Γεια σου Λένα καπετανισσα! Καλή αρχή! Είμαι 35 χρόνων και δουλεύω σα μηχανικός εδώ και 10 χρόνια σε μυστηριώδη χώρα της Βόρειας Ευρώπης (με τουλίπες). Έχω αλλάξει 3 δουλειές και πάω για την τεταρτη. Πάντα σε διάστημα 2-3 χρόνων κάτι με χαλάει και φεύγω. Την μια ήταν ο μάνατζερ που δεν κλικαραμε, την άλλη η πολιτική της εταιρείας και το ότι ένιωθα ότι δεν εκτιμούσα την δουλειά μου. Διαβάζω για job mobility και μάλλον θετικό είναι αλλά πραγματικά δεν μπορώ να αποκοπώ από την νοοτροπία θεσούλα δουλίτσα μονιμότητα κλπ κλπ. Το κάνω δηλαδή αλλά το κάνω με πολλές αμφιβολίες και καμία φορά τύψεις. Περιττό να πω ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον στην Ελλάδα δήμους ξενίζει πολύ και με θεωρούν-μαντέψτε- υπερβολική. Η δουλειά μου δεν είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα μου, δεν με ενδιαφέρει να κάνω μεγάλη καριέρα, να γινω μάνατζερ κλπ, με ενδιαφέρει βασικά να περνάω καλά και να εξελίσσομαι σαν άνθρωπος. Η ερώτηση μου είναι: κάνω καλά μου βλέπω την δουλειά μου όχι απλά βιοποριστικά και έχω παραπάνω απαιτήσεις για αναγνώριση και εξέλιξη ή με έχει παραμυθιάσει ο καπιταλισμός;

Γεια σου και σένα! Ευχαριστούμε!

Η νοοτροπία «δουλίτσα μονιμότητα» ανήκει οριστικά σε περασμένες δεκαετίες. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με τους γονείς σου, η πραγματικότητα δείχνει ότι αυτό δεν υπάρχει πια, είναι πολύ πέρα από ζήτημα άποψης πλέον. Αυτό που θεωρούν επιτυχία οι γονείς σου, που είναι η μονιμότητα – με πάση θυσία – δεν μπορεί να είναι στόχος ακόμα και αν η μονιμότητα σου αρέσει. Αυτό ισχύει εν μέρει στην Ελλάδα (υπάρχουν εξαιρέσεις) αλλά είναι σχεδόν αδύνατο όταν έχεις αποφασίσει να δουλεύεις ως υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, για μην πω εντελώς αδύνατο και φανώ απόλυτη.

Ο λόγος που σε πιέζουν για τη μονιμότητα, φυσικά, δεν είναι γιατί έτσι πιστεύουν ότι έτσι θα βρεις την προσωπική σου ευτυχία. Δεν επιμένουν στη μονιμότητα για να είσαι ελεύθερη να πηγαίνεις ταξίδια πχ, ή να αφοσιωθείς στο χόμπι σου που είναι η αναρρίχηση ή να ψάχνεις μανιτάρια στο δάσος. Η μονιμότητα είναι ιδιαίτερα απαραίτητη για τις γυναίκες για να μπορούν να κάνουν «οικογένεια», που σημαίνει, να αφήσουν πίσω τους προσωπικούς στόχους και να αρχίσουν να υπηρετούν άλλους. Η μονιμότητα υπονοεί επαγγελματική μετριότητα, που είναι επιθυμητή, εξ ου και το υποκοριστικό «δουλίτσα», «θεσούλα», όπως το περιγράφεις κι εσύ άλλωστε. Η προσπάθεια σου, η επιθυμία σου, ακόμα και η απόπειρά σου να περνάς καλά στη δουλειά, υπονομεύεται από σένα την ίδια που σπεύδεις να μας πεις ότι ο λόγος που έχεις απαιτήσεις από τον χώρο που δουλεύεις δεν είναι ότι θέλεις να κάνεις καριέρα. Σα να είναι κακό να θέλεις να κάνεις καριέρα.

