Θέλω διηγηθώ κάτι που έγινε και με παραξένεψε αρκετά. Όταν ήμουν φοιτήτρια είχα γνωρίσει μέσω κοινής παρέας μια κοπέλα που μου ειχε φανεί συμπαθής και είχαμε βγει κάποιες φορές μέσω εκείνης της παρέας. Σε κάποια φάση εγώ ξέκοψα απο εκείνη την παρέα, οπότε χαθήκαμε με την συγκεκριμένη από την άποψη ότι είχαμε να βρεθούμε καιρό, ωστόσο ακολουθιόμασταν σε social media.

Πριν από περίπου δυο χρόνια άρχισε να απαντάει σε stories μου στο instagram και να πιάνουμε κουβέντα για διάφορα θέματα, ωσπου μια μέρα μου πρότεινε να πάμε για καφέ. Οπότε και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Αυτά έγιναν μεταξύ πρώτης και 2ης καραντίνας. Όταν ήρθε η 2η καραντίνα, καθώς μένουμε και σε μακρινές περιοχές, εκείνη εξαφανίστηκε. Δεν πρότεινε ποτέ κάποια βόλτα ή περίπατο, παρότι έμαθα αργότερα οτι κατέβαινε συχνά στο κέντρο της Αθήνας, στο οποίο μένω κοντά. Είχαμε κρατήσει μια χαλαρή επαφή με μηνύματα, εγώ περνουσα και μια άσχημη φάση τότε λογω μιας κακοποιητικής σχέσης που είχα, οπότε η στάση της (το οτι δεν ανοιγόταν ιδιαίτερα), με έκανε να μην νιώθω άνετα να μιλήσω για τα οσα περνούσα τότε.

Τελειώνει η καραντίνα, υποτίθεται τόσο καιρό δεν βρισκομασταν γιατί φοβόταν να αλλάξει δήμο, και μου πρότεινει να βρεθούμε απο κοντά. Τότε μου λέει πως όλο αυτό το καιρό είχε σχέση, πως κατέβαινε συχνά κέντρο όπου έμενε εκεινος για τον δει και πως δεν μου έλεγε κάτι για την σχέση της γιατί ήθελε να δει πως θα πάει και να μην τη γρουσουζέψει, γιατί στο παρελθόν είχε μια τοξική σχέση που την είχε επηρεάσει. Αυτό δεν μου πολυαρεσε γιατί μου έδειξε έλλειψη εμπιστοσύνης χωρίς λόγο, απο την άλλη έχω καεί κι εγώ από σχέσεις, οπότε λέω δεν ξέρεις πως αντιδρά ο καθένας. Ωστόσο πειραχτηκα που τόσο καιρό δεν βρισκόμασταν με την δικαιολογία ότι φοβόταν να αλλάξει δήμους, ενώ έκανε ολόκληρο ταξίδι για να βρεθεί με το αγόρι της αλλά και για να πάει για ψώνια στην Ερμού με την κολλητή της οταν είχαν ανοίξει για λίγο τα μαγαζιά στην καραντίνα.

Ενώ λοιπόν στην πρώτη έξοδο μετά απο καιρό μου παρουσίαζε πως είχε μια τέλεια σχέση, τις επόμενες φορές που βρεθήκαμε μου περιέγραψε πολύ άσχημα περιστατικά, όπου ο τύπος έβγαλε πολύ σεξισμό απέναντι της και γενικά φαινόταν πως ήταν σε κακοποιητική σχέση. Παράλληλα είχε τσακωθεί και με την κολλητή της, καθώς δεν την υποστήριζε σε όλο αυτό που περνούσε και είχαν γίνει και κάποια άλλα μεταξύ τους. Εγώ σε όλη αυτή την ιστορία προσπάθησα να την στηρίξω αλλά παράλληλα να μην προσπαθώ να της πω τι να κάνει (πχ. χώρισε άμεσα), γιατί με αυτό τον τρόπο θα την έκανα να μπει σε μια άμυνα και να αισθανθεί ακόμα χειρότερα. Της είπα ποιά κομμάτια της συμπεριφοράς του δεν θεωρώ σωστά (αφού με ρώτησε η ίδια την γνώμη μου) και απο εκεί και πέρα θα πρέπει να δει πως νιώθει η ίδια μέσα της και να ζυγίσει τι της προσφέρει αυτή η σχέση. Μάλιστα μου είχε πει πως με ευχαριστεί που την ακούω και την στηρίζω σε όλο αυτό χωρίς να γνωριζόμαστε καλά. Βγήκαμε άλλες 2 φορές και μετά εξαφανίστηκε! Της πρότεινα εξόδους και έβρισκε δικαιολογίες, μου είχε πει μια φορά πως δεν έχει λεφτά για να βγούμε για ένα καφέ (ενώ έχει καλή οικονομική κατάσταση) και της είπα δεν πείραζει, θα σε κεράσω εγώ, γιατί ήθελα να την δω. Δεν μου απάντησε ποτέ στο μήνυμα! Σε κάποια φάση στα τέλη του καλοκαιριού, κι ενώ έχουμε να βρεθούμε 2 μήνες πλέον, της στέλνω ενα μήνυμα να δω τι κανει. Μου είπε τα νέα της συνοπτικά και τότε της είπα “καιρό έχουμε να τα πούμε, πάμε καμιά βόλτα μες την εβδομάδα?”. Εκείνη μου απάντησε πως το ξέρει πως χάθηκε αλλά δεν εχει λεφτά τελευταία για εξόδους, επίσης ούτε όρεξη με όλα αυτά που γίνονται με τον κορωνοϊό και την έχουν ρίξει ψυχολογικά. Το θεώρησα τέρμα δικαιολογία, ειδικά το πρώτο, καθώς μόλις είχε γυρίσει απο ακριβές διακοπές και ψώνιζε γενικα 200 ευρώ ρούχα το μήνα. Οκ δεν το σχολίασα προφανώς, της είπα οταν νιώσει καλύτερα να μου στείλει. Πέρασαν μερικοί μήνες, δεν έστειλε ούτε ένα “τι κάνεις”, κι εγώ ξενέρωσα με την όλη στάση και την έσβησα απο τα social, καθώς θεώρησα πως δεν είχε νόημα να την κρατάω άλλο. Οχι οτι μου είχε κάνει κάτι, αλλά δεν ήθελα να κρατάω ένα άτομο που είχαμε μηδενική αλληλεπίδραση και που θεωρώ πως δεν ταιριάζαμε στον τρόπο που επικοινωνούσαμε, με την έννοια οτι εκείνη κλεινόταν πολύ στον εαυτό της και εξαφανιζόταν για μήνες.

