Γεια σας! Θελω εδω και πολυ καιρο να κανω αυτο το ποστ. Γραφω-σβηνω,σκεφτομαι.. Νομιζω πως τωρα ηρθε η ώρα… Θα ηθελα πολυ να ακουσω τη γνωμη σου Λενα…Για την ακριβεια θα ημουν ευγνωμων.

Στα 25 μου ξεκινησα μια σχεση μ’ έναν ανδρα 13 χρονια μεγαλυτερο μου. Απο την αρχη ειχαμε ξεκαθαρισει πως θελουμε μια σχεση αποκλειστικη την οποια να προχωρήσουμε σοβαρα (εαν ταιριαζαν οι πεποιθησεις μας), καθως κι οι δυο συμφωνούσαμε οτι δεν ψάχναμε για ξεπετα. Συζητουσαμε πολυ για το τι ειναι αυτα που ζηταμε απο τη σχεση που χτιζαμε, για το τι δεχόμαστε και τι οχι. Ερωτευτηκαμε και αγαπηθηκαμε (θελω να πιστευω). Στις συζητησεις που καναμε (πιστευα οτι υπηρχε ειλικρινεια) δε διαφωνουσαμε. Η γραμμη σκεψης ηταν κοινη. Φυσικα και ορισμενες φορες υπήρχαν χαζο-καυγαδακια, αλλα παλι ειχαμε το καλο να μην αφηνουμε το πρόβλημα να διαιωνιζεται αλλα να το λυνουμε (τουλαχιστον ετσι λεγαμε στα λογια ενω στην πραξη το εφαρμοζα κυρίως εγω). Προσπαθουσα πολυ να γινεται συζητηση και να μην υπαρχουν φωνές. Εκεινος πιο εκρηκτικος, σηκωνε τον τονο της φωνης του, μιλουσε ασχημα/εβριζε και πολλες φορες μαλιστα εφερνε ξανα στην επιφανεια κατι “λυμενο” (κατι δηλαδη που ειχε συζητηθει και ειχε μεινει στο παρελθόν κατ’εμέ οπως εβρισκα λογικο). Παντα μετα απο αυτη τη συμπεριφορα ζητουσε συγγνωμη εξηγωντας μου πως “οταν μαλωνουμε δεν ειναι ο εαυτος του”. Το δεχομουν και καθε φορα του εξηγουσα πως ουτε οι φωνες βοηθουν ουτε το να σκαλιζει πραγματα που περασαν.

Πανω στα 2 χρονια του ειπα οτι θελω να μεινουμε μαζι. Για την ακριβεια του ειπα οτι θεωρω πως αυτο το βημα πρεπει να γινει για να παμε παρακατω αλλιως η στασιμοτητα αυτη θα οδηγησει καποια στιγμη στη ληξη της σχεσης. Ειχα κουραστει να μην μπορω να τον δω οποτε θελω, να μην μπορουμε να κατσουμε στο τελος της ημερας με τις πυτζαμες μας, να τρεχουμε με το αμαξι απο δω κι απο κει για να μεινουμε οι δυο μας ή να φευγουμε απο το νησι για να κοιμηθουμε αγκαλια. Και οι δυο μέναμε στα πατρικα μας με γονεις (μενουμε σε μικρο νησι). Ποτε δεν κρυψαμε τη σχεση μας, μια χαρα φανερα κυκλοφορουσαμε ομως δεν ειχαμε που να μεινουμε. Δεν είχαμε τον προσωπικο μας χώρο, να δουμε μια ταινια, να φαμε παρεα. Για να βρεθουμε επρεπε να βγουμε για καφε,φαγητο,βόλτα ή να μαζευτουμε σε σπιτι φιλων. Στο πατρικο του δεν ειχα παει ποτε ουτε εκεινος ειχε ερθει στο δικο μου.