Καταλήγουμε πάλι στο εξής: όταν μια γυναίκα κάνει κάτι για να περάσει καλά Η ΙΔΙΑ, μόνο η ίδια, χωρίς να εξυπηρετεί συμφέροντα παιδιού, συζύγου ή γονέα, ακόμα και όταν κάνει για να περάσει καλά Η ΙΔΙΑ, χωρίς να σκέφτεται ότι την ώρα που κάνει αυτό το διασκεδαστικό θα έπρεπε να κάνει κάτι καθόλου διασκεδαστικό, ώστε αργότερα να έχει κάποιον να εξυπηρετεί, όπως είναι ο άντρας και τα μελλοντικά ανύπαρκτα παιδιά της, έχει τύψεις. Έχεις τύψεις που κοιτάς την πάρτη σου, ενώ θα έπρεπε να κάνεις κάτι πολύ δυσάρεστο για να μπορείς αργότερα να ζεις ακόμη πιο δυσάρεστα, εξυπηρετώντας άλλους. Η ανάγκη σου να έχεις ποιότητα στη ζωή σου χαρακτηρίζεται «υπερβολή». Δεν σου το λένε, γιατί ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι νιώθουν. Απαγορεύεται να φροντίζεις τον εαυτό σου, φίλη μας. Πρέπει κάθε σου κίνηση να αποδεικνύει ότι σκέφτεσαι πρώτα τους άλλους και ό,τι κάνεις δεν είναι για δική σου ευχαρίστηση.

Παράλληλα, όμως, πιθανόν για όλους τους παραπάνω λόγους να μην ξέρεις πώς να διεκδικήσεις την επαγγελματική σου ευχαρίστηση. Είναι άλλο το να ψάχνεις ολοκλήρωση μόνο μέσα από τη δουλειά, και άλλο να θεωρείς προαπαιτούμενο να βρίσκεσαι σε σωστό επαγγελματικό περιβάλλον. Ο καπιταλισμός λέει ότι αν δεν ολοκληρώνεσαι από τη δουλειά σου είναι επειδή εσύ φταις, και όχι επειδή το σύστημα είναι βασισμένο στην αδικία. Ο καπιταλισμός δεν παραδέχεται ότι υπάρχουν δουλειές άχαρες από τη φύση τους που αποκλείουν κάθε ευχαρίστηση, ή ότι το εργασιακό σύστημα ευνοεί τους λίγους και καταπιέζει τα πλήθη, λέει ότι εσύ φταις που δεν τα κατάφερες να ξεφύγεις.

Εσύ είσαι από τους τυχερούς του καπιταλισμού που μπορούν να επιλέξουν περιβάλλον, και δεν σου το λέω για να νιώσεις άσχημα, δεν φταις. Έχεις δικαίωμα και υποχρέωση να επιβραβεύσεις το κατάλληλο περιβάλλον εργασίας και να απορρίψεις σθεναρά κάποιο ακατάλληλο, έτσι μόνο δημιουργείς καλύτερες προϋποθέσεις για τους επόμενους.

Αλλά αναρωτιέμαι, έχεις μάθει τι σημαίνει «κατάλληλο εργασιακό περιβάλλον;» τι εννοείς «δεν κλικάραμε»; Είναι ανάγκη να κλικάρεις ως άνθρωπος με τον μάνατζερ; Επαγγελματικά, είχατε τους ίδιους στόχους; Όταν λες «πολιτική της εταιρίας» τι να εννοείς; «Δεν αναγνωριζόταν η δουλειά μου», δηλαδή, δεν έπαιρνες τα χρήματα που ήθελες, δεν σου έδιναν την εξουσία που αντιστοιχεί στη θέση σου; Γιατί έτσι αναγνωρίζεται η δουλειά σου σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, όχι με τα λόγια.

Λες ότι έχεις απαιτήσεις για αναγνώριση και εξέλιξη ως άνθρωπος, και θα ήθελα να αναρωτηθείς αν είσαι σε θέση να το περιορίσεις αυτό στα επαγγελματικά πλαίσια, γιατί οι γυναίκες μερικές φορές όταν λένε τέτοια εννοούν να τους λένε συχνά μπράβο οι ανώτεροι και να κάνουν προσωπικές σχέσεις με τους συνεργάτες τους. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο χρειάζεται στη δουλειά.

1

Error happened.