καλημέρα Λένα! το site είναι πολλών ταχυτήτων και σίγουρα θα σκίσει. Μακάρι να μαζευόμαστε όλο και περισσότερες. Και περισσότεροι βεβαίως βεβαίως! Έχω διαβάσει από εσένα ότι η προσαρμοστικότητα είναι πολύ σπουδαίο χαρακτηριστικό. Και η ευελιξία. Όσο μεγαλώνω το νιώθω όλο και περισσότερο. Ό,τι σχεδιάζω δεν μου έρχεται όπως το σχεδιάζω και καταλαβαίνω ότι κολλάω στον επαναπροσδιορισμό. Πιστεύω έχω λίγη φαντασία σαν άτομο και τέρμα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, δεν εξηγείται αλλιώς (χωρίς καν να είμαι δημόσιος υπάλληλος). Βλέπω κόσμο αλλάζει χώρες, καριέρες τα πάντα και εγώ πενθώ που δε μου ήρθαν όπως περίμενα. Να σταματήσω να κάνω σχέδια; Να αφεθώ στη ζωή που έχει φαντασία και πλάκα;

Το παιδί που μεγάλωσε με κουτάκια

Όταν δεν έχουμε ένα χαρακτηριστικό, νομίζουμε ότι οι άλλοι που το έχουν δεν το έχουν δουλέψει.

Δεν είναι έτσι, φυσικά. Όλοι δυσκολεύονται στις αλλαγές. Η προσαρμοστικότητα δεν είναι να μην ζορίζεσαι καθόλου, αλλά να αντιμετωπίζεις το ζόρι και να μη μένεις στο πένθος. Πρόβλημα έχεις – αν έχεις – μόνο αν επιμένεις υπερβολικά στα σχέδια και οι αναποδιές σε καθηλώνουν σε σημείο να μην μπορείς να προχωρήσεις καθόλου. Οπότε ούτε να σταματήσεις να κάνεις σχέδια πρέπει, ούτε να αφεθείς τελείως πρέπει. Να εκτιμάς το ρίσκο πρέπει και να είσαι έτοιμη για αναποδιές πρέπει, και όταν έρθουν, να μην πελαγώνεις και μην θρηνείς σε σημείο ακινησίας.

Επίσης, είναι οκ να μην θέλεις να αλλάζεις χώρες, καριέρες και τα πάντα. Άλλο η προσαρμοστικότητα και άλλο η ανάγκη για συνεχείς αλλαγές. Το πρώτο είναι αναγκαίο γιατί οι ανατροπές είναι αναπόφευκτες, το δεύτερο όχι – το δεύτερο είναι απλώς ζήτημα χαρακτήρα.

15

4

Error happened.