Η συζητηση αυτη ηταν η αρχη των προβληματων (νομιζω). Του πηρε 3 μηνες, κι ενω συζητησε πρωτα με τριτους, για να με πιασει και να μου πει “ναι, εχεις δικιο. Το θελω κι εγω”. Αυτους τους 3 μηνες εγω δεν ειχα αναφερει ξανα κατι, του εδωσα χρονο να σκεφτει. Μου εξηγησε πως ολα θα αλλαξουν. Εγω πιστευα ολα οσα ελεγε φυσικα. Κοινοι μας φίλοι μαλιστα μεσα σ αυτον τον τελευταιο χρονο μας εκαναν προταση να γινουν κουμπαροι μας και δεχτηκαμε με χαρα.

Οταν πια κλεισαμε 3 χρονια σχεσης χωρισαμε. Απομακρυνθηκαμε απο μια χαζομαρα που μας έκανε να κρατησουμε μουτρα ο ένας στον αλλον.Δουλευε στη θαλασσα και περιμενα 10ωρες να με παρει ενα τηλεφωνο ανησυχωντας εγω μην εγινε κατι. Ειχαμε μιλησει το πρωι και μου εκλεισε το τηλεφωνο αποτομα λέγοντας οτι εχει δυστροπους πελάτες κι οτι με παιρνει σε 10 λεπτα. Τα 10 λεπτα εγιναν 10 ωρες. Κι η απάντησή του οταν του ειπα πως ανησύχησα ηταν “ας μ επαιρνες αν ανησυχησες”. Εν τω μεταξυ στη δουλεια του ποτε δεν τον ενοχλουσα και το ηξερε. Μ επαιρνε οταν μπορούσε, αλλα παντα επαιρνε 2-3 τηλεφωνα. Κι αν δε μ εβρισκε γκρινιαζε κιολας. Προσωπικα εκεινη την περιοδο ειχα πολλα που με ζοριζαν (επαγγελματικα κ οικογενειακά) συν τη στενοχωρια μου που περιμενα κατι περισσοτερο απο τη σχεση μας που δεν ερχοταν ποτε. Εκεινος το κράτησε μανιατικο σ εμενα. Δεν ειχε κατι αλλο περα απ αυτο.

Περασε ενας μηνας με αραιη επικοινωνια ωσπου μου ανακοινωνει πως η υπερηλικη μαμα του (με την οποια μενει) μαλλον εχει καρκινο. Στενοχωρηθηκα απίστευτα που δε μου ειχε πει κατι πιο πριν. Εκεινος αναθαρεψε βλεποντας με να επικοινωνω πιο συχνα και να ενδιαφερομαι και μου ειπε οτι μ αγαπαει κι ολα θα φτιαξουν. Φυσικα κι εγω τον αγαπουσα, του το είπα και δεν αφησα καμια αμφιβολια για το αντιθετο. Ειχα ακουσει ομως κι απειρες φορες στο παρελθόν τη φραση “ολα θα φτιαξουν ” , οποτε για να μην ρθουμε σε ρηξη εκεινη την περίοδο που εκκρεμούσε το θέμα υγειας της μητέρας του εγω του ειπα “προτεραιοτητα εχει η μαμα σου”. Το θεωρησα λογικο να μην απαιτησω πραγματα για μας βλέποντάς τον να εχει χασει τη γη κατω απο τα ποδια του. Δεν ειχαμε ερωτικες επαφες μεν, ομως δεν τον εγκατελειψα.

