Που λέτε. 

Θυμάστε φαντάζομαι τα ολάνθιστα μαντάτα που λάβαμε τα έτη 2020 και 2021. 

Περιληπτικά, ζήσαμε μια εξοντωτική αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, πέρασε χάρη σε τρομερές πιέσεις και χωρίς καμία προετοιμασία ο νόμος για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που δένει ολότελα μια γυναίκα με τον κακοποιητή της, ζήσαμε την τροποποίηση του άρθρου 228 του ΚΠολΔικ βάσει του οποίου πλέον έχουμε αποδεχθεί ότι θα γίνεται “κοινωνική έρευνα για την αξιολόγηση του θύματος”, 11 χρονο κορίτσι υποχρεούται να βλέπει τον πατέρα της σύμφωνα με δικαστική απόφαση ενώ δηλώνει ότι την κακοποιεί σεξουαλικά επειδή δέχεται το δικαστήριο ότι η μητέρα την επηρέαζει και τη στρέφει εναντίον του, μάθαμε με αριθμούς και εμπειρίες, χάρη στην Action Aid, ότι 9/10 γυναίκες έχουν κακοποιηθεί στην εργασία τους και 1 στις 5 έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικού εκβιασμού, μάθαμε από έρευνα στην οποία συμμετείχαν 1177 γυναίκες δικηγόροι ότι το 32% των γυναικών δικηγόρων έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και, φυσικά, λόγω πανδημίας, οι γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο μιλούν για το ότι νιώθουν πως τα δικαιώματα τους επέστρεψαν στο 1950 αφού βρέθηκαν προ της προσδοκίας ν’αναλάβουν τα πάντα στο σπίτι, από δουλειές και μαγείρεμα μέχρι τη φροντίδα των παιδιών.

Αυτά με μια ανάσα, με μια δεύτερη θα είχαμε άλλα τόσα αλλά δεν είναι της παρούσης. 

Ενώ αυτά είναι τα δεδομένα μας, η επίθεση κατά των γυναικών συνεχίζεται αναμενόμενα, έμμεσα και τσαχπινιάρικα. Η είδηση είναι “μισός μισθός για τους γονείς που νοσούν τα παιδιά τους από κοροναϊό” αλλά ξέρουμε να τη μεταφράσουμε, δεν ξέρουμε; Σε πόσες οικογένειες θα πάει η μαμά στη δουλειά και θα μείνει ο μπαμπάς στο σπίτι με το παιδί; 

Την στιγμή που το ρεύμα αυξάνεται κατά 22%, τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες έχουν μείνει άνεργες ή έχουν δει σημαντική μείωση στα εισοδήματά τους λόγω κλεισίματος της αγοράς, αποφασίζεται ότι: 

“Οι γονείς εργαζόμενοι, κατά διάρκεια άδειας παρ. 1 λόγω των τέκνων τους, λαμβάνουν πενήντα τοις εκατό (50%) των αποδοχών τους, κατά τις τρεις (3) πρώτες ημέρες καταβάλλεται από εργοδότη και τέταρτη (4η) ημέρα από Ηλεκτρονικό Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασψάλισης”. 

Δηλαδή. Οι “γονείς” στο νόμο, οι μάνες στη ζωή, που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα θα πάρουν 4ήμερη ή 5ήμερη άδεια για να φροντίσουν τα παιδιά που έχουν αρρωστήσει από τον ιό (τα ίδια παιδιά που πάνε σχολείο σε τάξεις που φτάνουν τα 30 άτομα και απαιτούν νόσηση των μισών συν ενός για να κλείσουν) και, κάνοντας τούτο, θα παίρνουν τον μισθό τους μειωμένο στο μισό για το διάστημα αυτών των ημερών. 

Είναι σαφές και καθαρό και διάφανο ότι αυτές οι ρυθμίσεις είναι στοχευμένες. 

Οι γυναίκες στην Ελλάδα δε ζουν απλώς χωρίς νομική προστασία.

