Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι το οποίο δεν σκέφτομαι συχνά μεν αλλά όταν το σκέφτομαι με στενοχωρεί δε. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι εδώ και πολλά χρόνια. Δεν χώρισαν με τον πιο όμορφο τρόπο και έπρεπε να λύσουν τις διαφορές τους στα δικαστήρια επειδή δεν γινόταν αλλιώς. Η μητέρα μας ποτέ δεν ζήτησε να πάρουμε το μέρος της σε οτιδήποτε είχε να κάνει με την μεταξύ τους σχέση, όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον πατέρα μας ο οποίος μάλιστα πριν χωρίσουν μας έβαλε να ορκιστούμε ότι θα τον ακολουθήσουμε εγώ με τις αδερφές μου και θα πάμε να μείνουμε μαζί του. Εμεις τότε ως 8-9 χρονών κοριτσάκια δεν είχαμε καταλάβει ότι αν πήγαιναμε μαζί του δεν θα ήμασταν με την μαμά οπότε το κάναμε και μετά μας χτυπούσε συνέχεια ότι αθετήσαμε τον όρκο μας. Τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ εμείς μείναμε με την μαμά μας με την οποία πάντα είχαμε πολύ πιο στενή σχέση από ότι με τον μπαμπά μας και την υπεραγαπάμε. Μας έχει σταθεί σαν μητέρα και πατέρας μαζί και της είμαι ευγνώμων για όλες τις θυσίες που έκανε για μένα και τις αδερφές μου! Εκείνος έλειπε πάρα πολύ συχνά από το σπίτι και έχω πολύ λίγες αναμνήσεις μαζί του από όσο μέναμε όλοι μαζί διότι δεν ήταν ενεργός στην ανατροφή μας. Τέλος πάντων με απόφαση του δικαστηρίου έπρεπε να πηγαίνουμε να τον βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο η ανά δεύτερο δεν θυμάμαι ακριβώς. Η μαμά ποτέ δεν παρεμποδίσε την επικοινωνία μας και ίσα ίσα μας παρότρυνε να πηγαίνουμε να τον βλέπουμε παρά τα όσα ισχυρίζονταν εκείνος ότι δήθεν η μαμά έφταιγε που δεν πηγαίναμε πιο συχνά. Εκείνος κάθε φορά προσπαθούσε να πάρει πληροφορίες για την μητέρα μας σχετικά με την ζωή της, αν προχώρησε παρακάτω και όλο πετούσε υπονοούμενα. Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου αυτό και είχα φτάσει στο σημείο να μην θέλω να πηγαίνω να τον δω επειδή ήξερα ότι θα προσπαθήσει να με ψαρέψει. Επιπλέον επειδή οικονομικά είχαμε αρκετές δυσκολίες μάθαμε ότι δεν πλήρωνε την διατροφή που έπρεπε ισχυριζόμενος ότι δεν είχε χρήματα και ότι δεν του φτάνανε να ζήσει ένα άτομο μόνο του (σε δικό του σπίτι). Ο μισθός του δεν ήταν απλά καλός, αλλά φαντάζει όνειρο για πολλούς (πρέπει να ήταν γύρω στις 5000 χιλιάδες) συν τα σπίτια που νοίκιαζε. Νομίζω δεν χρειάζεται να περιγράψω πόσο δύσκολο ήταν για την μητέρα μας να μεγαλώσει 3 παιδιά με έναν μισθό 1200 ευρώ περίπου και χωρίς βοήθεια από την οικογένειά της. Εκτός από όλα αυτά ο πατέρας μας, ερχόταν στο σχολείο μας και σε άλλους δημόσιους χώρους (φροντιστήρια κλπ) και διατυμπάνιζε ότι ήταν χωρισμένος και αλλά τέτοια με αποτέλεσμα να μας κάνει πάντα ρεζίλι μη υπολογίζοντας ότι αυτά ήταν οικογενειακά θέματα που δεν αφορούσαν κανέναν αλλά και το αντίκτυπο που είχε όλο αυτό σε εμάς. Επίσης ερχόταν κάτω από το σπίτι μας και φώναζε να του ανοίξουμε και μας έκανε και πάλι ρεζίλι σε όλη την γειτονιά. Μέχρι και για το σχολείο που πήγαιναμε είχε παράπονα, ότι δεν ήταν καλό, ενώ εκείνος μας προόριζε να γίνουμε αγρότισσες στα χωράφια του, να μην σπουδάσουμε δηλαδή. Θυμάμαι να του ζητάω να μου πάρει κάτι απλό (κάτι παντόφλες με 20 ευρώ) και να μου αρνείται πάντα επειδή θεωρούσε ότι αν δεν το κάνει εκείνος θα αναγκαστεί να το κάνει η μαμά οπότε κατά κάποιον τρόπο έκανε κακό σε εκείνη. Προσπαθούσε να την εξαντλήσει οικονομικά όσο πιο πολύ μπορούσε χωρίς να σκέφτεται καν ότι αυτό είχε αρνητικές συνέπειες στα παιδιά του. Τα Σαββατοκύριακα που πήγαιναμε σπίτι του εκείνος πολλές φορές μας άφηνε με την γιαγιά σπίτι και έβγαινε έξω με τους φίλους του. Έχω σίγουρα και κάποιες καλές αναμνήσεις μαζί του αλλά το ζύγι γέρνει με διαφορά προς τις κακές. Αυτά που αναφέρω είναι μόνο λίγα από αυτά που έχει κάνει και πάλι όχι τα χειρότερα. Κόψαμε τελείως επικοινωνία τα τελευταία 9 χρόνια (εγώ είμαι 23 τώρα). Δεν μπορώ να του συγχωρήσω με τίποτα ότι έχει κάνει και σε μένα με τις αδερφές μου αλλά και στην μητέρα μου. Αποποιήθηκε όλες τις ευθύνες της ανατροφής και θέλει να είναι κοντά μας τώρα που είμαστε σχετικά τακτοποιημένες και πέρασαν τα πιο δύσκολα. Έχει γενικά μια περίεργη αντίληψη του τι θα πει αγάπη και μπορεί να αγαπάει κάποιον αλλά με τον δικό του τρόπο ο οποίος είναι τέτοιος που δεν τον θέλω. Καμία φορά σκέφτομαι όμως ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο πατέρας μου και ότι αν παραδείγματος χάριν τον συναντήσω στον δρόμο μπορεί να μην τον αναγνωρίσω. Επίσης όταν βλέπω φωτογραφίες του νιώθω σαν να μην έχω κανένα δέσιμο μαζί του, σαν να βλέπω φωτογραφίες ενός ξένου. Αυτό σίγουρα με πληγώνει αλλά είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει αφού με την συμπεριφορά του και με τις επιλογές του φτασαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Θα ήθελα πολύ να έχω έναν πατέρα και μακάρι να ήταν διαφορετικός και να μην χρησιμοποιούσε τα παιδιά του ώστε να προσπαθήσει να εκδικηθεί την μητέρα μας. Από εκείνον το μόνο που άκουγα οταν τον ρωτούσα διάφορα πράγματα που αφορούσαν την οικογένειά μας ήταν κάτι αμπελοφιλοσοφίες και κάτι αλήθειες που θα μάθαινα δήθεν όταν μεγαλώσω κάτι που δεν συνέβει φυσικά ποτέ. Εγώ το μόνο που ήθελα ηταν να έχω έναν πατέρα που θα ήταν εκεί για μένα και τις αδερφές μου και θα μας στήριζε σαν κόρες του και τίποτα άλλο αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να το κάνει. Τώρα που σου γράφω μου βγαίνει πίκρα και ένα μεγάλο γιατί… σκέφτομαι ότι θα γεράσει κάποια στιγμή η ότι θα πεθάνει και δεν θα το μάθω η αν το μάθω δεν θα του έχω μιλήσει για καμία 30ετια. Και σε αυτή την σκέψη τρομάζω κάπως. Ακόμα και αν σκεφτόμουν να βρισκόμασταν κάποια στιγμή φοβάμαι για την αντίδραση του και στο τι πράξεις θα έφτανε για να εκδικηθεί την μητέρα μας (οσο τρελό και αν ακούγεται, μπορεί να μην είναι έτσι αλλά εγώ το έχω σκεφτεί και αυτό). Θα ήθελα να κάνω ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον συγχωρήσω, απλά ήθελα να ρωτήσω γιατί νιώθω έτσι στην ιδέα ότι μπορεί να φύγει κάποια στιγμή και να μην του έχω μιλήσει για τόσο καιρό. Μια μεγάλη συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο και ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!!!

