Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, διαβάζω διάφορα ποστς σχετικά με την φεμινιστική διάσταση του θέματος, άλλα πιο δυναμικά που κατηγορούν τους λευκούς cis άνδρες ως εξουσιομανείς και άλλα πιο γλυκανάλατα που συνδέουν τη γυναίκα με την ειρήνη.

Από τη μία θα ήθελα να δω περισσότερες γυναίκες σε κυβερνητικές θέσεις και κατανοώ απόλυτα τη σύνδεση τοξικής αρρενωπότητας με την επίδειξη εξουσίας μέσω επεκτατικών και μη πολέμων. Από την άλλη ο συσχετισμός μού φαίνεται αρκετά απλοϊκός για διάφορους λόγους, όπως, για παράδειγμα, το ότι μια χαρά υπάρχουν εξουσιομανείς γυναίκες πολιτικοί και ότι, γενικά, δεν είναι το κοινωνικό φύλο ο μοναδικός παράγοντας που διαμορφώνει τους ανθρώπους.

Βέβαια, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι και οι γυναίκες πολιτικοί που κάνουν κατάχρηση εξουσίας εξακολουθούν να ζουν σε μία ανδροκρατούμενη πολιτική σφαίρα και αυτό σίγουρα επηρεάζει τις αποφάσεις τους. Όπως επίσης δεν μπορώ να θεωρήσω άσχετο ζήτημα την θέση των γυναικών σε καιρούς πολέμου και τον διαχωρισμό της από αυτή των ανδρών (από τη θέση στο στρατό μέχρι τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες και φυσικά τα εμετικά σχόλια για τις Ουκρανές μετανάστριες).

Άρα τελικά τείνω προς το ότι καλώς εκφράζονται αυτά τα έμφυλα ζητήματα, αλλά ίσως να χρειάζονται μεγαλύτερη ανάλυση για να έχουν και αξία. Ειδικά τα ποστς για τις γυναίκες που θα φέρουν την ειρήνη με κάνουν να νιώθω σαν αγγελάκι. Και γενικά ρε παιδί μου, να την πατάξουμε την τοξική αρρενωπότητα αλλά όχι προσθέτοντας έξτρα συναισθηματικό βάρος στις γυναίκες να είναι ενάρετες και ειρηνοποιές.

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω την άποψή σου.

Οι γυναίκες δεν είναι ενάρετες ούτε άγιες, αλλά όσο ζουν στον κόσμο που ζουν, και για όσο ζουν, μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους χωρίς άμεση επιθετικότητα. Έχουν μάθει να «κρατάνε ισορροπίες», έχουν μάθει να μην είναι «υπερβολικές» και πολλά άλλα που είμαι σίγουρη ότι ξέρεις πολύ καλά. Οι γυναίκες παίρνουν λιγότερα ρίσκα όταν περιλαμβάνονται κι άλλοι άνθρωποι, όταν προκύπτει διένεξη το πρώτο τους μέλημα είναι να τη λύσουν και όχι να φανεί ότι έχουν δίκιο ή να μείνουν στην ιστορία με τις τρομερές τους ατάκες. Δεν εκφράζουν θυμό και αγανάκτηση με επιθετικό τρόπο. Για όλους αυτούς τους λόγους, αν με έναν μαγικό τρόπο η Ρωσία αποκτούσε γυναίκα ηγέτιδα, πιθανόν να μην γινόταν πόλεμος, κι εγώ επίσης πιστεύω ότι δεν θα γινόταν. Αυτό δεν είναι απόδειξη καλύτερης ποιότητας χαρακτήρα, ούτε δείχνει περισσότερη αγάπη για την ειρήνη, είναι κοινωνική επιταγή, είναι κοινωνική διαμόρφωση, και καμία δεν ξεφεύγει, είναι αδύνατον να ξεφύγει και να μην επηρεαστεί. Ναι, εξαιρέσεις θα υπάρχουν, αλλά η εξουσιομανής, που λες, δεν θα υποστήριζε απαραίτητα πόλεμο αυτής της μορφής. Μιλάω καθαρά για τον τρόπο διαχείρισης προβλημάτων, και για τίποτε άλλο.

Αν βλέπεις τον συσχετισμό της τοξικής αρρενωπότητας και των πολέμων, δεν γίνεται να μην δέχεσαι ότι οι γυναίκες θα το διαχειριζόταν διαφορετικά το θέμα, αφού δεν μπορούν να την ασκήσουν. Τι να κάνουμε, το ένα φέρνει το άλλο.

15

4

1

Error happened.