Πού μπαίνουν τα όρια ανάμεσα στο τι είναι αποκλειστικά προσωπικό μας και τι όχι; Εξηγούμαι: υποφέρω εδώ και κάποια χρόνια από μία ψυχική ασθένεια η οποία κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητα όχι μόνο τη δική μου αλλά και της οικογένειάς μου. Είναι δηλαδή κάτι που επηρεάζει και τις δικές τους ζωές και ως τέτοιο είναι κάτι που προκύπτει φυσιολογικά στις συζητήσεις με φίλους κλπ. Που μπαίνει το όριο; Ανάμεσα στο “είναι κάτι που επηρεάζει άμεσα τη ζωή μου και θέλω να μιλάω για αυτό στους δικούς μου ανθρώπους” και στο “είναι ένα προσωπικό δεδομένο κάποιου άλλου και δεν το μοιράζομαι χωρίς τη συναίνεσή του”;
Θα απαντήσω συγκεκριμένα για την περίπτωση της ψυχικής νόσου, που ξεχωρίζει από άλλες περιπτώσεις “μυστικών” στην οικογένεια ή άλλου τύπου ασθενειών, αν και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ιδιωτικότητα.
Οι ψυχικές νόσοι δυστυχώς φέρουν ακόμα μεγάλο στίγμα. Είμαστε μια κοινωνία που καταναλώνει βενζοδιαζεπίνες συνταγογραφούμενες από τον παθολόγο μας και τρομάζουμε στην ιδέα ότι κάποιος παίρνει αντικαταθλιπτικά. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι κάποιος με διπολική διαταραχή (για παράδειγμα) μπορεί να είναι λειτουργικός. Η ανακοίνωση μιας ψυχικής νόσου δημιουργεί μια τεράστια προκατάληψη προς το άτομο και επηρεάζει τη συμπεριφορά μας ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχουμε, σαν να είναι η κάθε περίπτωση είναι όμοια. “Έχω δει εγώ την τάδε ταινία και ξέρω πως είναι να είσαι αυτιστικός”, θα πει κάποιος, όταν για παράδειγμα το φάσμα λέγεται έτσι, επειδή ποικίλει τόσο σε χαρακτηριστικά και ποιότητα. Και ενώ τα χαρακτηριστικά μιας άλλης ψυχικής νόσου μπορεί να μην ποικίλουν τόσο, η διαχείριση του κάθε ξεχωριστού ατόμου, βάσει του περιβάλλοντος και του χαρακτήρα του διαφέρει σημαντικά, με αποτέλεσμα δύο άτομα με την ίδια ψυχική νόσο να έχουν πολύ διαφορετική εξέλιξη.
Νομίζω ότι η οικογένεια σου πρέπει να καταλάβει ότι η διαχείριση της κατάστασης σου είναι κάτι τόσο ευαίσθητο, που θα έπρεπε να το συζητούν μόνο με ειδικούς, καθώς το μοίρασμα με φίλους μπορεί να τους προσφέρει μια κάποια ανακούφιση, αλλά μπορεί να δυσχεραίνει τη μεταξύ σας σχέση, αλλά και την εξέλιξη σου. Όταν μοιράζονται ευαίσθητες πληροφορίες σχετικά με εσένα, στους φίλους τους, διαρρηγνύουν τη μεταξύ σας εμπιστοσύνη και σου στερούν κατά κάποιον τρόπο την ευκαιρία να αποδεχτείς εσύ και οι άλλοι κάτι διαφορετικό από αυτό που αναμένεται από τη νόσο σου.
Ως αντίλογο θα σου πω μόνο το εξής: Θα πάρει ίσως καιρό, αλλά κάποια στιγμή θα ήταν θετικό να αποδεχτείς τον εαυτό σου και τις δυσκολίες που φέρνει η ψυχική σου νόσος. Όταν εσύ είσαι σίγουρος/η για τον εαυτό σου, οι γνώμες των άλλων, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, θα σε ενδιαφέρουν λιγότερο.
13Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
