Λένα βοήθεια! Πλησιάζω τα 30 (αν και είμαι 28 ακόμα) και νιώθω ότι όλη αυτή η πίεση, όλο αυτό το αφήγημα για το πως θα έπρεπε να είμαι (με βάση το γεγονός ότι είμαι γυναίκα) άρχισε να με επηρεάζει πάρα πολύ. Σε αυτή την φάση, έχω τικ στα περισσότερα κουτάκια : έχω δουλειά, φίλους, γκόμενο. Παρόλα αυτά, πολλές φορές νιώθω ότι θα ήθελα να ρίξω μια κλωτσιά και στα 3, και να βρω το κουράγιο να ξεκινήσω από την αρχή (σχεδόν, ας μην γίνομαι δραματική). Και μια φωνή μέσα μου μου λέει «ναι αλλά μεγάλωσες τώρα. Τώρα έχουν μπει σε μια σειρά. Ρισκάρεις να μείνεις ρέστη αν τα αμφισβητήσεις και θα είσαι σε αντικειμενικά και υποκειμενικά δύσκολη και ντροπιαστική θέση μετά. Έπρεπε να ήσουν πιο αποφασιστική στα 23, να είχες φροντίσει καλύτερα για το σήμερα». Και ενώ ξέρω ότι είναι λάθος αυτή η φωνή, δεν το νιώθω. Την νιώθω σωστή. Μπορείς να με ξεμπλοκάρεις ή ζητάω πολλά;

Δεν μπορώ να σε ξεμπλοκάρω. Αν θέλεις να ξεμπλοκάρεις από το άγχος των τριάντα, ίσως να χρειάζεται να κάνεις θεραπεία για να ξεμπλοκάρεις τον εαυτό σου. Κανείς δεν μπορεί να σε ξεμπλοκάρει, μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.

Μπορώ να κάνω γενικά σχόλια, όπως είναι το εξής: εσένα σου αρέσει η ζωή σου όπως είναι; Αυτό έχει σημασία. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Δεν θα κερδίσεις κάτι αν πας κόντρα στο αφήγημα μόνο και μόνο για να πας κόντρα. Είναι οκ αν σου αρέσει το αφήγημα. Και δεν είναι υποχρεωτικό να κάνεις τσεκ όλα τα κουτάκια ή να γκρεμίσεις όλα τα κουτάκια. Μπορείς, ή μάλλον πρέπει, να δημιουργήσεις το δικό σου αφήγημα, προσαρμοσμένο στο δικό σου όραμα ευτυχίας, χωρίς να σε ενδιαφέρει το πρέπει και δεν πρέπει.

Αυτό είναι και το πιο δύσκολο από όλα, και ίσως το νόημα της ζωής, που είναι η αυτοπραγμάτωση. Δεν είναι κάτι που έρχεται πριν τα τριάντα, ούτε μετά τα τριάντα, δεν ολοκληρώνεται, είναι ένας στόχος που συνέχεια απομακρύνεται. Για την ώρα μάλλον δεν τον βλέπεις καν, λειτουργείς αντιδραστικά, ή έτσι φαίνεται. Πριν κλωτσήσεις οτιδήποτε, σκέψου: σου αρέσουν οι φίλοι σου; σου αρέσει η δουλειά σου; σου αρέσει ο γκόμενος; Πολύ; Λίγο; Δεν ξέρεις ακόμα; Δεν ζούμε σε ταινία, δεν χρειάζεται να ρισκάρεις τα πάντα, το έξυπνο είναι να παίρνεις τα ρίσκα που είναι περισσότερο να αποδώσουν, η ζωή δεν είναι σπριντ, όσο μικρή κι αν είναι, τόσο αργά περνάει ο χρόνος.

8

12

6

Error happened.