Είμαι γυναίκα 19 χρόνων και μόλις βγήκα από μια κακοποιητική σχέση μέσα στην οποία ο “σύντροφος” μου με βίαζε επανηλλειμενα, χωρίς να έχει χρησιμοποιήσει ποτέ σωματική βία, μόνο ψυχολογικό εκβιασμό (γκρίνιες σε σημείο που να μην αντεχεται, απειλές για χωρισμό και όλα τα σχετικά). Γενικα δεν δεχόταν ποτέ το όχι μου πάντα προσπαθούσε να με πείσει να κάνουμε σεξ και τα κατάφερνε,και εγώ ποναγα αλλά περίμενα να τελειώσει και οολα αυτά τα συνήθη ωραία. Όταν πρωτοσυνειδητοποιησα τι συνέβαινε όρμησα να το συζητήσω με τη θεραπεύτρια μου, η οποία να σημειωσω θεωρώ μου ταιριάζει πολύ και με πάει μπροστά η προσέγγιση της. Η αντιμετώπιση της όμως στο συγκεκριμένο θέμα με άφησε άφωνη. Εν όσο της περιέγραφα αναλυτικότατα την κατάσταση, με ρωταγε εάν είχε γίνει ποτέ βίαιος κατά τη διάρκεια του σεξ ή εκτος. Ε, είπα πως όχι, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι νιώθω απαίσια με όλα αυτά που εγιναν. Και τότε πήρε ένα γλυκό κατανοητικο ύφος και μου λέει “και σε πλήγωσαν τόσο πολύ αυτά ε?” Και κάπως έτσι κατάλαβα πως δεν καταλάβαινε τη σοβαρότητα της κατάστασης, και μάλλον στο μυαλό της δεν νοείται βιασμός χωρίς επιβολή με σωματική βία. Εγώ όμως έχω πάνω από ένα χρόνο να βάλω αντρικό μοριο στον κόλπο μου, μου έχει αφήσει τραύμα, νιώθω βιασμενη, δεν είμαι? (Ειλικρινά ρωτάω γιατί έχω μπερδευτεί αλήθεια, η συγκεκριμένη είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω απεριόριστα και λαμβάνω πολύ σοβαρά υπ όψιν μου τον τρόπο που βλέπει τις καταστάσεις) μήπως είμαι υπερβολική? Και δεύτερον, αν δεν είμαι, να αλλάξω θεραπεύτρια? Ή να της το συζητήσω? Θα ήθελα όμως να μην χρειαζόταν να το συζητήσω..δεν θα έπρεπε να είναι από μόνη της ενημερωμένη και ευαισθητοποιημένη? Συγγνώμη για το σεντονι
 
Λυπάμαι πάρα πολύ για ό,τι βίωσες σε τόσο μικρή ηλικία. Και λυπάμαι επίσης που ένας άνθρωπος που εμπιστεύεσαι νιώθεις πως δεν κατάφερε να κατανοήσει το εύρος των συναισθημάτων σου ή πως νιώθεις πως υπήρχε μια κακώς εννοούμενη συγκαταβατικότητα στον τρόπο που εκφράστηκε. Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν μαζί μου, αλλά όπως έχω ξαναπεί στο παρελθόν, καλύτερα πρώτα να συζητάμε, προτού εγκαταλείψουμε ένα ψυχοθεραπευτή που νιώθουμε μάλιστα ότι μας έχει βοηθήσει στο παρελθόν. Ο λόγος που το προτείνω είναι πως η θεραπεύτρια σου μπορεί να ήθελε να αφουγκραστεί αυτό που συνέβαινε, χωρίς να προβεί σε αποτροπιαστικές εκφράσεις, κάτι που μάλλον ήθελες εκείνη τη στιγμή να ακούσεις, ώστε να βεβαιωθείς ότι έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι. Σκέφτομαι από την περιγραφή σου, πως αυτό που σε πείραξε περισσότερο είναι πως μπήκες στη διαδικασία να σε αμφισβητήσεις, γιατί δεν δηλώθηκε ευθαρσώς από την ψυχολόγο σου πως έχεις δίκαιο να αισθάνεσαι έτσι. Και έχεις πράγματι δίκαιο να αισθάνεσαι έτσι (ή όπως αλλιώς και αν ένιωθες για όποιο γεγονός και αν είχε συμβεί). Η θεραπεία δεν είναι ένα δικαστήριο στο οποίο καταδικάζουμε κάποιον, δίνοντας σε κάποιον άλλον τον ρόλο του θύματος. Υπήρξες θύμα μιας κακοποιητικής συμπεριφοράς, ναι, ενός κατ’ εξακολούθηση βιασμού, που σε τραυμάτισε, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το τραύμα μέσα στη θεραπεία, από το να αποτροπιαστεί με το γεγονός. Αν στα αλήθεια νιώσεις πως η θεραπεύτρια σου δεν κατανοεί πως αυτό που συνέβη ήταν τραυματικό και πως ακριβώς το βιώνεις αυτή τη στιγμή στη ζωή σου, σαφώς και να εγκαταλείψεις τη θεραπεία.

14

Error happened.