Αγαπητότατη Λένα, ελπίζω να σε βρίσκει η ερώτησή μου γερή κι ευτυχισμένη, σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει (είναι πάρα πολλά)!
Θα ήθελα τη γνώμη τη δική σου και των σχολιαστριών στο εξής: είναι υγιές που θέλω να βρω έναν άνθρωπο για να κράξω λιγο; Ή ακούγεται σαν κάτι ανώριμο που θα έπρεπε να έχω ξεπεράσει; Σε γενικες γραμμες θα με χαρακτήριζες ούτε μίζερη ούτε εκνευριστικά αισιόδοξη, οπότε κατά καιρούς όταν συνέβαινε κάτι για το οποίο ήθελα κάπου “να τα πω”, είχα μια παρέα με την οποία θα μπορούσα να τα πω, να γελάσουμε, να πούνε κι αυτές τα δικά τους κλπ. Έχουν περάσει χρόνια όμως, έχω αλλάξει χώρα, με τις πολύ καρδιακές φίλες βρισκόμαστε ελαχιστες φορες το χρόνο και μιλάμε με βιντεοκληση κατόπιν ραντεβού (ανάμεσα σε πάνες, προθεσμίες και μήτινγκ) οπότε δεν το’χω να χαραμίσω ένα τέταρτο για να χώσω πχ για το πόσο υπερμοσχάρα είναι η τάδε συνάδελφος, έχουμε πολύ σημαντικότερα πράγματα να πούμε. Έχω καλές φίλες και στη χώρα που μένω αλλά και μ’αυτες λόγω πανδημίας, προγραμμάτων και κουλτούρας, κυρίως με συχνά μηνύματα τα λέμε παρά αυτοπροσώπως (το καλό το ranting δεν γίνεται με πληκτρολόγηση, κουράζομαι. Και φοβάμαι ότι τις κουράζω κιόλας, δεν τις έχω όσο θάρρος όσο έχω φίλες εικοσαετίας). Με την ψυχολόγο μου έχουμε πει μερικά πράγματα αλλά έχουμε πάρα πολλά φλέγοντα, οκ καμιά φορά θα κράξω λίγο και είναι πολύ ανακουφιστικό, αλλά δεν είναι για χόρταση, δεν χρειάζομαι κάποια ανάλυση. Οπότε έχω καταλήξει να έχω κάποια πράγματα που με ενοχλούν/σοκάρουν με σχετική περιοδικότητα και συνέπεια, τα οποία τελικά δεν τα ξέρει κανείς, και παρ’όλο που είναι χαζά και ξέρω γιατί συμβαίνουν (συνήθως η απάντηση είναι “διότι ο Χ είναι μια αγενέστατη κουράδα”), με πειράζει που δεν τα λέω! Προσπάθησα να τα πω σε μια φίλη που βρεθήκαμε στις διακοπές για λίγο και δεν πήγε καθόλου καλά: συνήθως μιλάμε για αρκετά πιο βαθυστόχαστα προβλήματα και δεν μπορούσε να περάσουμε σε ελαφρύ mode με τίποτε. Με άλλες φίλες διακρίνω μια αμηχανία, σαν να μην καταλαβαίνουν τι περιμένω να ακούσω. (Σε περίπτωση που δεν είναι σαφές, αυτό που περιμένω ν’ακούσω είναι “πωωω ρε φίλε, αν είναι δυνατόν”. Άντε και κανα χιουμοριστικό σχόλιο. Ό,τι λέω κι εγώ δηλαδή όταν μου μεταφέρουν αντίστοιχα πράγματα). Μήπως κάνω λάθος; Μήπως το venting out είναι μια ανωριμη λειτουργία που πρέπει να ξεπερναμε μετά τα είκοσι; Μήπως είναι πολύ συνηθισμένο οι ενήλικες άνω των 35 να μην έχουν την καθημερινή κολλητοπαρέα με την οποία υπάρχει η άνεση χρόνου να πουν και καμιά μπούρδα, κι απλως όλοι οι υπόλοιποι έχουν ξεπεράσει αυτήν την ανάγκη κι εγώ κάνω σαν έφηβη; Είναι περιττό το ranting? Είναι λόγω των προαναφερθέντων θεμάτων που μου λείπει εμένα προσωπικά;

Πέπε

Νομίζω ότι το έχεις εντοπίσει, είναι σημαντικό αλλά χρειάζεται χρόνος για να έχεις το περιθώριο να φτάσεις εκεί, και μια σχετική οικειότητα με τον άλλον. Είναι συνηθισμένο, υποθέτω, ναι, γιατί ο ελεύθερος χρόνος μειώνεται όσο μεγαλώνεις. Αν σε παρηγορεί, σχηματίζεται μια καμπύλη, και όσο περνούν τα χρόνια, αν πάνε όλα καλά, θα επιστρέψεις στο σημείο που ήσουν νέα, και θα έχεις πάλι πολύ χρόνο, αλλά αυτή τη φορά με απείρως περισσότερους λόγους για rants. Αν κρατήσεις τις φίλες σου, θα τα ξαναπείτε τότε, και δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται τώρα.

Το δύσκολο είναι να κρατήσεις το χιούμορ σου, βέβαια, γιατί αν αφαιρέσεις το χιούμορ από το rant, σου μένει η γκρίνια.

4

5

10

4

7

2

Error happened.