Χθες συνελήφθη η Ρούλα Πισπιρίγκου για τη δολοφονία της μιας (τουλάχιστον) κόρης της. Και αρχίζω και διαβάζω αναρτήσεις σχετικά με γυναίκες που προσπαθούν με εξωσωματικές ενώ αυτή έκανε με ευκολία 3 παιδιά και τα σκότωσε (π.χ. της ηθοποιού Μάρινας Ασλάνογλου που γράφει «Έκανα τρεις εξωσωματικές για να κάνω τον γιο μου! Πόσες γυναίκες έχουμε βασανιστεί για να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδάκι! Και πόσες προσπαθούν ακόμα… Και αυτή η μάνα σκότωσε τα τρία της παιδιά…») και εκνευρίζομαι. Δηλαδή αν όλες οι γυναίκες κάνανε με ευκολία παιδιά το έγκλημα θα ήταν λιγότερο φρικιαστικό; Ή οι γυναίκες που δεν έχουν επιχειρήσει να μείνουν έγκυες δεν μπορούν να αντιληφθούν τη φρικαλεότητα; Γιατί πρέπει να γίνεται σύγκριση; Πρέπει να αναδειχτεί η ανωτερότητα και το μεγαλείο των γυναικών που προσπαθούν με εξωσωματικές για να φανεί πόσο τέρας είναι η Ρούλα;
Δε θέλω να μειώσω την προσπάθεια των γυναικών που ταλαιπωρούνται με εξωσωματικές (σε καμία περίπτωση!) αλλά για μένα είναι εκτός θέματος. Αν είναι έτσι να αρχίσει να μιλάει και κάθε μάνα που έχασε το παιδί της από διάφορες ασθένειες με τη λογική ότι η Ρούλα προκαλούσε προβλήματα υγείας ενώ τα παιδιά της ήταν υγιέστατα.

«Οι γυναίκες που κάνουν εξωσωματικές» είναι πασπαρτού, βγάζουν την πιστωτική Μητρότητας και οι ίδιες μερικές φορές, αλλά και βγαίνει εκ μέρους τους σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και σε σύγκριση με την έκτρωση. Και ναι, είναι άσχετο, είναι εκτός θέματος, και προκαλεί μια σύγκριση που δεν πρέπει να γίνεται. Δεν πρέπει γιατί έτσι υπονοείται ότι το να κάνεις παιδί είναι πάντα κάτι καλό και άξιο και αξιοσέβαστο για όλες, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα μας: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Δεν είναι. Είναι προσωπική επιλογή και κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα στην προσωπική της ευτυχία, όπως και δικαίωμα να την αναζητήσει με τους όρους της, αλλά η απόκτηση παιδιού ΔΕΝ ταυτίζεται με ευτυχία και επιτυχία.

Η φρικαλεότητα μιας δολοφονίας εν ψυχρώ από μια μητέρα προς το παιδί της δεν χρειάζεται αντιστάθμιση από κάτι άλλο για να τονιστεί, ούτε έχουν ανάγκη θεοποίησης οι γυναίκες που κάνουν εξωσωματικές, σα να είναι οι εξωσωματικές κάτι τρομερά αφύσικο που προκαλεί φοβερά προβλήματα αλλά είναι μια ιερή θυσία (και δεν είναι τυχαίο που οι συντηρητικοί κύκλοι είναι που πιστεύουν όλα αυτά για τους καρκίνους και τα φάρμακα που επιβαρύνουν και κολοκύθια τούμπανα. Δεν είναι κάτι ασήμαντο, όπως κάθε ιατρική επέμβαση/παρέμβαση, αλλά δεν είναι και επικίνδυνο, όπως το παρουσιάζουν μερικοί εκ του πονηρού, για να κάνουν επίκληση στο συναίσθημα περί «μητρικής θυσίας»). Αυτό είναι που κάνει τις γυναίκες – και τους άντρες – να θεωρούν ότι η μητρότητα είναι κάτι τόσο υπερβατικό που τις καθιστά ιδιοκτήτριες των παιδιών τους, κι αυτό δίνει άλλοθι σε γυναίκες να είναι κακοποιητικές στα παιδιά τους. Η κακοποίηση παιδιών δεν είναι κάτι σπάνιο, όσο κι αν πέφτουμε με τόση μανία από τα σύννεφα κάθε μα κάθε φορά που το ακούμε λες και το ακούμε πρώτη φορά στη ζωή μας. «Μα πώς γίνεται να κάνει η μάνα κάτι τέτοιο», ε, να που γίνεται όλη την ώρα όμως, παντού γύρω μας. Πότε θα το δούμε ως γεγονός;

32

5

Error happened.