Ζουν με ενσυνείδητη επίθεση απ’το νομοθετικό σώμα. Υπάρχει διάκριση βαθιά μεταξύ των δύο. 

Είναι σημαντικό κάθε γυναίκα να το καταλάβει αυτό. Να καταλάβει όλα τα πράγματα που κρύβονται πίσω από το “πάρε άδεια να φροντίσεις το άρρωστο παιδί σου ενώ θα πληρώσεις παραπάνω λεφτά στο ρεύμα”. 

Κρύβεται για παράδειγμα, μια βαθιά πεποίθηση ότι οι γυναίκες ανήκουν στο σπίτι και δεν έγινε κάτι να χάσουν λεφτά γιατί στην οικογένεια τα λεφτά τα φέρνει ο άντρας έτσι κι αλλιώς. Κρύβεται μια ολότελη έλλειψη ενδιαφέροντος για την κρισιμότητα της κατάστασης που έχει προκύψει με την πανδημία. Κρύβεται μια εκδικητικότητα, εμφανής στο νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας και στη μεταβολή του 228 ΚΠολΔικ. 

Οι νόμοι αυτοί, οι ρυθμίσεις αυτές είναι έμφυλο μίσος με δύσκολες λέξεις. 

Το ότι το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν είναι νομικό και γενικευμένο δεν σημαίνει ότι δε λένε “τράβα γ@μήσου”. Απλώς το λένε νομικά. 

Παρατηρώ κάθε μέρα το βαθμό λειτουργικού αναλφαβητισμού μεγάλης μερίδας ανθρώπων. 

Οι αντιδράσεις στο νομο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας ήταν σε μεγάλο βαθμό “τόσο κακό είναι να μένει ένα παιδί με τον μπαμπά του” ή “γιατί να μην εμπλακεί ο μπαμπάς στην ανατροφή του” δηλαδή, άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε, καμία σχέση με το διακύβευμα. 

Στις ενστάσεις των εκπαιδευτικών για το άνοιγμα των σχολείων, πολλές αντιδράσεις ήταν “θέλουν να κάθονται και τους τη χάλασε η Κεραμέως”, ξανά, καμία σχέση με το διακύβευμα. 

Τώρα, με τη μείωση του μισθού των άφυλων “γονιών” που θα μείνουν στο σπίτι, αναμένω σχόλια της μορφής “ε καλά τέσσερις μέρες είναι” ή “θα πληρώνει δηλαδή ο εργοδότης τσάμπα;”.  

Δεν υπάρχει ανθρωποκεντρική πολιτική χωρίς έμφυλη διάσταση. Το φύλο δεν είναι λεπτομέρεια, είναι ουσία, είναι βάση, είναι το μπετό πάνω στο οποίο χτίζονται οι κοινωνίες. 

Η φροντίδα των γυναικών στο σπίτι, το μεγάλωμα των παιδιών, το καθάρισμα της τουαλέτας, το μαγείρεμα, το καθάρισμα των τζαμιών, το στρώσιμο των κρεβατιών, το σιδέρωμα, το σφουγγάρισμα, το πλύσιμο των μπαλκονιών, η αγορά απορρυπαντικών, το πλύσιμο των ρούχων, το καθάρισμα του νεροχύτη, το πλύσιμο των πιάτων είναι η πιο βασική προϋπόθεση λειτουργίας κάθε οικονομίας, είναι το “αόρατο χέρι της αγοράς”. 

Είναι ορατότατο, απλώς η όραση των αντρών δεν φτάνει μέχρι εκεί. 

Μ’αυτή την υποτίμηση συντάσσεται αυτή η τροποποίηση.

Ο ιός σκοτώνει, τράβα δούλεψε ενώ νοσεί το παιδί σου ή χάσε λεφτά άμα το φροντίσεις. Αυτό είναι το διακύβευμα. 

Στην υγειά μας. 

17

10

Error happened.