Τον επαιρνα συνεχεια τηλεφωνο να δω τι γινεται, να μαθαινω πως τα πήγαινε η γυναικα. Του ζητουσα να βρισκομαστε. Του ειπα οτι ειμαι εδω για εκείνον σε ο,τι χρειαστει. Τον ειχε πάρει απο κατω. Απομακρυνοταν ορισμένες φορες, αλλες με αναζητουσε. Μου ελεγε ομως τα παντα με καθε λεπτομερεια όποτε μιλουσαμε. Σε 3 μηνες περιπου απ οταν ξεκινησε ολο αυτο παιρνει ελπιδοφόρα νεα απο τους γιατρους κι εγω επιτοπου παω να του κάνω συζητηση για μας. Μου το κόβει και για ενα μηνα δε βρισκομαστε καθολου. Του τυχαινει ενα ταξιδι στο εξωτερικο και πηγαινει παρολο που ωρύεται για τη βαρια κατασταση της μαμας του.(Εν τω μεταξυ η γυναικα δεν εχει κανει ουτε αγωγή,ουτε χημειοθεραπεία,ουτε ακτινοβολιες. Τιποτα. Ειναι μια χαρα μεχρι σημερα κι εκεινος εξακολουθει να πιστευει οτι η μαμα του εχει καρκίνο). Ηθελε να μιλαμε στο ταξιδι ομως εγω το αρνηθηκα.Αφου ηθελε να φυγει κι αφου ειχε αρνηθει τη συζητηση για εμας,ας επαιρνε τον χρονο του και θα τα λεγαμε οταν γυρνουσε. Γυρισε ομως αλλος άνθρωπος κι απο τοτε ξεκινα ο γολγοθας μου κυριολεκτικα.

Εν μια νυκτί,με την επιστροφη του απο το ταξιδι, αρχισε να ουρλιαζει και να με βριζει. Δε σηκωνε το τηλέφωνο, το έκλεινε στα μουτρα μου ή τσιριζε και μαλιστα μπροστα στους γονεις του αφου έμεναν μαζι. Αρχισε να μου λεει οτι “νομιζε” πως μ αγαπουσε κ πως ηταν ευτυχισμενος. Μου ειπε οτι τελικα δε θέλει οικογενεια και τον νοιαζουν μονο οι καυβλες του, τα ταξιδια κι οτι δε θελει το βαρος και τα προβλήματα μιας οικογένειας αλλα θελει να ξυπναει και να κοιμαται με τα 5 δικα του προβληματα και μονο. Μου ειπε οτι δεν τον καταλαβαινα, δε σεβομουν τα θελω του, οτι καταπιεζοταν και οτι ελεγε ναι γιατι δεν ακουγα το οχι.

Εγω παντα ειχα τη δουλεια μου, που την λατρεύω κι αφιερωνω πολυ χρονο. Δεν του ειπα ποτε να μην παει καπου. Αντιθετα, οσες φορες ημουν κουρασμένη και δεν ηθελα να βγω μου γκρινιαζε γιατι αν δεν εβγαινα δε θα βρισκομασταν. Του το δικαιολογουσα φυσικα και εβγαινα εν τελει γιατι οντως δε θα τον εβλεπα αφου δεν μεναμε μαζι. Οταν ηταν να βγει μονος με φιλους του παλι δεν ηθελα να παω στην αντροπανρεα και να ειμαι στα ποδια του, ομως μου έλεγε οτι αν δεν παω θα το ακυρωσει. Ηθελε να πηγαινω μαζί του και το ζηταγε μονος του και τις 3-4 φορες αυτα τα 3 χρονια που βγηκα μονη μου με φιλες είχαμε γκρίνιες του τυπου “με ξεχασες” , “τι εγω δε θα ερθω”, “αργησες”. Δε με ενοχλουσε ομως. Σκεφτόμουν οτι μ αγαπαει και του λειπω.

Ολη η αθλια συμπεριφορα (οι φωνες, οι βρισιες, τα οσα λεει το στομα του για τη σχεση που ειχαμε και για εμας) τα συνεχιζει μεχρι σημερα. 2 χρονια εχουμε που χωρίσαμε και συνεχιζει τα ιδια. Ολο αυτο το διάστημα εχω προσπαθησει πολυ να συζητησουμε, εχει κανει κι αυτος κινησεις. Τη μια μου λεει πως μ αγαπαει, πως δεν αντέχει χωρις εμενα, πως του επεσαν πολλα μαζεμενα και δεν ειναι ο εαυτος του και την αλλη ξαναρχιζει το ιδιο υποτιμητικο και κακοποιητικο φερσιμο προς το προσωπο μου. Τον αγαπησα σιγουρα αυτον τον ανθρωπο. Ονειρευτηκα το κοινο μας μελλον και τη δημιουργια οικογενειας. Δεν ηταν ετσι. Δεν ξερω εν τελει αν υποκρινοταν ή αν προσπαθουσε να μπει σε ενα ειδος σχεσης που τελικα δεν του ταιριαξε ποτε.

