έχουμε δικαίωμα να γράφουμε για τις αποφάσεις μας δημόσια.

Οι μάνες παντρεμένες που σου λένε ότι είσαι άχρηστη επειδή διάλεξες τον εύκολο δρόμο δεν είναι φίλες σου, μην τις αποκαλείς έτσι. Τον εύκολο δρόμο τον διάλεξαν οι ίδιες. Ήθελαν τα κοινωνικά παράσημα, τα πήραν, και τώρα ανακάλυψαν ότι είναι εκατό πλαστικές μούντζες. Σε πιέζουν να τις πάρεις κι εσύ για να μη νιώθουν τόσο κορόιδα.

27

58

3

3

Error happened.