Η συγχώρεση ενός ανεπαρκή ή κακοποιητικού γονέα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι ένα ταξίδι που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει κανείς να διανύσει με σκοπό να βρει ο ίδιος προσωπική γαλήνη και ηρεμία. Συνοπτικά θα έλεγα ότι χρειάζεται να αποδεχτεί κανείς τον χαρακτήρα του γονέα του, να κατανοήσει αν είναι δυνατόν τους λόγους που τον έκαναν να συμπεριφερθεί έτσι, να επικεντρωθεί στα θετικά χαρακτηριστικά και στις ωραίες αναμνήσεις, αν υπάρχουν και να απαλλαχθεί από τις προσδοκίες που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν- αν μπορούσαν να ικανοποιηθούν, θα είχε συμβεί ήδη.

Στην πορεία του να κατανοήσει κανείς ένα τέτοιο γονέα, σίγουρα δημιουργούνται οι ανάγκες να μάθει κανείς τον γονέα του περισσότερο, να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα βγάλει νόημα. Η πραγματικότητα είναι όμως πως πολλές φορές οι συμπεριφορές παραμένουν ένα μεγάλο μυστήριο και οι προσδοκίες του παιδιού ματαιώνονται με συνέπεια, έως και τον θάνατο του γονέα.

Δεν είναι καθόλου παράξενο πως παρά τον θυμό που νιώθεις για τον πατέρα σου, έχεις ακόμα σκέψεις για το τι θα γίνει αν θα πεθάνει, πως θα περάσει μια ζωή έτσι χωρίς να τον γνωρίσεις. Οι γονείς είναι πρόσωπα που συμβολίζουν την προέλευση μας στη ζωή και εξηγούν τον χαρακτήρα μας σήμερα. Ακόμα και άνθρωποι με “τακτοποιημένες” ζωές νιώθουν συχνά πως κάτι υπολείπεται, όταν ο ένας γονέας του (ή και οι δύο) ήταν ανεπαρκής ή κακοποιητικός.

12

5

1

1

Error happened.