Βγαίνω πριν λίγες μέρες για καφέ με μια κοινή γνωστή μας, και μου αναφέρει πως το τελευταίο διάστημα είχε τύχει να μιλήσει κάποιες φορές με αυτή την κοπέλα. Της είπε λοιπόν πως σε μια δύσκολη φάση που πέρασε με το αγόρι της οι φίλες της, αλλά και εγώ που έκανα τότε παρέα μαζί της, απομακρυνθήκαμε! Και λέω, τι??! Απο που κι ως που απομακρύνθηκα, εγω σχεδόν την παρακαλούσα να βρεθούμε και με απεφεύγε, της είχα ανοιχτεί για πολύ προσωπικά μου ζητήματα και ήμουν εκεί για να ακούσω όλους τους προβληματισμούς της. Ήθελε να κρατήσει αποστάσεις και μετά απομακρύνθηκε τελείως με δική της επιλογή, οπότε θεωρώ άδικο αυτό που λέει μόνο και μόνο επειδή δεν έκατσα να την περιμένω stand by για μήνες μέχρι να θυμηθεί να μου μιλήσει. Στην τελική θα μπορούσε τόσο καιρό να μου εχει στείλει ένα μήνυμα αν ήθελε να διατηρήσει επαφή. Εσένα πως σου φαίνεται όλο αυτό? Τι διαφορετικό θα μπορούσα να κάνω για να την στηρίξω?

Λες ότι ήσουν σε κακοποιητική σχέση. Θα περίμενε κανείς ότι θα ήσουν σε θέση να καταλάβεις περισσότερα από αυτά που κατάλαβες.

Ένα χαρακτηριστικό της κακοποιητικής σχέσης είναι ότι ο κακοποιητής απομονώνει το θύμα από το περιβάλλον του για να μπορεί να το ελέγχει περισσότερο, για να μην έχει το θύμα να στραφεί πουθενά, για να επιβεβαιώσει το θύμα ότι δεν αξίζει τίποτα, και να πιστέψει ότι δεν έχει πουθενά να πάει. Συνήθως τα καταφέρνουν μια χαρά, εντυπωσιακά καλά, όλοι αυτοί που κακοποιούν. Και αυτός τα κατάφερε μια χαρά, όπως βλέπω. Όταν εμφανίστηκες εσύ, ήδη είχε απομακρυνθεί η κολλητή της.

Οι δικαιολογίες που σου έλεγε ήταν προφανώς η επιρροή αυτού του ανθρώπου. Εγώ αυτό καταλαβαίνω, και δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο για να καταλάβει κανείς. Μπορούσες να τη στηρίξεις, στηρίζοντάς τη, δηλαδή κάνοντας αυτό που λες «stand by» μέχρι να είναι σε θέση να σου μιλήσει. Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όταν μια γυναίκα, μια φίλη μας, είναι σε κακοποιητική σχέση, να της πούμε ότι όταν θέλει, μέρα ή νύχτα, μπορεί να έρθει να μας βρει και ότι θα την βοηθήσουμε. Αυτό είναι το παν.

Θα έλεγα γενικότερα ότι όταν ένας άνθρωπος μας φαίνεται ότι βρίσκει δικαιολογίες για να μην βγει μαζί μας, δεν χρειάζεται να το παίρνουμε τόσο προσωπικά, γιατί ο κόσμος δεν στρέφεται γύρω από εμάς. Μπορεί να μην είμαστε ειδικά εμείς ο λόγος που δεν θέλει να βγει. Μπορεί να περνάει δύσκολα, ή να είναι ντάουν, μπορεί να κάνει μεταμόσχευση μαλλιών ρε παιδί μου. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τόσο γκράντε κινήσεις όπως «σβήνω από τα σόσιαλ» λες και είμαστε η μεγάλη Αικατερίνη. Ειδικά όμως στην ιστορία που περιγράφεις, στη θέση σου όχι μόνο δεν θα θύμωνα, αλλά θα ανησυχούσα. Πολύ.

26

1

Error happened.