Φαντάσου μια κοπέλα 17 χρονών, σε σχέση με ένα καλό, φωτεινό αγόρι που της χαρίζει απλόχερα αγάπη και στοργή. Τον εμπιστεύεται, τον αγαπάει, “τώρα είναι η ώρα” σκέφτεται, να μοιραστώ αυτό το μεγάλο, ωραίο μυστικό του έρωτα. Ανυπομονεί και αγχώνεται για τη μεγάλη στιγμή, εκείνη την αδήριτα σημαντική, την -περί ης πολύς λόγος γίνεται-πρώτη φορά.

Και έρχεται εκείνη η φορά, πολύς ο έρωτας, καντάρια τρυφερότητας και αντί για ηδονή…wait for it…πόνος.

Εντάξει, λέει το κορίτσι μας, πρώτη φορά είναι, πονάει λένε.

Και έρχεται η δεύτερη, η δέκατη κι η τριακοσιοστή έκτη και ο πόνος είναι ίδιος. Αποδέχεται ότι εκείνη έχει το πρόβλημα, “είμαι ελαττωματικό μοντέλο” λέει, δε θα νιώσω ποτέ οργασμό” λέει, αποφασίζει να κάνει σεξ μόνο για να ευχαριστεί το αγόρι που αγαπά. Η μόνη ευχαρίστηση που νιώθει είναι όταν είναι μόνη της ή όταν το αγόρι την χαϊδεύει εκεί. Πριν από την πράξη-αυτή που άλλες γυναίκες τις απογειώνει- αισθάνεται άγχος, φόβο, δε θέλει άλλο να πονάει.

Δε μιλάει στη μαμά της, δεν το μοιράζεται με τις φίλες της, ντρέπεται, πιστεύει ότι φταίει.

Έτσι περνούν 5 ολόκληρα χρόνια μέχρι που ο αφόρητος πόνος της περιόδου που τη ρίχνει στο πάτωμα κάθε μήνα την κάνει να πάει στη γυναικολόγο. Αυτή την κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω “Εσύ σίγουρα έχεις πολυκυστικές” της λέει. “Δεν καταλαβαίνω, πώς το καταλάβατε χωρίς εξέταση?” Κι αυτή της απαντάει τι νομίζεις? “Έχεις τριχοφυΐα στο πρόσωπο, το κατάλαβα”.Φεύγει από τη γιατρό νιώθοντας τώρα εκτός από προβληματική και άσχημη, κάνει αλλού υπέρηχο, η διάγνωση είναι ενδομητρίωση και κάτι κύστεις στις ωοθήκες σαν πορτοκάλια που πρέπει να βγουν χθες.

Στο μεταξύ, έχει ερωτευθεί για πρώτη φορά στη ζωή της ένα αγόρι ήλιο και κάπως τώρα ο πόνος είναι λιγότερος κατά την εισχώρηση, κάπως νιώθει κι εκείνη περισσότερη ηδονή.

Κάνει μια μεγάλη επέμβαση για να αφαιρέσει τις κύστεις, πολύωρη αναμονή για οικογένεια, το αγόρι της έξω, πολύς ο πόνος μετά αλλά την πρώτη φορά μετά την επέμβαση που κάνει σεξ, ανάσταση!

Και περνούν τα χρόνια , τώρα χαίρεται περισσότερο τον έρωτα, είναι ευτυχισμένη, παντρεύονται με το αγόρι-έρωτα και όταν έρχεται η ώρα να κάνουν παιδί, μάντεψε.

Ενδομητρίωση.

Περνούν πάλι χρόνια θλίψης, απογοήτευσης, κι άλλες κύστεις, κι άλλος πόνος στο σεξ κι άλλες επεμβάσεις, σπερματεγχύσεις, ενέσεις, σεξ με το ρολόι, πόνος, πάλι ήρθε περίοδος κι αυτό το μήνα, αυτό το αίμα στο εσώρουχο σα να ματώνει η καρδιά μου, μια αποβολή, πένθος.

Κι όταν το ζευγάρι αποφασίζει να κάνει εξωσωματική, έχει κλείσει ραντεβού, το κορίτσι μας έχει κάνει άλλη μια επέμβαση και πάει στο γιατρό για μια εξέταση ρουτίνας , ο γιατρός κοιτάζει την οθόνη και “Ωχ” λέει.

Αλλά αυτό δεν είναι ένα “ωχ” σαν όλα τα άλλα , αυτό είναι ένα χαρούμενο, φωτεινό “ωχ”. Ανοίγει τα ηχεία και ακούγεται καρδιά. Μια μικρή, μικροσκοπική καρδούλα που κάνει τέτοια φασαρία στον κόσμο σα να λέει “σε πείσμα των πιθανοτήτων, εγώ τα κατάφερα, είμαι εδώ”. Κλαίει το κορίτσι μας, κλαίει το αγόρι μας, κλαίει κι ο γιατρός μας. Το κορίτσι μας για εννιά μήνες τρέμει από φόβο αλλά λιώνει από γλύκα κι ευτυχία. Και έρχεται η ώρα που αντικρίζει αυτό το “θαυματάκι μας” το λέει, αυτό το πεισματάρικο, δυνατό πλάσμα και “Καλωσήρθες στον κόσμο” και την κοιτάει με κάτι μεγάλα, ορθάνοιχτα μάτια και εξαφανίζονται όλα όσα την έχουν ταλαιπωρήσει τόσα χρόνια.

Τι θέλω να σου πω εσένα που το νιώθεις αυτό το κορίτσι, το ζεις, που είσαι αυτό το κορίτσι;

Η ενδομητρίωση δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά με έρωτα, καλή ψυχολογία, σύντροφο με κατανόηση και με το  γυναικολόγο κολλητό σου φίλο αντιμετωπίζονται όλα.

Υπάρχει λύση, μην απελπίζεσαι, μην κατηγορείς τον εαυτό σου, μη νιώθεις ενοχές, μοιράσου το, βρες τη λύση. Και θα απολαύσεις πάλι το σεξ και μαμά θα γίνεις-αν θέλεις- και θα είσαι ευτυχισμένη.

Αυτά από εμένα, εκείνο το 17χρονο κορίτσι που κάποτε έκλαψε σε ένα μονό κρεβάτι σε ένα φοιτητικό σπίτι και νόμιζε ότι ποτέ δε θα νιώσει ηδονή.

Guess again.

Ένιωσε.

4

Error happened.