Σημερα εγω ειμαι 30 κι εκεινος 43. Ζει ακομα στο πατρικο του, μονο που πλεον ζει μονο η μητερα του (76 ετων). Εχασε τον μπαμπα του πολυ πρόσφατα (σε ηλικία 85 χρόνων). Προσπαθησα να του σταθω ακομα και στο πενθος του οπου παλι μια με ηθελε μια με εδιωχνε.

Δεν ξερω γιατι εχει κλειδωσει ετσι το κεφαλι μου. Ξερω πολυ καλα πως ποτε κι απο κανεναν δεν πρεπει να δεχομαστε καμια μορφη βιας. Ειμαι μορφωμενη, καλλιεργημενη, εχω αρχες, συναισθανομαι τους ανθρωπους γυρω μου και προσφερω απλοχερα ο,τι εχω και δεν εχω για να τους βοηθώ, ειμαι εξυπνη, ειμαι ομορφη, ειμαι νεα. Εκεινος δεν εχει σπουδασει, είναι πιο αγαρμπος στον λόγο και το φερσιμο του, εχει φτασει 43 και δεν εχει φυγει στιγμη απο το πατρικο του. Καθε του σχεση εληγε ετσι (αυτο μου χουν πει συγγενεις του κ φιλοι) και δεν έπαιρνε ποτε την αποφαση για συγκατοικηση/αναληψη ευθυνων.

Γιατι κολλησε ετσι το μυαλο μου; Γιατί προσπαθώ ενω βλεπω οτι οι φωνες και η σκληρη του γλωσσα δε μου ταιριάζουν; Δε θα μπορούσα σε καμία περιπτωση να φανταστώ τα παιδια μου
να μεγαλωνουν ετσι. Να ζουν σε ενα περιβαλλον οπου θα εχουν ένα προτυπο βιαιο. Ημουν τοσο τυφλη; Υπηρχαν σημαδια που δεν έβλεπα; Πιστεψα τοσο σ αυτον τον άνδρα που δηλωνε κατασταλαγμενος στα λογια (επαιρνα δεδομενη την ωριμοτητα λογω της ηλικιας του) και δεν έβλεπα οτι οι πράξεις δεν ερχονταν ποτε; Πως γινεται ενας ανδρας της ηλικιας του να λεει και να ξε-λεει καθε τρεις και λιγο οσον αφορά στα θελω του; Δεν έχει αρχες, ηθος, καποια “σταθερα” στη ζωη του; Γιατι προσπαθω και αυτοταπεινωνομαι ετσι; Γιατι χανω την αξιοπρεπεια μου; Με κοροιδευε οντως επι 3 χρονια οταν ελεγε πως ειμαι ο ανθρωπος του;

Αυτος φερεται οπως φερεται επειδη εγω δεχομαι τα παντα, σκυβω το κεφαλι και τα δικαιολογω ολα σκεπτομενη “δεν ηταν ετσι, περασε δυσκολα, ξεσπαει σ εμενα επειδη ειμαι το οικειο του προσωπο”. Βρισκει και τα κανει δηλαδή και θα συνεχιζει να τα κανει οσο το επιτρεπω και δικιο θα εχει.

Με εκτιμηση και σεβασμο

Αγαπητή φίλη, έχουν γραφτεί πάρα πολλά σχετικά με το γιατί γυναίκες μπαίνουν και παραμένουν σε κακοποιητικές σχέσεις.

Έχεις καταλάβει ότι είσαι/ήσουν σε κακοποιητική σχέση, σωστά;

Οι γυναίκες που μπλέκουν έτσι δεν είναι χαζές, αμόρφωτες, άσχημες, χωρίς ενδιαφέροντα.

Είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Όπως εσύ.

Αν θέλεις να μάθεις γιατί συνέβη σε σένα, και πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να το μάθεις, πρέπει να κάνεις θεραπεία, και είναι αυτό που πιστεύω ολόψυχα ότι πρέπει να κάνεις, άμεσα.

Από αυτά που γράφεις έχω να κάνω δυο παρατηρήσεις.

Πρώτο, πίστεψες όπως λες, ότι κάποιος είναι κατασταλαγμένος και ώριμος λόγω ηλικίας.

Αυτό ελπίζω να το κατέρριψες επιτέλους μέσα σου. Η ηλικία δεν προσθέτει σοφία. Οι άνθρωποι που είναι σοφοί σε μεγάλη ηλικία, ήταν σοφοί και όταν ήταν νέοι. Οι χαζοί, χαζοί παραμένουν, και οι κακοποιητικοί, επίσης.

Γιατί είναι κακοποιητικός αυτός ο άντρας μας είναι άγνωστο. Ο μόνος τρόπος για να διαπιστωθεί αυτό είναι να κάνει ο ίδιος θεραπεία. Δεν θα κερδίσεις αν του κάνεις εσύ δωρεάν και μάλιστα αμισθί και χωρίς εκπαίδευση.

Δεύτερη παρατήρηση είναι η υπερβολική πίστη που έδωσες και υποψιάζομαι ότι εξακολουθείς να δίνεις σε συζητήσεις, υποσχέσεις, διαβεβαιώσεις, δηλώσεις για το μέλλον. Έκανες μια σχέση που ήταν βασισμένη σε λόγια. Είπατε, είπατε, είπατε. Τι σημασία έχει τι είπατε; Εσύ έλεγες, αυτός συμφωνούσε. Επειδή «είπατε» ότι δεν είσαστε για ξεπέτες, υπογράψατε κάποιο συμβόλαιο; Κι αν το είχατε υπογράψει, δεν θα μπορούσε να το σπάσει;

Το «δεν διαφωνούμε» δεν σημαίνει «συμφωνούμε».

Οι κακοποιητικοί άντρες συμφωνούν σε όλα μέχρι να πέσουν οι άμυνες. Σημασία δεν έχει τι λες εσύ και με πόσα συμφωνεί ο άλλος αλλά τι κάνει όταν ζορίζουν τα πράγματα. Τότε φαίνεται ποιος είναι. Και από αυτά που βλέπω είχες αμέτρητα σημάδια.

Έχεις την πίστη, φοβάμαι, ότι αν τα κάνεις όλα σωστά, αν συζητήσεις, εξηγηθείς, είσαι εντάξει στις υποθέσεις σου, θα κάμψεις τις αντιστάσεις που βλέπεις και θα αποκτήσεις αυτό που θέλεις να έχεις.

Μας είναι πολύ γνώριμος αυτός ο τρόπος σκέψης. Είναι το «αν είσαι καλό κορίτσι και θέλεις σχέση, θα βρεις ένα καλό παιδί για να κάνεις» και το καλό παιδί θα είναι το παιδί που θα κάνεις σχέση μαζί του, επειδή θα υπάρχει αγάπη. Ε κι αν υπάρχουν μικροκαβγάδες, φυσικό είναι, όλα τα ζευγάρια έχουν καβγάδες.

Είναι η συνταγή της αποτυχίας και το γρηγορότερο εισιτήριο για κακοποιητική σχέση.

Αν σκέφτεσαι έτσι είσαι πάρα πολύ ευάλωτη γιατί θα βρίσκεις πάντα λύκους που θα συμφωνούν σε όλα για να πιστεύεις ότι πρέπει και να τους σταθείς από πάνω, γιατί είναι καλά παιδιά που υποφέρουν.

Για όλα αυτά, κάθε θεραπεία.

26

12

8

1

Error happened.