Ωραία. Είναι δύσκολη ερώτηση και μάλιστα δεν ξέρω ποιον ειδικό να διαλέξω. Είμαι πλέον στα 40. Όταν ήμουν 10 στα 11, ο αμέσως μεγαλύτερος αδερφός μου (έχω συνολικά 3) που με περνάει 3 χρόνια, μου ζητούσε να παίξουμε σεξουαλικά παιχνίδια, τα οποία έφτασαν ακόμα και σε προσπάθεια διείσδυσης του πέους, έστω πολύ άτσαλη και ανεπιτυχή. Εγώ από ένα σημείο και μετά δυσανασχετούσα κι εκείνος προσπάθησε να με απειλήσει 2-3 φορές αλλά εγώ δεν ξαναδέχτηκα. Τον φοβόμουνα για λίγο καιρό, μέχρι που ξεχάστηκε (;). Το πρόβλημα ήταν πως τους επόμενους μήνες μου ήρθε πρώτη φορά περίοδος κι ενώ ήταν φυσιολογικό να υπάρχουν ασταθείς κύκλοι (μετά την πρώτη φορά μου ξανάρθε πολλούς μήνες μετά) εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια από το φόβο μου πως ήμουν έγκυος. Ήταν σκέψεις και φόβοι που έκλεινα μέσα μου χωρίς να λέω πουθενά για 2 χρόνια τουλάχιστον. Οι γονείς μου ήταν μορφωμένοι με καριέρες στους κλάδους τους και μάλιστα είχαμε εγκυκλοπαίδεια σεξουαλικής αγωγής στο σπίτι. Ήταν παράλληλα φοβερά απόμακροι και αυστηροί, ενώ μια τραυματική εμπειρία της μαμάς μου από την ανάποδη (ο πατέρας της την έιχε κατηγορήσει ότι έχουν σχέση με τον αγαπημένο της αδερφό), με είχε αποτρέψει πολλαπλά από το να μιλήσω στον οποιονδήποτε για αυτό. Ο εν λόγω αδερφός μου, πέρασε δύσκολή εφηβεία με προβλήματα αλκοολισμού. Στα 15 μου ήμασταν πολύ κοντά και μάλιστα τώρα έχει παντρευτεί την τότε κολλητή μου. Τον εκτιμώ πολύ για αυτό που είναι τώρα. Το θέμα μου είναι ότι ποτέ δε μιλήσαμε για τότε και δεν υπάρχει το περιθώριο να το κάνουμε. Κάποιοι σύντροφοι που είχα μου είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό σε κάποιες ηλικίες. Οκ. Εμένα μου φαίνεται, ότι παρόλο που δεν φταίει εκείνος, υπέφερα πολύ από ένα άρρωστο οικογενειακό περιβάλλον που τα προκάλεσε όλα και πως μάλιστα τελικά εγώ έγινα το μαύρο πρόβατο, που απομακρύνθηκα και για άλλους λόγους από την οικογένεια, ενώ ο αδερφός μου αυτός χαίρει την άπειρη εκτίμηση και το θαυμασμό της μάνας μου, ενώ η ίδια εμένα με μισεί. Τι είναι τελικά το φυσιολογικό και πού ξεκινάει το Miss Violence?

Όντως δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι οι ευθύνες για το τραύμα που φέρεις δεν πρέπει να αποδοθούν σε ένα νεαρό έφηβο 13 ή 14 ετών, που μάλιστα δυσκολεύτηκε στην εφηβεία του, επομένως είναι δεδομένο ότι βίωνε και εκείνος μια τραυματική περίοδο. Οι ευθύνες είναι αποκλειστικά των γονέων, οι οποίοι ήταν απόμακροι, αυστηροί, αλλά και καθόλου προσεκτικοί στις πληροφορίες που μεταφέρουν στο οικογενειακό περιβάλλον (το να γνωρίζετε οικογενειακώς στην προεφηβεία και εφηβεία για την εμπειρία της μητέρας, ήταν ένα ξεκάθαρο λάθος), αν μη τι άλλο.

Αν ψάχνεις μέσα σου για το αν αυτό που συνέβη τότε ήταν κακοποίηση ή κάτι το φυσιολογικό, εδώ και εδώ μάλλον θα λύσεις τις απορίες σου.

Μου φαίνεται πως γενικά έχεις πάρα πολλά να διαχειριστείς που περισσότερο έχουν να κάνουν με ένα συναισθηματικά κακοποιητικό περιβάλλον στην οικογένεια, παρά με το συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο είναι απλώς ενδεικτικό μιας πολύ δύσκολης κατάστασης. Το λες και μόνη σου, πως υπέφερες πολύ από ένα άρρωστο οικογενειακό περιβάλλον. Μην περιμένεις να αναλάβουν εκείνοι ευθύνες για τα λάθη τους, με την ελπίδα πως αυτό θα λειτουργήσει θεραπευτικά. Ξεκίνησε θεραπεία με σκοπό να βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου και να σε φροντίσεις.

16

7

3

Error happened.